ပင္လံုနဲ႔ယွဥ္တဲ့ အလြတ္သေဘာ အေျဖရွာခ်က္တခ်ိဳ႕ (၃)

ဒီအပိုင္းမွာေတာ့ ဗမာစာအေျချပဳပညာေရး၊ ဖက္ဒရယ္နဲ႔ စစ္တပ္အရြယ္အစား

အေၾကာင္းေတြအပါအဝင္ ေဆြးေႏြးထားၾကတာေလးေတြပါ။

(မန္းကိုကို)

Anonymous said...

I think the reason I support to keep only syllabus, standardized
for whole Burma, that unfortunately heavily focus on Burmans with
superficial touches for minorities is not in any things but financial
reasons and second issue is for equal opportunities for minorities.
Look things at this way, if a Shan can speak Burmese well, he will

be and can be leader of Burma as Georgian Stalin was leader of
Russia. Had Stalin did not have a chance to learn the Russian, he
might have ended up as a Georgian leader, without his ruthlessness,
Russians may not able to fight Hitler's Germany and we might be
typing in German now. I dont like Stalin as you do not like U Saw but
as you have recognized some good attributes of U Saw I am giving
same line of logic.

Now back to texts and curriculum. I have some Beik thar friends
to whom we have to send some texts from Rangoon so he could
study medicine. Imagine, if he is a Ka Yin, if his syllabus was different
from us, he will lose chances. And we were in a country where even
poor Burmese kids in upper Burma did not have texts. So I think for
Mons, Ka Yins and Shans to ask separate, new texts, different
syllabuses with ethnic minority focus will not only drain the education
budget (more variation of texts means more kyats, more variance in
training means more kyats and money do not come free). So it will
be the best for whole Burma, regardless of your ethnicity, religion,
there should be only one syllabus, that is standardized across whole
country. So it will be economical, Ka Yin kids can speak excellent
Burmese, that will give them equal footing with Burmese kids in urban.
So that is one reason I do not support ethnic focus curriculum or extra
curricular courses.

We are not a country which we have luxury for political correctness,
what is more important is to have all kids good education. Yes there
can be neutral stances, but again we have to be practical, we can make
 Mon kids proud by teaching them about the king Ya Zar Dwit, we can
make Ka Yins proud by teaching about Man Ba Khine, we can make
Ya Khines proud by teaching about U Otta Ma. But we cannot tell
young kids that we are not living in perfect world yet. They will learn
when they will be educated. So that is why to follow the style of rich
countries, to have different focus for different high schools in different
regions is not practical for Burma.

In America, you can have queer studies, you can make politically
correct teaching that masks in Africa is the same achievement as the
Romans's or Greek civilization. But for me those will make kids more
stupid. Bitter medicine work for the patient better than Sugar coated
Plaebos. I am against Mon foused or Ka Yin focused education for that
reason, although I am pro studying about Ka Yins at the university. The
point is that most Burmans will not support any kind of federalism unless
one is brain washed. Yes some Burmans denounce federalism because
they are racists, but some of us will denounce federalism because it is
against the interests of Burma and Burmese.

And for integration, or creating opportunity for ethnic people,
Burmese must be the medium, the Burmese history must be the
identity for all Burmese or we are seeding next civil war.

This type of discussions were debated about years ago between
friends, but not supporting Federalism does not mean that one is
racist or Burmese supremacist. It is just a matter of pragmatism.
Belieiving in democracy and admiring Daw Su does not mean that
one has to support federalism. One can be a devoted democrat
without supporting federalism. That is what I believe. Anyway, your
blog topic may be touchy but it can be a place to exchange ideas.
Cheers!
January 11, 2011 12:22 AM


မန္းကိုကို said...

အင္း .. ဒီတစ္ခါ ေဆြးေႏြးခ်က္ကေတာ့ Anonymous ရဲ့ ေနာက္ခံအေနအထားကို အေတာ္
ရည္ညႊန္းေနပါတယ္။ သတိရမိတာ တစ္ခုရွိပါတယ္၊ ဘားအံမွာ ရံုးအဖြဲ႕မႉး အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္
ေယာက္ ဂ်ပန္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပညာေတာ္သင္ အလႊတ္ခံခဲ့ရ တာကိုပါ။ သူ႔အတြက္ ကမၻာနဲ႔
ပိုက်ယ္ျပန္႔တဲ့ အသိပညာေတြ ျမင္ဖို႔ရဖို႔ အခြင့္အေရးေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမိန္႔
ေပးသမွ် စက္ရုပ္လို လိုက္လုပ္ေနရတဲ့ ျပည္နယ္ရဲ့ အဆင့္ျမင့္ အရာရွိတစ္ေယာက္ဘဝနဲ႔ အရိုး
ထုတ္ေနရတာပါပဲ။ (ဆိုင္ခ်င္မွ ဆိုင္မွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ သတိတရ အျဖစ္တစ္ခုမို႔ပါ။)

ေယဘုယ်ေျပာရရင္ Anonymous ရဲ့ အယူအဆေတြဟာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာယူထားတဲ့
(အထူးသျဖင့္ ဗမာေတြအတြက္) အင္မတန္ သင့္ေတာ္တယ္လို႔ ယူဆစရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါ
လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကိုက ကိုေက်ာ္ထင္ေျပာခဲ့တဲ့ “ဟ” ေနတယ္ ဆိုတာေတြပါပဲ။ ဒီေတာ့
ျမင္တာေတြကို တစ္ခုခ်င္း နားလည္သမွ် ျပန္ေဆြးေႏြးေပးသြားပါ့မယ္။

