ဍဳဂ္ပါင္လာ.ဆာ္ - (ေဒါင္ပိုင္လားဆိုင္ဒ္) - ျပည့္စံုပါေစ

Sunday, December 18, 2011

ဂုဏ္ယူပါတယ္ ငါတို႔ရဲ့နယ္



   ဘယ္ေလာက္ေသးတဲ့ ၿမိဳ႕ ၊ နယ္ ၊ ရြာမဆို ဂုဏ္ပုဒ္ကိုယ္စီ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့စရာ ကိုယ္စီ
ရွိၾကတာပါပဲ ။ က်ေနာ့္ရဲ့ ၿမိဳ႕ဘားအံလည္း ဘယ္လြတ္ပါ့တုန္း ။ ဒီေတာ့ မွတ္မိသမွ်ထဲက စုစည္း
ေကာက္ႏႈတ္ၿပီး ၾကံဖန္ဂုဏ္ယူလုိက္ပါသဗ်ာ ။

(၁)   မ.ဆ.လ ေခတ္တုန္းကပါ ။
       ေရေၾကာင္းလူငယ္ အဖြဲ႕ဆိုတာ ၾကားဖူးေကာင္း ၾကားဖူးၾကမွာပါ ။ ၿမိဳ႕တိုင္း မရွိေပမဲ့ ဘားအံက
ေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္မက်တက်မွာ တမံတုတ္ၿပီး ကန္/ဆည္လုပ္ထားတဲ့ ကန္သာယာဆိုတာ ရွိေလေတာ့
ေလွေလွာ္ဖို႔ရာ အဆင္သင့္ေပသကိုး ။ ကရင္ျပည္နယ္ရဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ဆိုေတာ့လည္း နည္းနည္းပါးပါး အ
လုပ္ျပတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ။ အရင္ကေတာ့ အဲဒီေနရာေတြက လယ္ကြင္းေတြပါ ။ ထားပါေတာ့ ၊
အဲဒါနဲ႔ အေနာက္တိုင္း ခတ္ေလွကေလး တစ္စီးႏွစ္စီးေလာက္ ေလွာ္ေနၾကတာေတာ့ တခါခါ ေတြ႕မိ
ပါရဲ့ ။

     တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေရေၾကာင္းလူငယ္အဖြဲ႕က ရန္ကုန္သြားၿပီး ၿပိဳင္ပြဲဝင္စရာ ရွိလာခဲ့ပါတယ္ ။
က်ေနာ့္အိမ္နီးနားခ်င္း မြန္ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္လည္း ပါသြားခဲ့ပါတယ္ ။ ဗလ အရမ္းမေတာင့္ၾက
ေပမဲ့ အရပ္ေတြက ခပ္ျမင့္ျမင့္ေတြေပါ့ ။ မ်ားမၾကာခင္မွာ ေအာင္ပြဲေတြနဲ႔အတူ ျပန္လာၾကတဲ့ သူငယ္
်င္းေတြရဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြကို ၾကားခဲ့ရၿပီး ဂုဏ္ယူမိပါေတာ့တယ္ ။ ေလွၿပိဳင္ပြဲ အမ်ိဳးစား ၇
မ်ိဳးရွိတာကို ပထမဆု ၆ ဆု ယူျပန္လာႏိုင္ခဲ့ၾက တာေၾကာင့္ပါ ။

     ၆ ဆု ရၿပီးမွ ဘာေၾကာင့္ ရ ဆုေျမာက္ကို မရခဲ့ၾကသလဲလို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္ ။
     ျဖစ္ပံုက ၿပိဳင္ပြဲမစခင္မွာ ေလွေတြကို ကုန္းေပၚမွာတင္ထားတုန္း ပဲခူးတိုင္း ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က လၿပိဳင္
သူေတြက သူတို႔ေလွကို ေလးေထာင့္သံနဲ႔ ရိုက္ေဖါက္သြားတာေၾကာင့္လို႔ ဆိုပါတယ္ ။ ၿပိဳင္ပြဲေတြကို
ပဲ တစ္ပြဲၿပီးတစ္ပြဲ ဆက္တိုက္လုပ္ခဲ့ရာမွာ ဘားအံအဖြဲ႕ကေန ေလွထဲက ေရေတြကို ခပ္ထုတ္ခ်ိန္ မရ
သလို ၊ ၿပိဳင္ပြဲေကာ္မတီကလည္း အေလးမထားခဲ့ဖူးလို႔ ဆိုပါတယ္ ။

