ႂကြက္မ်ားႏွင့္ ကခုန္ျခင္း (၁)

  

   ေအးခ်မ္းမႈကို က်ေနာ္ ခံုမင္ပါသည္ ။

   သို႔ေၾကာင့္ လမ္းသြားလွ်င္ပင္ ျဖတ္လမ္းႏွင့္ လမ္းၾကားကေလးမ်ားသည္ က်ေနာ့္လက္စြဲအျဖစ္

အသံုးခံၾကရသည္။ လမ္းခရီးတိုင္းသည္ ဆူးခလုတ္ဟူ၍ မရွိ ။ ဘဝေရျပင္သည္ ထာဝရတည္ၿငိမ္

ေနသေယာင္ ရွိ၏ ။

----------------------------------------------

   လမ္းၾကားကေလးထဲသို႔ က်ေနာ္ ခ်ိဳးဝင္လိုက္သည္ ။

   လမ္းကေလးထဲ သံုးေလးလွမ္းမွ် လွမ္းဝင္မိသည္ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုက အေရး

ေပၚသတင္းတစ္ခု ေပးပို႔လာသည္ ။ ရင္ထဲသို႔ ဒိန္းဒလိန္းနတ္သည္ မေျပာမဆို ဝင္ေရာက္လာၿပီး

စည္းခ်က္မက်တက် ၊ ဆူညံစြာ တီးခတ္ေလေတာ့သည္ ။

--------------------------------------------

   လမ္းကေလး၏ ထက္ဝက္မက်တက်တြင္ ဧရာမႂကြက္ႀကီး ေလးေကာင္သည္ ၊ လမ္းေဘးနားတြင္

စုရံုးေနၾကေလသည္ ။ ေနာက္ဆုတ္ေျပးလွ်င္ အမဲဖ်က္ခံရသလို ဒုကၡလွလွေတြ႕ေပေတာ့မည္ ။

   စိတ္အာရံုကို စုစည္းကာ ၊ ေျခလွမ္းမွန္ႏိုင္သမွ်မွန္ေအာင္ထိန္းရင္း ၊ ႂကြက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ သင့္ေတာ္

ေလာက္မည့္ အကြာအေဝးကို ျခားနားထားရွိ၍ လွမ္းေလွ်ာက္လာမိသည္ ။

   အနားမွျဖတ္သြားရင္း ညာသံေပး၍ ကိုက္ျဖတ္ခံရမည့္အေရးကို ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ္လည္း ၊ မိမိ

ဘက္သို႔ တုတ္တုတ္မွ်မလွည့္ၾက ။ အသင့္အတင့္သက္သာေသာစိတ္ျဖင့္ ငဲ့၍ၾကည့္မိသည္ ။

   မဲလံုးလံုး သားေကာင္တစ္ေကာင္သည္ကား ႂကြက္ေလးေကာင္၏လက္မွ လြတ္လမ္းမျမင္ပဲ ၊ အလူး

အလိမ့္ျဖင့္ ဝိုင္းဝန္းကိုက္ျဖတ္ျခင္းကို ခံေနရသည္ ။

   ကံၾကမၼာသည္ကား က်ေနာ့္ဖက္မွာ ရွိေနဆဲ ။

-------------------------------------------

   ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ တရားမဝင္ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မေလးရွားမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္

ရဲေတြ နဲ႔ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာကေလးကို ပံုေဖၚၾကည့္တာပါ ။

   ၁၉၉၁-၂ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာျဖစ္ၿပီး ကြာလာလန္ပူၿမိဳ႕လည္ပိုင္း Pertama shopping complex

မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္မွာရွိတဲ့ ၊ ရဲစခန္းေဘး လမ္းၾကားေလးထဲက အေတြ႕အၾကံဳေလးပါ ။ ရဲစခန္း

ရွိမွန္း သတိမထားမိပဲ လမ္းၾကားထဲဝင္ခဲ့မိရာက ဘဂၤလားေဒ့ရွ္တစ္ေယာက္ကို ရစ္ေနတဲ့ ရဲေလး

ေယာက္နဲ႔ၾကံဳခဲ့ရာမွာ ၊ တရုတ္နဲ႔ဆင္တဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ ကံၾကမၼာ မ်က္ႏွာသာရခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရပါ

မယ္ ။ အဲဒီေနရာဟာ လက္ရွိ Sogo ကုန္တိုက္ရဲ့ အေရွ႕တစ္လမ္းျခားမွာျဖစ္ၿပီး ၊ Sogo ကုန္တိုက္

ကေတာ့ မရွိေသးပါဘူး ။

--------------------------------------------

   ၁၉၉၃ သၾကၤန္ကာလမွာပါ ။

   အေဖၚေကာင္းတာနဲ႔ ကြာလာလန္ပူၿမိဳ႕ သံတမန္ေတြစုေဝးရာရပ္ကြက္ထဲက Jalan U Thant

(ယူသန္႔လမ္း / ဦးသန္႔လမ္း) ဖက္ကို မိတ္ေဆြ ၃ ေယာက္နဲ႔အတူ တကၠစီဌားၿပီး Cheras လမ္းမ

ႀကီးအတိုင္း ထြက္လာခဲ့ပါတယ္ ။ အဲဒီတုန္းက ကေန႔ highway ႀကီးလည္း မရွိေသးပါဘူး ။

   ၿမိဳ႕ထဲဝင္စမွာပဲ ရဲကားတစ္စီးလိုက္လာၿပီး ၊ တားပါေလေတာ့တယ္ ။

   အတိုခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ၊ မေလးစကား အေျပာႏိုင္ဆံုးက်ေနာ္က ညွိႏႈိင္းေပးရၿပီး ၊ ရင္းဂစ္ေငြ ၄၀ ေက်ာ္