ဒီေနရာမွာ စကားပလႅင္ထပ္ခံခ်င္တာက က်ေနာ့္အျမင္ေတြဟာ ကရင္တစ္ေယာက္ အေန
နဲ႔ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ့္အျမင္မ်ိဳး အျခားကရင္အေတာ္မ်ားမ်ား ထားႏိုင္လိမ့္မွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
အထက္စီးမွာမို႔ အျခားတစ္ဖက္ကို ဗမာအေတာ္မ်ားမ်ား မျမင္ႏိုင္ၾကသလို အခံဖက္ကျဖစ္ေနတဲ့
ကရင္အပါအဝင္ တိုင္းရင္းသား အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း လိုရင္းတိုရွင္း ဘြင္းဘြင္းတည့္တည့္
ကန္႔လန္႔တံု႔ျပန္ၾကဖို႔ မ်ားပါတယ္။ ဒါ့ျပင္ အခု ေဆြးေႏြးမွာေတြဟာ Anonymous ရဲ့ “အျမင္” ဆို
တာထက္ “သေဘာထား” ဖက္ကို ပိုယိုင္ေနတာေၾကာင့္ ျပန္ေဆြးေႏြးရာမွာ ပံုစံစနစ္တက် ျဖစ္
ႏိုင္ခ်င္မွ ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ႀကိဳေျပာခ်င္ပါတယ္။

ပထမဆံုး ေငြေၾကးအေျခအေနအရ ပညာေရးမွာ ဗမာဘာသာစကားကိုပဲ စံအျဖစ္ထားဖို႔ဟာ
ေယဘုယ်အားျဖင့္ လက္ေတြ႕ေတာ့က်ပါတယ္။ တစ္ေပါင္းထဲပါလာတာက အခြင့္အေရးသာ
တူညီမွ်ဖို႔ ဆိုတဲ့ အယူအဆဆိုတာ ေတြ႕မိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အဦးဆံုး သတိရမိတာက
white man's burden ဆိုတဲ့စကားပါ။ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းမေနတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးျခားေတြကို ဆပ္ျပာ
လို အသံုးအေဆာင္ကအစ သံုးစြဲတတ္ဖို႔ လိုက္ႀကိဳးစားေနပါတယ္ဆိုတဲ့ လူျဖဴေတြရဲ့ ေလွာင္
ေျပာင္ခ်င္စရာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံမႈေတြအေၾကာင္း သေရာ္စာရဲ့ ေခါင္းစဥ္ကေလးဆိုတာ
အေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ တန္းၿပီး သတိသြားရမိတာကို ေျပာတာပါ။ ခနဲ႔သလို
ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ ေဆာရီးပါ။

အမွန္ေျပာရရင္ ဒီကတစ္ဆင့္တက္ၿပီး ေဆြးေႏြးဖို႔ဟာ စိတ္ထဲခက္ခဲေနမိပါတယ္။ အေၾကာင္း
ရင္းကေတာ့ Anonymous ရဲ့ ေတြးျပပံုေတြမွာ အေတာ္ေလး ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနတယ္လို႔
ျမင္မိလို႔ပါ။

တိုင္းရင္းသားေတြရဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြထုတ္ဖို႔ တခ်က္မွေတာ့ အဆို
မျပဳမိေသးတာေၾကာင့္ Anonymous ေျပာတာေတြကို အံၾသမိပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
လွည့္ပတ္ၿပီးေတြးမိတာက ျမန္မာျပည္မွာ စစ္သား ၄ သိန္း မလိုပါဘူး။ လူေလွ်ာ့၊ ဝေအာင္ေကၽြး၊
ပိုလာတဲ့ေငြေတြနဲ႔ စစ္တပ္ေခတ္မွီေအာင္လုပ္၊ ခ်ံဳးခ်ံဳးက်ေနတဲ့ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပညာေရးဖက္ကို
အသံုးစရိတ္ျမွင့္လို႔ ရတယ္လို႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး ဒီကေန႔ တုိင္းရင္းသားေတြ ၾကံဳေနရတာဟာ ေက်ာင္း
မွာ သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ စာမသင္ရတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ သာမန္အရပ္ထဲမွာ ကိုယ့္စာေပယဥ္
ေက်းမႈကိုေတာင္ (တစ္ႏွစ္ကို တစ္ခါ ႏွစ္ခါေလာက္) လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သင္ခြင့္ကိုပိတ္ပင္
တာ၊ အခက္အခဲေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာမ်ိဳးေတြပါ။ သတင္းေတြေပၚ တက္လာတာ အခ်ိဳ႕ကို
လည္း ဖတ္မိေကာင္း ဖတ္မိမွာပါ။
January 11, 2011 9:14 PM

မန္းကိုကို said...

