လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ပိုင္းက facebook မွာ မိတ္ေဆြႀကီး မန္းႀကိဳင္ထြန္းတစ္ေယာက္က ေဟာဒီလို ေရး
လာခဲ့ပါတယ္ ။
“ေဖ့ဘြတ္ေပၚကသူငယ္ခ်င္းတို႔၊ က်ေနာ္ႏုတ္ေလးေတြကိုဖတ္ရင္း အားေပးႀကတာကိုႀကည့္ၿပီး
ပီတိၿဖစ္၊ ဝမ္းလည္သာ၊ မ်က္ရည္လည္းက်၊ ေက်းဇူးလည္းအထူး တင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးတဲ့
ဘဝတိုက္ပြဲေဆာင္းပါးကို မႀကာခင္ နိဂံုးခ်ဳပ္ေရးရပါေတာ့မယ္၊ ေစာင့္ေမ်ာ္အားေပးႀကပါလို ့၊
ဘာၿဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္အလုပ္ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဆရာဝန္ေဆးလက္မွတ္နဲ ့နား
ေနပါတယ္၊ ေလ်ာ္ေႀကးအေနနဲ ့ကုမၼဏီက တလတေထာင္ေပးတယ္၊ စစ္တိုက္ခဲ့တုန္းကလည္း
မေသခဲ ့၊ ေထာင္ထဲ (၁၆) ႏွစ္ေနခဲ့လည္း မေသ၊ အေမရိကန္ေရာက္မွပဲ၊ အလုပ္က ေခ်ာ္ကလဲ့
မုန္ ့ထုတ္လုပ္တဲ ့စက္ရံုပါ၊ က်ေနာ္ကမုန္ ့ေဖ်ာ္ဆရာေလ၊ တေန ့ကို ေပါင္(၅၀) ရိွတဲ ့ေခ်ာ္ကလဲ့
မုန္႔အိတ္ေပါင္း(၁၀၀)၊ ဒီလက္ႏွစ္ဖက္နဲ ့ကုန္းမၿပီး စက္ထဲထည္ ့ေဖ်ာ္ရတာ၊ခုခ်ိန္ထိဆို(၂)ႏွစ္
တိတိ၊ ညာဖက္လက္တဖက္ အေႀကာနာသြားတာ၊ ဆရာဝန္ကုလို ့မေပ်ာက္ေတာ့ဘူး၊ ဆရာဝန္
က ေဆးနားေပးလိုက္ပါၿပီး၊ က်ေနာ္..မန္းႀကိုင္ထြန္း၊ ဘဝတုိက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားပါၿပီး၊”
သူ႔စာေၾကာင့္ ပထမဦးဆံုး ကြန္မန္႔တစ္ခုေပးခဲ့ပါတယ္ ။
တစ္ဆက္ထဲမွာပဲ သူနဲ႔အတူ သူ႔လိုပဲ စိတ္ဓါတ္က်သူအခ်ိဳ႕ကို ရခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳအခ်ိဳ႕ကိုအမီွ
ျပဳၿပီး ၊ အားေပးစာတစ္ေစာင္ေလာက္ေရးဖို႔ စိတ္ကူးဝင္ခဲ့ပါတယ္ ။ ဒီစာဟာ လူတိုင္းအတြက္ ခြန္အား
ရဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ေသာသူအတြက္ ေထာက္ပင့္ေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဝမ္း
သာမိမွာပါ ။
* * * * * *