     ၿပိဳင္ပြဲ ၆ ပြဲေျမာက္ေတာ့ ေလွထဲမွာ ေရက တစ္ဝက္ေက်ာ္ေနပါၿပီ ။ ဒါလည္း ပထမရလိုက္ပါေသး
တယ္ ။ သတၱမေျမာက္ပြဲမွာေတာ့ လမ္းတစ္ဝက္မွာတင္ ေလွျမဳပ္သြားတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ဆုမရ
ႏိုင္ေတာ့ပဲ ရံႉးခဲ့ရပါေတာ့တယ္တဲ့ ။

     က်ေနာ္တို႔ နယ္သားေတြ သန္မာတာကို ဆက္စပ္ၿပီး သတိရမိတာက ၊ အရင္တုန္းက တိုင္းနဲ႔ျပည္
နယ္ ေဘာ္လံုးကန္ရင္ ကရင္ျပည္နယ္အသင္း ကြင္းထဲဝင္လာတဲ့အခါ လာၾကည့္တဲ့သူေတြက “ကၽြဲ
အုပ္ႀကီးဝင္လာသလိုပဲ” ဆိုၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးၾကတယ္လို႔ စကားရွိပါတယ္ ။ ဟုတ္ရင္လည္း ဟုတ္မွာ
ေပါ့ဗ်ာ ၊ တစ္ေကာင္တစ္ေကာင္က ကၽြဲႀကီးေတြလို လံုးေနတာကိုး ။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ေမာ္လၿမိဳင္
တကၠသိုလ္ထဲ နံပါတ္ ၁ ကားစီးရင္း လက္တန္းကိုင္ထားတဲ့လက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖထီး
ေလးျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ့လက္ဖ်ံက သူမ်ားထက္ တစ္ဆခြဲေလာက္ ႀကီးေနေတာ့သကိုး ။

                              ==========================

(၂)   မ.ဆ.လေခတ္မွာ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ သင္တန္းေတြထဲ ၊ လမ္းစဥ္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ မြမ္းမံသင္တန္းေတြ
မွာ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို လက္ေတြ႕ေပးပစ္ေလ့ရွိပါတယ္ ။ အခ်က္ေရ ၁၅ ခ်က္ပစ္ရရာမွာ ဗဟိုမွန္ရင္
၃ မွတ္ ၊ ၾကားမွာမွန္ရင္ ၂ မွတ္နဲ႔ အျပင္စည္းမွန္ရင္ ၁ မွတ္ ေပးပါတယ္ ။ မထိရင္ေတာ့ ရွင္းပါတယ္ ၊
သုညေပါ့ ။

     ဤသို႔ဤႏွင္ စက္ပစ္ကြင္းမွာ သြားပစ္ၾကရာမွာ ဘားအံက အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္လည္း ပါပါ
တယ္ ။ သူဟာ အရင္လူေတြ မတတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ စုစုေပါင္းအမွတ္ကို စံခ်ိန္တင္ ရယူႏိုင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါ
တယ္ ။  ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ ေသနတ္ပစ္ၾကရာမွာ အမ်ားဆံုး ရႏိုင္တဲ့အမွတ္ဟာ ၄၅ မွတ္
ထဲပါ ။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ဘားအံသူႀကီးကေတာ့ ဒီစံခ်ိန္ကိုခ်ိဳးၿပီး စုစုေပါင္း ၅၃ မွတ္ေလာက္ ရခဲ့တာ
မို႔ါပဲ ။