ေနာက္ထပ္ ထည့္စဥ္းစားစရာေတြက ေက်ာင္းမွာဗမာလိုခ်ည္း စာသင္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါၿပီ။
ႏိုင္ငံတကာမွာ အသံုးဝင္တဲ့ အဂၤလိပ္စာပါ သင္ရျပန္ပါတယ္။ ေကာင္းပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ မိခင္ဘာသာ
စကားက်ေတာ့ အေျခခံအဆင့္ေလာက္ေတာင္ သင္ခြင့္မရ၊ သင္မေပးေတာ့ က်ိဳးေၾကာင္း ..
အဲ .. က်တယ္ပဲထားလိုက္ဦးေတာ့။ ခၽြင္းခ်က္ေတြ ရွိလာျပန္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ နယ္ေတြ
မွာ မိဘေတြကိုယ္တိုင္ (တနယ္လံုး) က ဗမာစကား မေျပာတတ္ၾကပါဘူး။ အဲဒီလိုေနရာေတြ
မွာ အာဏာပိုင္ေတြက ေစတနာနဲ႔ ဗမာလိုခ်ည္းသင္တဲ့ေက်ာင္းေတြ လာဖြင့္ေပးပါတယ္ဆိုရင္
ဘယ္လိုမ်ား ေက်းဇူးရွာၾကံတင္ရမလဲ က်ေနာ္ေတာ့ ဥာဏ္မမွီပါ။ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္း
ပညာေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ျငင္းစရာမရွိပါဘူး။ ဒီေတာ့ လူမ်ိဳးႀကီးေတြသံုးေနက် ေပါင္းစည္းေရး
(intergration) ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းမ်ိဳးထက္၊ အားနည္းသူေတြ ခံစားမိတဲ့ ဝါးမ်ိဳျခင္း
(assimilation) မ်ိဳး ျဖစ္မေနဖူးလားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ (ထိုင္းႏိုင္ငံ
လည္း မတိမ္းမယိမ္းပါပဲ)။

ဒီေတာ့ Anonymous ဆႏၵရွိသလို မျပည့္စံုေသးတဲ့ ျမန္မာျပည္က တိုင္းရင္းသားလူငယ္
ေတြကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ေသြးထိုးေပးသလို မျဖစ္ေစဖို႔၊ ႏိုင္ငံသားတိုင္းအတြက္ တူညီတဲ့
အခြင့္အေရးေတြ ဖန္တီးေပးႏိုင္ဖို႔၊ ျပည္တြင္းစစ္ဖက္ ဦးျပန္မလွည့္မိဖို႔ေတြကို ျပည့္စံုႏိုင္မယ့္
နည္းလမ္းဟာ ဗမာတစ္စုထဲရဲ့ အျမင္နဲ႔ ဦးေဆာင္မႈအေပၚ မူတည္ဖို႔မလြယ္ဖူးလို႔ ေျပာခ်င္ပါ
တယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြဟာလည္း အသည္းႏွလံုး အေတြးအျမင္ေတြရွိတဲ့ လူသားေတြဆို
တာ ျမင္ပါမွ ဦးတည္ရာ ေကာင္းႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ကိစၥပါ။
ဘယ္သူေတြက အၿပီးအပိုင္ခြဲထြက္မယ့္ ဖက္ဒရယ္မူကို ဒီကေန႔ ဆက္ေတာင္းေနတာ ရွိ
သလဲေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး။ ေသခ်ာတာေတြက ဒီကေန႔ မ်က္ေမွာက္ကာလမွာ ႏိုင္ငံပိစိ
ေကြးေလးအျဖစ္ တည္ေထာင္ရပ္တည္ဖို႔ဟာ သိပ္ေတာ့ေတြးလို႔ မလြယ္တဲ့အေနအထားလို႔
သေဘာရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ နယ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ဗမာမႈ ျပဳတာေၾကာင့္ေျပာေျပာ၊
ဗမာေတြ ခ်ဲ႕ထြင္ေနရာယူ လာၾကတယ္ေျပာေျပာ ေနထိုင္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြ ေရာေႏွာေနၾကတာ
တကယ့္အေနထားမွန္ပါ။ အစက သတိမထားမိေပမယ့္ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ဦး ေျပာသလို
“လူမ်ိဳးေပၚ အေျခမခံတဲ့ (အေမရိကန္ပံုစံ) ေဒသအေျခခံ ဖက္ဒရယ္ႏိုင္ငံ” တည္ေဆာက္ဖို႔
ဆိုတာမ်ိဳးက လက္ေတြ႕က်တယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။

အဆံုးသတ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔
ျပႆနာေတြဟာ သာမန္လူအမ်ား သေဘာတူႏိုင္မယ့္ (common sense) အသိအျမင္နဲ႔တင္
ေျဖရွင္းလို႔ရတာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ျမင္ခ်င္သိခ်င္စိတ္ရွိဖို႔၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိဖို႔နဲ႔ ညိွႏိႈင္း
ေဆြးေႏြး လုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔သာ လိုတာပါ။
January 11, 2011 9:15 PM

Anonymous said...

I dont understand why you are claiming that Burma does not need
400,000 soldiers. I can agree with you that it can be cheaper if we can
reduce to 200,000. But that civil war is an issue. In a country where
there are 50000 insurgents or freedom fighters (depends on your view,
mine is in between those extremes) you cannot reduce the full time
standing army.

