(၁)
ဧည့္ခန္းက ်ယ္ႀကီးတစ္ခုထဲ အလွဆင္ထားတဲ့ ေတာေကာင္အေရခြံေတြ အစီအရီ ရွိေနၾကတယ္ ။
အဲဒီၾကားထဲက က ်ားေခါင္းအေရခြံႀကီးဆီကေန ခန္႔ျငားတဲ့အသံတစ္သံ ထြက္လာတယ္ ။
“ငါအသက္ရွင္စဥ္က ဘယ္က ်ားကိုမွ ဗိုလ္မထားခဲ့သလို ဘယ္သားေကာင္ကမွလည္း ငါ့လက္က
ေျပးမလႊတ္ခဲ့ဘူးကြ …..” ။
ဝင့္ႂကြားတဲ့ သူ႕ရဲ႕အသံဟာ လက္ရွိဘဝကို ေမ့ေနသလားလို႔ေတာင္ ထင္မွတ္ရတယ္ ။
ေဘးနားက ဘဝတူ ေတာေကာင္အေရခြံအမ်ားစုကေတာ့ မသိသလိုသာ ေနေနၾကတယ္ ။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ အခန္းတံခါးဝမွာ ေရာက္ေနတဲ့ မုဆိုးႀကီးက ၊ သူလိုက္လို႔ရခဲ့တဲ့ အမဲေကာင္ေတြ
အေၾကာင္းေတြးၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ၿပံဳးေနေလရဲ႕ ။
(၂)
သစ္လံုးထူးၿခံႀကီးတစ္ခုထဲမွာ ဆင္႐ိုင္းအခ်ိဳ႕ ပိတ္ေလွာင္မိေနတယ္ ။
အျပင္မွာေတာ့ သစ္လံုးတိုင္ကိုယ္စီမွာ ခ်ည္ေႏွာင္ခံထားရတဲ့ ဆင္ယဥ္တစ္အုပ္ေပါ့ ။
“မင္းတို႔ ဘယ္လိုအားႀကီးေပမယ့္ မနက္ျဖန္က ် တစ္ေကာင္ခ်င္းစီကို လူေတြက ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ လွံနဲ႔
ထိုးခ်ိန္မွာ ၊ ငါတို႔ ဆင္ယဥ္ေတြက ဝိုင္းညႇပ္ၿပီး အားကုန္ကူတြန္းေပးလိုက္ရင္ မင္းတို႔တေတြ ဒူးေထာက္
လာရမွာပါကြ …..” ။
ခုလို အထဲကဆင္႐ိုင္းေတြကို ျမဴးတူးဂုဏ္ယူတဲ့ေလသံနဲ႔ လွမ္းေျပာလိုက္သူကေတာ့ ဆင္ယဥ္အုပ္
ထဲက အေကာင္အႀကီးဆံုး ဆင္ေပါက္ႀကီးတစ္ေကာင္ပါပဲ ။
အဲဒီဆင္ေပါက္ႀကီးဟာ ၊ သူလည္းပဲ ခုလို အခိုင္းခံဘဝကို ေရာက္လာဖို႔အတြက္ ရက္စက္ၿပီး
ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ အလားတူ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးမွန္း ေမ့ေလ ်ာ႔ေနပံုရတယ္ ။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ မလွမ္းမကမ္းက တဲထဲမွာ လွဲေလ ်ာင္းေနတဲ့ ဆင္ေခါင္းႀကီးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းမွာေတာ့
အၿပံဳးေလးတစ္ခု တြဲလြဲခိုေန ေလရဲ႕ ။
တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ဟိုးေတာစပ္နားေလးက သစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ သူ႕သားသမီးေတြအတြက္
တိတ္တဆိတ္ ေၾကကြဲေနသူကေတာ့ ေတာေစာင့္နတ္ႀကီးေပါ့ ။
(၃)
ေဒါနရဲ႕ အျမင့္ဆံုးေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ ဝိဥာဥ္ ၃ေယာက္ စုစည္းေရာက္ရွိေနၾကတယ္ ။
မ်က္ႏွာမွာ အေရးအေၾကာင္းေတြအျပည့္နဲ႔ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ဝိဥာဥ္အိုႀကီးဆီက ၾကည္
လင္တိုးညွင္းတဲ့ အသံတစ္သံ ထိုးေဖါက္ထြက္လာတယ္ ။
“စမစ္ဒြန္း ….”
နာမည္အေခၚခံရတဲ့ ဝိဥာဥ္ႀကီးဆီက ဘာသံမွ ျပန္မလာ ။
ေဆးတံႀကီးကိုခဲၿပီး ေခါင္းတယမ္းယမ္းနဲ႔သာ အေဝးဆီကို ေငးၾကည့္ေနဆဲ ။
ဝိဥာဥ္အိုႀကီးက ေခါင္းကို အသာအယာလွည့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္တယ္ ။
မလွမ္းမကမ္းမွာ ခါးမတ္ထားၿပီး အင္မတန္တည္တဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ဝိဥာဥ္တစ္ေယာက္ ။
“ဘဦးႀကီး ….”
ဒီတစ္ခါလည္း၊ အေခၚခံရသူဆီက ဘာတံု႔ျပန္မႈမွ ထြက္မလာ ။
သူ႔ရဲ႕စူးရွတဲ့ မ်က္လံုးအိမ္ဆီကသာ မ်က္ရည္ေတြ ေျဖးေျဖးညႇင္းညႇင္း လိမ့္ဆင္းလာတယ္ ။
ဝိဥာဥ္အိုႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက အေရးေၾကာင္းေတြဟာ၊ ပိုၿပီး နက္ရိႈင္းသြားသလို ထင္ရတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ ဟိုး ေျမာက္ဖက္စူးစူးဆီကို ေမ ွ်ာ ္ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခုနဲ႔အတူ အတိတ္
ကာလဆီကို အေတြးေတြ လႊင့္ပ်ံ႕သြားပံုရတယ္ ။
သူ႕ကိုေတာ့ ၊ သိၿပီးကၽြမ္းၿပီး သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြက “အဖိုးေထာ ္မဲပါ” လို႔ ေခၚၾကတယ္ ။
ဒ႑ာရီ -၃- ခု၊ သည္မွာတင္ ၿပီးဆံုးတယ္ ။
မန္းကိုကို
၃၁၊ ၀၇၊ ၂၀၁၅
** KIC လင့္
No comments:
Post a Comment