     ဘားအံသူမို႔ ေသနတ္ပစ္ အရမ္းေတာ္တာလားလို႔ ေမးရင္ေတာ့ ၊ မဟုတ္ပါဘူး ၊ ပစ္မွတ္ေတြက
ကိုက္ ၃၀၀ ရာေလာက္ ေဝးတာေၾကာင့္ သိပ္မျမင္ရလို႔ ေဘးကလူေတြက မွန္းသန္းပစ္ၾကရင္း သူ႕
ပစ္မွတ္မွာ မူလ ၁၅ ခ်က္ထက္ပိုၿပီး ၊ အခ်က္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ လာမွန္ထားလို႔ပါတဲ့ ။

                             ===========================

(၃)   ၁၉၈၄-၈၅ ေလာက္မွာပါ ။ ဟာသပံုျပင္ေတြထြက္တဲ့ ခေလာက္ႏို႔ရြာကေနၿပီး သူတို႔တေတြဟာ
စကားႂကြယ္ရံုတင္မဟုတ္ပဲ ၊ တရြာလံုးဟာလည္း စုစုစည္းစည္း ရွိၾကေၾကာင္း လက္ေတြ႕ျပခဲ့ၾကပါ
ေတာ့တယ္ ။

     အဲဒီအခ်ိန္က “ေခတ္မီသူတိုင္း ပင္လယ္ငါး စားၾကသည္” ဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔ ေရခဲရိုက္ ပင္လယ္
ငါးေတြကို ၿမိဳ႕တကာ လွည့္ေရာင္းေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္ ။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ခေလာက္ႏို႔က
ေတာသူေ႒းလို႔ေျပာႏိုင္မယ့္ မိသားစုကေန ၊ ရြာကအိမ္မွာ အလႉလုပ္ဖို႔ရာ ပင္လယ္ငါးသေလာက္ေတြ
ကို အေတာ္မ်ားမ်ား ဝယ္သြားၿပီး “ငါးသေလာက္ေပါင္း” ေပါင္းပါေတာ့တယ္ ။

     အလႉေန႔မွာ လက္သီးဆုပ္ေလာက္ ငါးသေလာက္တံုးႀကီးေတြကို ခဲလိုက္ၾကတာ ၊ အေတာ္ၾကာ
ေတာ့ ျပႆနာ ေပၚလာပါေတာ့တယ္ ။ ငါးသေလာက္ေပါင္းဖို႔ကို ရွာလကာရည္ေတြ သံုးခဲ့ရာမွာ ၊
ရြာဦးေက်ာင္းက ဌားလာတဲ့ ေၾကးဒယ္အိုးႀကီးေတြနဲ႔ ကြက္တိျဖစ္သြားလို႔ပါပဲ ။ ဓါတ္ျပဳၿပီး အစာအ
ဆိပ္သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုၾကပါစို႔ ။

     အဲဒီေန႔မနက္က GMC ကုန္ကားႀကီးေတြေရာ ၊ ႏွစ္ထပ္ကားေတြနဲ႔ပါ တစ္စီးၿပီးတစ္စီး အျပည့္ ပါ
လာၾကတာကေတာ့ ခေလာက္ႏို႔ ရြာလံုးကၽြတ္နီးပါးေပါ့ဗ်ာ ။ ဘားအံႏွစ္ထပ္ေဆးရံု တစ္ေဆာင္လံုးကို
ေအာ္ဒါ ယူထားလိုက္သလိုျဖစ္ၿပီး ၊ ျဖစ္တာကလည္း ဝမ္းေလ်ာတာဆိုေတာ့ ရွိတဲ့ အိမ္သာ ၉ လံုး ၊
၁၀ လံုးဟာလည္း လက္မလည္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ ။ အိမ္သာမေရာက္ႏိုင္ပဲ လံုခ်ည္ေပၚတင္ ကိစၥၿပီး
ကသူ ၊ အေျခေနဆိုးလို႔ အိမ္သာနဲ႔ခပ္နီးနီးမွာ ဖ်ာၾကမ္းနဲ႔ ေနရာယူထားသူေတြနဲ႔ ျမင္ကြင္းကေတာ့
အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ ။