We were in deep shit because of civil war but we still are and we will
continue be in ditch if this war persists. I have met some young Burmese
who were forced conscripted to army while running away from home,
and also met some who were hard core Burmese soldiers. And I've
learned about atrocities of Burmese soldiers who commited crimes in
Irrawaddy Delter when KNU tried to penetrate to those areas in 90s.
One particular sad story was about one young Kayin yough who was
tortured just because he was well built (according to the narrator, that
  chap looked strong and so he was tortured by Burmese army). Also
I have met son of a KNU's major who was smugggling Shan girls to
brothels in Malaysia. And I have seen young Ka Yin girl with a young
kid waiting right across offices of UNHCR in Bangkok for NI number
and harassed by Thai police for not having any kind of identity. Those
were times when some non Burmese with right connections got
resettlement to third countries. The point is simple, this civil war
benefits no one but a few bad crackers on both sides. But promoting
Pin Long 2 or Pin Long 3 is not a solution too as it will be the platform
for some opportunist leaders of ethnic minority armies to use Daw Su.
She will lose any hidden and clandestine support and admiration she
enjoys from some Burmese and they matter too because they are
majority. So I think while it is good idea to change all things at once
  for good, the pragamatic solution is to improve slowly and eventually.
Yes the writings about texts come from some web sites learning that
Mons complained that current curriculum are not Mon focused. Not
you who has written it.

3 is not a solution, not because it is not worth discussing but because..
January 12, 2011 12:29 AM


ေက်ာ္ထင္ said...

Although, there are many inconsistent points in the anonymous's discussions,
I am grateful you have covered quite a number of issues related to ethnics.

It's needless to argue that a reconciliation is desperately needed among the
Burmese and the ethnics. And it's true, the civil war has dogged the country in
every aspects, as to economic development, education, health care and many
other issues.

Yet you do not appear to support finding a peaceful solution with the ethnics
by giving them autonomy, but just show your disapproval for the ethnic people's
claim for their rights. I think I should be more specific to point out one by one.
Unfortunately, my tight schedule doesn't allow me to write as I wish.

To make things clear, let me hint my ethnicity as a pure Burmese though there
may be a small % of other ethic's blood in me.

I don't believe in the military power to subdue the ethnic issues forever. I do
believe in building mutual understanding and confidence, while acknowledging
rights of ethnic people to have autonomy. I don't see any reason for Bamar to
stay above ethnic people. That's why we need a process to find solutions to
solve ethnic issues and build a renewed unanimous. What else you can do to
solve those issues? Which means do you think remains other than an inclusive
process something like Penlong?

Let me stop here for now. Be right back as soon as I am available.
January 12, 2011 3:36 AM


မန္းကိုကို said...

မေန႔က က်ေနာ္ “သြား” သြားႏႈတ္ျဖစ္တယ္ဗ်ာ။
အံသြားမို႔လားေတာ့မေျပာတတ္ဖူး ပထမထံုေဆးအရွိန္နဲ႔ အေတာ္အဆင္ေျပေနေပမယ့္
အခ်ိန္ရလာတာနဲ႔အမွ် နာလာလိုက္တာ အသံထြက္ၿပီး ညီးရတဲ့အဆင့္အထိပါပဲ။ ပါရာစီတေမာ့
၅၀၀ ဂရမ္ ၃ လံုးေတာင္မကူညီႏိုင္ေတာ့လို႔ နီးရာအစိုးရေဆးခန္းကို ေျပးရပါေတာ့တယ္။ မိုး
ကရြာ၊ လူမရွိလို႔ တန္းစီစရာမလိုေပမယ့္ ေကာင္တာကစာေရးမ ေျပာလိုက္ပံုက “နင္ ဒီေန႔မွ
သြားႏႈတ္တာ မဟုတ္လား၊ နာမွာေပါ့” တဲ့၊ ေကာင္းဗ်ာ၊ နာမွာေတာ့သိတာေပါ့။ ဒီကျဖင့္ နာလြန္း
လို႔ေျပးၿပီး တိုင္နဲ႔ေဆာင့္ပစ္လိုက္ခ်င္ၿပီ၊ သူေျပာမွပဲ လဲေသရေတာ့မလို ျဖစ္ေနတယ္။

ဒါနဲ႔ ေဆးဆိုင္ရွိတဲ့ ေဆးခန္းတစ္ခုဆီစက္ဘီးနဲ႔ ကုန္းကြကုန္းကြဆက္နင္းၿပီး ေဆးသြားဝယ္
ေသာက္လိုက္မွ အေတာ္အဆင္ေျပသြားေတာ့တယ္။

တဆက္ထဲေတြးမိတာက ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ စာနာစိတ္ဆိုတာေတြပါ။ ငယ္ငယ္က အပ်ိဳႀကီး
လူပ်ိဳႀကီးဆရာ ဆရာမေတြဆိုရင္ ကေလးေတြကို ပိုရိုက္တာမ်ိဳး အေျပာအဆိုလည္း ပိုကဲတာမ်ိုး
ေတြ ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူႀကီးေတြက “နင္တို႔ သားသမီးရမွ သိမယ္” ဆိုတဲ့
ဆူပူတာေတြကို ၾကားလာရျပန္တယ္။ ကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ သူမ်ားေတြ ကိုယ္စိတ္နာက်င္ခံစား
ရခ်ိန္မွာ ဝမ္းနည္းနာက်င္တာကို နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ ထိခိုက္ခံစားလာရတဲ့ အခါက်
ေတာ့မွ “ေအာ္ ဒီလိုပါလား၊ ငါဟာ အေတာ္ မသိတတ္ခဲ့ပါကလား” လို႔ စိတ္ထဲဝင္မိပါတယ္။