     အလႉအိမ္က က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းမကေတာ့ ေစာေစာစီးစီးသက္သာၿပီး ေန႔လည္ကတည္းက ေဆး
ရံုက ဆင္းသြားတာေၾကာင့္ ညပိုင္း လုပ္အားေပးလူနာေစာင့္ သြားလုပ္တဲ့အခါ မေတြ႕ခဲ့ရေတာ့ပါဘူး ။
ေနာင္ျပန္ဆံုတိုင္း ေျပာစရာ အမွတ္တရတစ္ခုျဖစ္သလို ခေလာက္ႏို႔ရြာ အေနနဲ႔လည္း သမိုင္းမွာ ပံုျပင္
တြနဲ႔တင္မဟုတ္ပဲ  လက္ေတြ႕မွတ္တမ္းပါ က်န္ရစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္ ။

                                   =========================

     ဒီလိုပဲ ၾကံဖန္ ဂုဏ္ယူရာမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ စြမ္းေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့တာေလးလည္း တစ္ခုရွိတာမို႔ ၊
ထည့္မေျပာလို႔ မျဖစ္ဖူးထင္ပါတယ္ ။

     ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္ အေရာက္မွာ ေက်ာင္းအားကစားပြဲလုပ္ေတာ့ ၊ လူမရွိတာ
နဲ႔ က်ေနာ္လည္း ထီေပါက္ၿပီး သံလံုး သံျပားပစ္ လက္ေရြးစင္ ဝင္လုပ္ခဲ့ရေတာ့တယ္ ။ ကံေကာင္း
ေထာက္မစြာပဲ အခ်ိဳ႕လူေတြထက္ ႏွာတစ္ဖ်ားအသာနဲ႔ သံျပားပစ္မွာ တတိယဆု ယူေပးႏိုင္ခဲ့ပါ
တယ္ ။

     ဒါေပမဲ့ ဆုယူမဲ့ေန႔မွာ ဘားအံအသင္းက က်ိဳကၡမီသြားမယ္လုပ္လို႔ ၊ လိုက္ခ်င္တာနဲ႔ ရွားရွားပါး
ပါး ေတြ႕ရတဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္သား တစ္ေယာက္ကိုပဲ ဆုအစားယူခိုင္းၿပီး ေပ်ာ္ပြဲစားအဖြဲ႕နဲ႔ လိုက္သြားခဲ့
ပါတယ္ ။

     ဆုေပးတဲ့ေန႔မွာ စာရင္းေၾကျငာတဲ့ အခါမွာေတာ့ -
သံျပားပစ္ ပထမဆုရ ေစာ ...... ၊
ဒုတိယဆု ေစာကင္နီ
တတိယဆု မန္းကိုကို ... ဆိုတဲ့အခါ လူေတြက ဟာ ... ဆုရတာက ကရင္ေတြခ်ည္းပါလား ဆိုၿပီး အံ့
အားသင့္ေနၾကတယ္ ။

     ဒါနဲ႔ ဆုတက္ယူၾကတာေပါ့ ။
ပထမဆုအတြက္ ထားဝယ္ဖက္က ထင္ပါတယ္ ၊
အရပ္ျမင့္ျမင့္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ကရင္ႀကီးတစ္ေယာက္ တက္လာတယ္ ၊
ဒုတိယဆုကလည္း ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ေစာကင္နီ ဆိုတာ တက္လာျပန္တယ္ ။

     တတိယဆုအတြက္ တက္လာတဲ့လူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...
     ဟာ .. မန္းကိုကိုဆိုတာ ကုလားႀကီးပါလား ... ဆိုၿပီး လူေတြမွာ ပါးစပ္ကိုယ္စီ “ဟ”သြားၾကတယ္ ။

     ဟုတ္တယ္ ၊ မတတ္ႏိုင္ဖူးဗ်ာ ၊ ကိုယ့္ေမဂ်ာမွာ ေယာက်ာၤးသားေတြကလည္း ရွားရွားပါးပါးကိုးဗ် ။
     ဆုယူပြဲ တက္မယ့္သူဆိုလို႔ သူ႕တစ္ေယာက္ထဲ ရွိတာနဲ႔ အကူညီေတာင္းခဲ့တာေလ  :D


မန္းကိုကို
၁၈ ၊ ၁၂ ၊ ၂၀၁၁

6 comments:

  1. ကုိေအာင္(ပ်ဴႏိုင္ငံ)December 19, 2011 at 1:54 AM

    သံလုံးျပစ္ ခ်န္ပီယံေပါ့ ... း)

    ReplyDelete
  2. ဟန္ၾကည္December 19, 2011 at 2:58 AM

    ဆရာမန္းကလည္း လူေလးဘာေလးေသခ်ာၾကည့္ၿပီးမွ တာ၀န္ေပးခဲ့တာ မဟုတ္ဘဲကိုး...

    ReplyDelete
  3. ပဒိုကေတာ့ ျဖစ္ရမယ္...

    ReplyDelete
  4. သံျပားပါ ကိုေအာင္ရယ္ :-)
    သံလံုးကေတာ့ ဆ႒မပဲ ရပါတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ ဆ႒မလည္း ေမဂ်ာအတြက္ တစ္မွတ္ ရေသးတာမို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္ ။
    ဆုရတာကေတာ့ ကံေကာင္းတာလည္း ပါပါတယ္ ၊ ေရွ႕က ဆုရတဲ့ ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ အျပတ္သတ္ကြာေပမဲ့ ကိုယ့္ေနာက္ကႏွစ္ေယာက္က တစ္ထြာ တစ္ေတာင္ေလာက္နဲ႔ ကပ္ရႉံးသြားၾက လို႔သာေပါ့ ။

    လူက အေသခ်ာ ၾကည့္စရာကို မရွိေတာ့လို႔ပါ ကိုဟန္ၾကည္ရယ္ ၊ ေနာက္ထပ္ ေရြးစရာ မိန္းကေလးေတြပဲ ရွိေတာ့တာ :-)

    မိုကန္းကန္းပဲ ဒါတြတ္ရာ ၊ ဟိုရမ္းသည္ရမ္း ဟိုမွန္းသည္မွန္းနဲ႔ ဖမ္းလုပ္ပစ္လိုက္တာေပါ့ ၊ အေသးအဖြဲ ေမြးပုလဲပါ :-)

    ReplyDelete
  5. ရန္ကုန္မွာေဆာင္းတြင္းဓေလ့ ေအးၿမတဲ ့အေတြ ့ေလးကို ခံစားလာရေတာ ့ဘားအံကဒီဇင္လာလ ေဆာင္းတြင္း ေလးကို သတိရမိတယ္..ဘားအံမွာဒီအခ်ိန္ၿမဴေတြေ၀ေနေရာေပါ ့.....

    ဘားအံမွာေဆာင္းတြင္းမနက္ေစာေစာ ထၿပီး ဆိုင္ကယ္လိုက္စီးတာကိုၿပန္ေတြးမိရင္..အၿမန္ဆံုးၿပန္သြားခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာမိတယ္...ငယ္ငယ္တုန္းကဆို .မနက္ေစာေစာအိတ္ယာထ...ဂ်ာကင္စြတ္ ..ေခါင္းစြတ္ၾကီးေဆာင္း..လက္အိတ္စြတ္..ဆိုင္ကယ္ကိုတက္ခြၿပီး..ဇြဲကပင္ေတာင္ေၿခဘက္ကိုေမာင္းခ်သြားတာေပါ ့

    ၿမိဳ ့တြင္းမွာမသိသာေပမဲ ့ၿမိဳၿပင္ဖက္ေရာက္ေတာ ့စိမ္ ့စိပ္ၿပီးေတာ ့ေအးလာတယ္..GTI(ယခု YTU)ဘက္ေရာက္ ့ရင္ လက္တဖက္ကို ဂ်ာကင္အိတ္ထဲ ထည္ ့လက္တဖက္နဲ ့ပဲေမာင္းနိင္ေတာ ့တယ္..