ငယ္စဥ္က ကုလားေတြကို အသံမ်ိဳးစံုလုပ္ၿပီး ေလွာင္ၾကတာကို ျပန္သတိရမိတယ္။ လူမ်ိဳး၊
ဘာသာေရး၊ ဓေလ့၊ ထံုးတမ္း၊ ယဥ္ေက်းမႈေဘာင္နဲ႔ ေစာင့္ထိန္းအပ္တာေတြကို ေက်ာ္ၿပီး မထီ
မ့ဲျမင္ လုပ္တာေတြနဲ႔ ေစာ္ကားတာေတြကို သတိထားမိ တတ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက
ဘဝေက်ာင္းမွာ ေလ့လာသင္ယူဆဲမို႔ ပါးစပ္က ဆန္႔က်င္တဲ့စကားေတြ မဟျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အခု
ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ အျပည့္အဝမဟုတ္ေပမယ့္ ရပ္တည္လာႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ ေျပာထုတ္ဖို႔
အားယူလိုက္ေတာ့ ေရွ႕မွာခံေနတဲ့ တံတိုင္းႀကီးဟာ တိုင္းတာျပလို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီး
ေနတာကို သတိထားမိ ပါေတာ့တယ္။ ဒါေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္မိတဲ့ ငမိုက္သားေတြထဲမွာ
ကိုယ္တစ္ေယာက္လည္း အပါအဝင္ေပါ့။ လမ္းကေတာ့ မေခ်ာလွဖူးေပါဗ်ာ။

(စိတ္ထဲရွိတာေတြ ေရးခ်လိုက္တာပါဗ်ာ၊ မဆီမဆိုင္ေတြလို႔လည္း သေဘာထားႏိုင္ၾကပါတယ္)။
January 12, 2011 3:48 PM


မန္းကိုကို said...

Anonymous ရဲ့ ကရင္ေတြအေပၚ နားလည္မႈေပးတာေတြ ေတြ႕ရတာနဲ႔ အျခားအခ်က္
အေတာ္မ်ားမ်ား ေဆြးေႏြးသြားေပးတာ ကိုေက်ာ္ထင္ေျပာသလိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါပဲ။

ပထမ စစ္သားဦးေရကိစၥ ေဆြးေႏြးပါမယ္။ သူပုန္အေယာက္ ၅၀၀၀၀ ရွိတာ ခုမွမဟုတ္
ပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ ကလည္း အဖြဲ႕သာကြဲတာ အေရအတြက္ကေတာ့ ဒီအတိုင္းနီးပါး
ပါပဲ (အဲဒီအခ်ိန္ သတင္းေတြကေျပာေတာ့ KNU ဟာ မိသားစုဝင္ေတြပါေပါင္းမွ ၃၀၀၀
ေလာက္ရွိတယ္လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္)။ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာျပည္စစ္သားဦးေရ ဘယ္ေလာက္ရွိ
သလဲ မသိေပမယ့္ လက္ရွိအေနအထားထက္ အမ်ားႀကီးနည္းတယ္ ဆိုတာေတာ့ အတတ္
ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အမွန္မွာ အေပၚက လူအင္အားေလွ်ာ့ဖို႔ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ပံုစံဟာ တကယ္
ေတာ့ ကရင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အေတာ္လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး လမ္းျပအၾကံေပးတာပါ။ စစ္
သားအင္အား ၁ သန္းေလာက္ရွိသင့္တယ္လို႔ အခၽြန္နဲ႔ “မ” ေပးမွ လက္ရွိအေနအထားထက္
ႏိုင္ငံလည္း မြဲျပာက်ၿပီး လက္နက္ကိုယ္စီနဲ႔ ဓါးျပႏိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ တိုးတက္ၿပိဳကြဲသြားဖို႔ ရွိ
မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ အက်ိဳးရွိမယ့္ လမ္းမဟုတ္လို႔လည္း မေျပာတာပါ။

ကေန႔ စစ္တပ္ထဲမွာ လစာနဲ႔ မေလာက္ငေတာ့တာ လူတိုင္းလိုလို သိပါတယ္။ လက္နက္နဲ႔
လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းကို ဝဝလင္လင္ ေကၽြးေမြးေထာက္ပံ့ဖို႔ ပ်က္ကြက္တာဟာ ရန္သူ
ထက္ အနီးကပ္ ဒုကၡေပးႏိုင္တာနဲ႔ လူ႔က်င့္ဝတ္ေဖာက္ျပန္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္းေပးသလိုျဖစ္တာ
သတိျပဳဖို႔ လိုပါမယ္။ ဒါ့ျပင္ မဆလေခတ္ကတည္းက စစ္သားနဲ႔ စစ္သားလူထြက္ေတြကို
အရပ္ဖက္မွာ ေနရာေတြေပးလာတာ ျမန္မာျပည္ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းရဲ့ သဟဇာတျဖစ္မႈကို
လိႈက္စားေနပါတယ္။ လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္တာဟာ (ေဒသတစ္ခုလံုးက) လူ
တိုင္းအတြက္ အက်ိဳးထက္ အႏၱရာယ္ဖက္ကို ဦးတည္ေစတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ
အရင္ကတည္းက အျမစ္တြယ္ေနခဲ့တဲ့ အထက္ကေန ေထာင္လိုက္အုပ္ခ်ဳပ္မႈလို႔ ေခၚေခၚ၊
ေယာက်ၤားႀကီးစိုးတဲ့ လူေနမႈစနစ္ ေျပာေျပာ၊ ပေဒသရာဇ္ စိတ္ဓါတ္လို႔ ဆိုခ်င္ဆိုလို႔ ရႏိုင္မယ့္
စိတ္ထားေတြကို ပိုတိုးလို႔ ခိုင္မာေစပါတယ္။ အျမင္က်ယ္ၿပီး စိတ္ထားေတြ ထားတတ္ရမယ့္
ဒီေခတ္မွာ ေက်ာက္ေခတ္ဖက္ ျပန္ဦးမတည္မိေစဖို႔ ေစတနာနဲ႔ စစ္တပ္ကို လူေလွ်ာ့ဖို႔လိုတာ
တင္ျပခဲ့တာပါ။

ပင္လံုညီလာခံကိစၥကေတာ့ ညီလာခံရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြ တစ္ဦး
အေပၚတစ္ဦး အျမင္ရွင္းၾကဖို႔၊ စည္းလံုးႏိုင္ၾကဖို႔၊ ႏိုင္ငံအက်ိဳးရွိမယ့္ အေကာင္းဆံုးလမ္းကို
ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ ဦးတည္ခ်က္ရွိတဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္စဥ္တစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ဖို႔က အဓိကပါ။
ေျပာရင္ စကားႀကီးစကားက်ယ္ေတာ့ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊ က်ေနာ့သေဘာအရဆိုရင္ “စစ္မွန္တဲ့
အတၱေလွ်ာ့ခ်ေရး လုပ္ငန္းစဥ္တစ္ခု” ျမန္မာျပည္မွာ လိုေနပါတယ္။ အရင္ကေကာ၊ ခုေကာ၊
ေနာင္ေကာ လိုေနအံုးမွာပါ။

ျမန္မာျပည္မွာ လက္ရွိ အာဏာပိုင္ေတြ ေျပာေနၾကတဲ့ စည္းကမ္းရွိဖို႔တို႔၊ စစ္တပ္တစ္တပ္
ထဲရွိဖို႔ စတာေတြဟာ အမွန္ေတြပါ။ အျခားအမွန္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။ ျပႆ
နာက သူတို႔လိုခ်င္တဲ့အပိုင္းပဲ ကြက္ေျပာေထာက္ျပၿပီး က်န္တဲ့အပိုင္းေတြေကာ သူတို႔နဲ႔ မတူ
တဲ့လူ၊ အျမင္ အေတြးအေခၚေတြမွန္သမွ် ထည့္မေတြး၊ မေျပာ၊ မပါေစတာပါပဲ။ ဒီမိုကေရစီ
ဆိုတဲ့စကားကို ဒီမို တစ္လံုးထဲနဲ႔ မျပည့္စံုႏိုင္တာ သာမန္အသိနဲ႔ ေတြးျမင္ႏိုင္ၾကတာပါပဲ (အတို
ေကာက္ကို မဆိုလိုပါ)။ ဆက္ေျပာရရင္ေတာ့ လူတိုင္းသိၿပီးသားမို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ တိုင္းရင္း
သားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ အနည္းဆံုးတစ္ခုကေတာ့ ရိုးသားဖို႔လိုတာပါပဲ။ ေဟ့ .. ငါတို႔က
ရိုးသားတယ္၊ မင္းတို႔မ်က္စိမွိတ္ၿပီး လက္နက္ခ်လိုက္ လို႔ေတာ့ သြားေျပာလို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ့္
သိကၡာကို အရင္တည္ေဆာက္ျပရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေက်ာ္ထင္ေျပာသလို ကိုယ္ပိုင္အုပ္
ခ်ဳပ္ခြင့္ ေပးဖို႔အထိေတာင္ မဆိုလိုပါဘူး။ မွန္မွန္ကန္ကန္ အမ်ားသေဘာပါတဲ့ အေပၚက
က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ေဒသအေျခခံ ဖက္ဒရယ္မ်ိဳး တည္ေဆာက္ႏိုင္ရင္လည္း နည္းလမ္းတစ္ခုပါ
(လုပ္ရမယ္လို႔လည္း မေျပာပါ၊ ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့လမ္းကို ေျပာျပတာပါ)။ ဒီပံုစံမွာ ဘယ္ျပည္
နယ္နဲ႔ တိုင္းမဆို လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ေရာေႏွာေနတာမို႔ အလံုးစံုအားသာမႈ ဘယ္သူမွလည္း ရစရာ
မရွိပါဘူး။ ျပန္ခံတိုက္ေနၾကတဲ့ သူေတြကိုလည္း အသင့္အတင့္ ညွိႏႈိင္းရံုနဲ႔ လက္ခံမယ့္သူေတြက
အမ်ားစုပါ။ လူလည္မက်ဖို႔၊ အာမခံခ်က္အခ်ိဳ႕ေပးဖို႔ လိုအပ္ေနရာမွာ အျမဲလိုပဲ ေလွ်ာ့မေပးခ်င္
ရင္ေတာ့ ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းတဲ့အထိ ဆက္တိုက္ၾကဖို႔လမ္းပဲ ေရြးစရာရွိပါတယ္။

Anonymous ေျပာတဲ့ မြန္ ကေလးေတြကိစၥ ဖတ္မိပါတယ္။ အဲဒါက အဓိကကိစၥေတြရဲ့
အစြန္းထြက္ကေလးပါ။ ပင္မအေၾကာင္းေတြ ေျပလည္သြားရင္ ဒီလိုအရာကေလးေတြလည္း
အနည္းနဲ႔အမ်ား အဆင္ေျပသြားမွာပါ။

ကိုေက်ာ္ထင္ရဲ့ ရာႏႈန္းျပည့္ ဗမာဟုတ္ မဟုတ္ဆိုတဲ့ကိစၥကိုလည္း ေနာက္ပို႔စ္မွာ ထည့္ေဆြး
ေႏြးၾကည့္ဖို႔ ထည့္ထားပါတယ္။ အခ်က္အလက္ေတြကို အားမရလို႔ အၿပီးမသတ္ႏိုင္ မတင္ႏိုင္
ေသးတာပါ။
January 12, 2011 5:15 PM

မန္းကိုကို said...