    ေဆာင္းႏွင္းပြင္ ့ေလးေတြမ်က္နွာေပၚ လာရုိက္တာကိုခံစားရတဲ ့အရသာဟာ မေမ့နိုင္စရာေတြဘာပဲ..

    ဇြဲကပင္ေတာင္ေၿခမေရာက္ခင္ေတာင္ၾကားေလးတခုမွာ..ေရွ ့ကို မၿမင္ရေလာက္ေအာင္ၿမဴနွင္းေတြပိတ္ေနတက္ပါတယ္..ဆိုင္ကယ္မီးၾကီးကိုဖြင္ ့..ကေလးတေယာက္လို ့ေဟး.ေအာ္ပီးႏွင္းၿမဴၾကားၿဖတ္ေမာင္းခဲ့ရတဲ ့အေတြ ့အ႕ၾကံဳေတြဟာ..ၾကည္နူးစရာေလးဘာ..

    ဘားအံၿမိဳ ့ကို ဇြဲကပင္ေတာင္ေၿခကေနတပတ္ ပတ္ၿပီး..အၿပန္..ထန္းတဲေလးမွာ ထန္းေရခ်ိဴေလးေသာက္ၿပီး..ေနထြက္တာကို ထိုင္ၾကည္ ့ပါတယ္..ေတာင္ထိတ္ကေန.ထြက္လာတဲ ့ေနဟာ ေတာင္စြယ္..ေတာင္ၾကား..ေတာတန္းေလးတေလ်ွာက္..ေရာင္ၿခည္တန္းေတြနဲ ့နွင္းေတြကိုထိုးေဖာက္၀င္းလာကိုၾကည္ ့ရင္း..ၾကည္နွုးစရာေဆာင္းတြင္းတေန ့တာကုိၿဖတ္သန္းခဲ ့ပါေတာ့တယ္ ...

    ReplyDelete
  6. ရုတ္တရက္ ဖတ္လိုက္တာ မဇၥ်ိမက ဆရာမ ေဆာင္းႏွင္းအိမ္ ေရးထားတာကို ကူးၿပီး လာထည့္ထားသလားလို႔ မ်က္စိေတာင္ မွားခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားတယ္ :-)

    ဒါ့ျပင္ ၾကည္ႏူးစရာ အေၾကာင္းေလးေတြေၾကာင့္ ဟုတ္မလိုလိုနဲ႔ ဘယ္ကေန ထန္းတဲအေၾကာင္းပါ ပါလာရတာတုန္း ။ (ကေမာ့ကစင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မေရာက္ခင္က ထန္းတဲလား ၊ ျပည္ေထာင္စုကေန ၾကာအင္းဖက္ အထြက္က ထန္းတဲလား) ။ အင္းေလ ၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘားအံမွာ ထန္းလ်က္မထြက္ေအာင္ တစ္တပ္တစ္အား ဝိုင္းကူခဲ့သူ တရားခံ တစ္ေယာက္ေတာ့ ေပၚလာၿပီ :-)

    ငယ္စဥ္က ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာေတြနဲ႔ သတိရမိတာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ ။ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုကေတာ့ ေရတံခြန္ဖက္ မေရာက္ခင္ေလးမွာ ေတာင္ေဘးကေန မိသားစုနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္အျပန္ ၊ မိုးကလည္း သည္းသည္းမဲမဲရြာ ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာင္နံေဘး ခ်ံဳပုတ္ေတြထဲက တိမ္ခိုးေတြ ထြက္လာတာကို တအံ့တၾသ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္ ။

    ReplyDelete