အေပၚမွာ Anonymous ေရးထားတဲ့ "The point is that most Burmans will not
support any kind of federalism unless one is brain washed." ဆိုတာကို မေဆြး
ေႏြးျဖစ္ခဲ့လို႔ နည္းနည္းေျပာသင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ “brain washed” ဆိုတဲ့
အသံုးအႏႈန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပါ။

ဖက္ဒရယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူက ဘယ္လိုနားလည္သလဲဆိုတဲ့ဆီက အေျခခံၿပီး ရပ္တည္
ခ်က္ေတြ ကြာၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါ့ျပင္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အေပၚ ဘယ္လိုနားလည္ သေဘာ
ထားသလဲ ဆိုတဲ့အေပၚလည္း တည္မွီေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားတစ္ဦးစီရဲ့ သိ
နားလည္လက္ခံထားတဲ့ သူတို႔ရဲ့ သမိုင္းနဲ႔လည္း ယွက္ႏြယ္ေနဖို႔လည္း မလြဲပါဘူး။ ဗမာေတြ
ထဲမွာလည္း ေက်ာင္းသံုး သမိုင္းစာအုပ္ေလာက္ပဲ သင္ဖူးသူ၊ တဆင့္တက္ေလ့လာသူ၊ တိုင္း
ရင္းသားေတြနဲ႔ ေတြ႕ထိဆက္ဆံရသူ (နဲ႔ အတူေနၾကသူ) ေတြရွိၾကသလို၊ ပညာရွင္၊ သာမန္
အရပ္သား၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ လက္ဝယ္ရွိသူေတြ အေနနဲ႔လည္း ခြဲျခားၿပီး ကြဲျပားမႈေတြ
ရွိႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခါ ျပည္တြင္းကေရးသမွ်ပဲ သိၾကသူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာကို ေရာက္ဖူးၿပီး
ျပင္ပအျမင္မ်ိဳးစံုကို ေလ့လာဖူးသူေတြ ကြာျခားႏိုင္သလို မဆလေခတ္ တဝက္မွန္သမိုင္း၊
ေဆာင္ပုဒ္ေတြၾကားက လူေတြနဲ႔ ဒီကေန႔ေခတ္ ျပင္ထားတဲ့သမိုင္း၊ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္ဆန္ ေႂကြး
ေၾကာ္သံေတြၾကား ႀကီးျပင္းလာရသူေတြရဲ့ ေနာက္ခံေတြအရ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုသေဘာ
ထားတာကို ဦးေႏွာက္ေဆးခံထားရတယ္လို႔ ေခၚခ်င္သလဲဆိုတာ စိတ္ေတာ့ဝင္စားပါတယ္။
က်ေနာ့္တင္ျပခ်က္ေတြက အေျခခံသိပ္က်ေနလို႔ လိုရင္းမေရာက္ရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္သမွ် ရွင္း
ရွင္းလင္းလင္း တစ္ခါထဲျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျဖစ္သြားေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္တာလို႔ နားလည္ေပးေစ
ခ်င္ပါတယ္။ တစ္ခုက်န္ေနတာက အသိုင္းအဝိုင္းပါ (အရွည္ေတာ့ မခ်ဲ႕ေတာ့ပါ)။

(ဖက္ဒရယ္နဲ႔ နည္းနည္းဆက္စပ္တာကေတာ့ မွတ္တမ္းမ်ားအရ မြန္ေခါင္းေဆာင္ အေတာ္
မ်ားမ်ားဟာ ေကာ့ဘိန္း၊ ဇာသျပင္၊ ထံုးအိုင္ စတဲ့ ကရင္ျပည္နယ္ထဲက်တဲ့ မြန္ရြာႀကီးေတြက
လာတယ္လို႔ သိရပါတယ္)။

(အေပၚမွာ ေရးထားတဲ့အထဲက ေရးဖို႔ေမ့သြားတာက မဆလေခတ္မွာ KNU ဟာ မိသားစု
ဝင္ေတြပါေပါင္းမွ ၃၀၀၀ ေလာက္ရွိတယ္လို႔ ေရဒီယိုနဲ႔ သတင္းေတြက ဆိုၾကခ်ိန္မွာ သူတို႔
လက္နက္ကိုင္အင္အားခ်ည္း ေသာင္းကဏန္းေက်ာ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က “ဝ”
ေတြဟာ ဗကပ လက္ေအာက္မွာရွိေနၿပီး သီးျခားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ မျဖစ္ေသးပါ)။
January 13, 2011 12:30 PM


မန္းကိုကို said...

ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ဦးဆီက ဌားလာတဲ့ “ဥကၠဌႀကီး
ႏိုင္ေရႊက်င္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမား ဒို႔မြန္ေက်ာင္းသား” ဆိုတဲ့ ႏိုင္ေဖသိန္းျဇာေရးတဲ့ စာအုပ္
ထဲက စာေလးတစ္စု ကူးထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ရဲ့
အျမင္ပါ။ (က်ေနာ့္အျမင္ မဟုတ္ပါ)။

“ယေန႔ပညာေရးေလာကကို .. ေသေသခ်ာေလ့လာၾကည့္ပါ။ .. တိုင္းရင္းသား ကေလးငယ္
တစ္ဦးႏွင့္ ဗမာေက်ာင္းသားငယ္တစ္တို႔ရဲ့ အေျခေနကြာျခားမႈကို အထင္ရွားေတြ႕ရမည္။ ..
ဗမာကေလးေတြက မိမိရဲ့ မိခင္ဘာသာမို႔ သင္ၾကားရတာ စိတ္ဝင္စားမႈရွိတယ္၊ တတ္ေျမာက္
မႈ လြယ္ကူတယ္။တိုင္းရင္းသား ကေလးေတြ အတြက္ေတာ့ .. အလြန္ခက္ခဲ့ေနတယ္။ ၾကက္
တူေရြး အလြတ္ရြတ္သလို ရြတ္ေနရတယ္။ .. စာအဆင့္တန္း ကြာျခားလာတယ္။ .. အတန္း
စာမွာ မႏိုင္မနင္းျဖစ္လာတယ္။ .. ေအာင္ရင္လည္း အမွတ္ေကာင္းေကာင္း မရျဖစ္လာ
တယ္။ .. ဆရာဝန္လိုင္းတို႔ကို မရႏိုင္ဘူး။

... အလုပ္က်ေတာ့လည္း စာမတတ္တဲ့အတြက္ ေအာက္တန္းက်တဲ့ စာေရး စာခ်ီ၊ ကူလီ
အလုပ္မ်ားကိုသာ ရႏိုင္ၾကၿပီး ဗမာလူမ်ိဳးက်ေတာ့ .. ရာထူးႀကီးႀကီးမားမားေတြကို ရၾက
တယ္။ .. ဒါဟာ တိုင္းရင္းသားေတြကို ကၽြန္လုပ္၊ ဂုတ္ခြစီးထားတဲ့ စံနစ္မဟုတ္ဘူးလား။
ဗမာကိုလိုနီ လက္သစ္မဟုတ္လား။”

ဒီေလာက္ဆိုရင္ တိုင္းရင္းသားအခ်ိဳ႕ရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ေတြ႕ႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္
ဆက္ထဲ ေတြးမိတာက ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားမွာလည္း သံုးႏႈန္းေနၾကသလိုပါပဲ Anonymous ေျပာတဲ့
intergration ဆိုသလုိေပါ့။ မိခင္ဘာသာစကားကို မသင္ရသူဟာ မ်ိဳးဆက္ေနာက္တစ္ဆက္
မွာ သူ႔ကိုယ္ပိုင္စကားကို သားသမီးေတြဆီ လက္ဆင့္မကမ္းႏိုင္ၾကပဲ ပင္မလူမ်ိဳးထဲ အလို
အေလ်ာက္ေရာက္သြားတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြပါ။ (assimilation) ဝါးမ်ိဳတဲ့ ျဖစ္စဥ္လို႔ ေခၚၾကသလို
ပင္မလူမ်ိဳးကေတာ့ ေလညာက အေနသာႀကီးဆိုေတာ့ မသိသလို ေနလိုက္ရံုပါပဲ။ သူတို႔ၾကည့္
ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီလူေတြရဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြ ကိုယ့္လိုျဖစ္သြားၿပီ၊ ကိုယ့္နဲ႔ အခြင့္
အေရးတန္းတူ ျဖစ္သြားၿပီေလ။ ဒါကို လူမႈေရးလႈပ္ရွားသူေတြက ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံကို
ဂရုမထား အေလးမမူတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြအျဖစ္ ရႈတ္ခ်တာဆီးၾကတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ လူတိုင္း
လက္ခံ မခံကေတာ့ တစ္က႑ပါ။

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ေတြးမိပါတယ္။ အကယ္၍မ်ား ကမၻာသံုး အဂၤလိပ္စာ၊ ႏိုင္ငံ ၅၀
ေလာက္ေျပာေနၾကတဲ့ ျပင္သစ္စာနဲ႔ စကား၊ လူေပါင္း သန္းတစ္ေထာင္ေက်ာ္ေျပာေနၾကတဲ့
တရုတ္ (မန္းဒရင္း) နဲ႔ ဟိႏၵဴစတန္နီ ဘာသာစကားေတြထဲက တစ္မ်ိဳးကို တခါထဲ ပင္မစာေပ
လုပ္ၿပီး သင္လိုက္ၾကလို႔ကေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ ျပႆနာအေတာ္နည္းသြားမွာပဲလို႔ပါ။ မျဖစ္
ႏိုင္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူသားေတြရဲ့ သမိုင္းဟာ ဒီလိုအေတြးေတြနဲ႔ပဲ တိုး
တက္ျဖစ္ထြန္းလာရတယ္ဆိုလို႔ ေတြးၾကည့္တာပါ။
January 13, 2011 1:17 PM