ေက်ာ္နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားခဲ့ပါတယ္ ။ ေငြေတြစုၿပီး ရဲလက္ထဲကုိ ကမ္းေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၊ အဲဒီရဲက

“ေဟ့ ေဟ့ ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ” ဆိုၿပီး ေငြကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ကို သူ႔ဦးထုပ္နဲ႔ လွမ္းအုပ္လိုက္

ပါတယ္ ။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ၊ ဘယ္ဟုတ္မတုန္း ၊ ေဘးနားက ကားတစ္စီးျဖတ္သြားတာနဲ႔ၾကံဳလို႔ ၊

သူလာဟ္ယူတာ သူမ်ားျမင္သြားမွာစိုးၿပီး ျပဴးျပဴးျပာျပာ ျဖစ္သြားတာကိုး ။

   ဒီလိုနဲ႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၿပီး ၊ ျမန္မာသံုရံုးဝင္းထဲမွာ ျပည္ပသၾကၤန္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ၾကံဳခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ။

ဒါေပမယ့္ အတူပါလာသူတစ္ေယာက္ကေတာ့ မင္းက ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္တတ္တယ္လို႔ အျပစ္ဆို

ပါတယ္ ။ ခက္တာက သူကိုယ္တိုင္လည္း ဆက္သြယ္ေျပာဆိုမတတ္ ၊ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာလည္း

အဲဒီတုန္းက စလုပ္ေနတဲ့ တရားမဝင္အလုပ္သမား မွတ္ပံုတင္စာရင္း လုပ္ထားၿပီးေပမယ့္ ဘာအခြင့္

အေရးရွိမွန္း မသဲကြဲေသးတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ရွိေနပါေသးတယ္ ။ ဇာတ္လမ္းရွည္ရင္ ႏွပ္ေခ်းပါ ထြက္ႏိုင္

ေခ်ရွိတာေၾကာင့္ ၊ တိုတိုနဲ႔ျဖတ္ခဲ့တာက ပိုေကာင္းတယ္လို႔ က်န္တဲ့သူအားလံုးက ယူဆေနခဲ့တာပါ ။

   ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ သခၤန္းစာတစ္ခု ရခဲ့ပါတယ္ ။ အဲဒါကေတာ့ ၊ တစ္ေယာက္ထဲသြားလာလႈပ္ရွားရင္

ေဘးပိုကင္းတယ္ဆိုတာပါ ။

   က်ေနာ္တို႔တေတြလည္း ျဖစ္ၿပီးမွ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၊ သြားတဲ့ ၄ ေယာက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္က

မြတ္ဆလင္ျဖစ္ၿပီး ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ပံုေပါက္ပါတယ္ ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က မေလးလူမ်ိဳးလိုလို ၊

ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္က အင္ဒိုနီးရွားလိုလိုနဲ႔ က်ေနာ္ကေတာ့ တရုတ္မ်က္ႏွာနဲ႔ဆိုေတာ့ ၊ ရဲ

လိုက္မယ္ဆိုလည္း လုိက္ခ်င္စရာပါပဲ ။

-------------------------------------------------

   ၁၉၉၃ ႏွစ္လယ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ ။

   အလုပ္မွာ အဆင္ေျပေပမယ့္ တရားမဝင္အလုပ္သမားဘဝကေနေတာ့ တရားဝင္ျဖစ္လာဘို႔ လည္

ပင္းေညာင္ေရအိုးျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေစာင့္ေနၾကရဆဲပါ ။ တရားမဝင္သူေတြကို လိုက္လံဖမ္းဆီးေန

တဲ့ စစ္ဆင္ေရး (operasi) ေတြကလည္း ၿခိမ့္ၿခိမ့္မသဲရင္ေတာင္ မိႈေပါက္သလို ဟိုနားသတင္းၾကား

ဒီနားသတင္းထြက္နဲ႔ အခ်ိန္မ်ိဳးပါ ။

   မၾကာခင္ က်ေနာ္တို႔စက္ရံုဆီကိုလည္း ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္ ။

   သတင္းႀကိဳရထားေပမယ့္ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ေတြမ်ားၿပီး အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ မိသြားပါတယ္ ။

   စျဖစ္တာနဲ႔ က်ေနာ္က စက္ရံုေနာက္မွာမို႔လို႔ ေနာက္ျခံစည္းရိုးကိုျဖဲၿပီး အေနာက္ဖက္က စက္ရံုဝင္း

ထဲကို ဆင္းေျပးရံုပါပဲ ။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားမႈ နည္းပါးေနေသးတဲ့အခ်ိန္လည္းျဖစ္ ၊ အလုပ္ထဲ

က အေဖၚတစ္ဦးျဖစ္သူ “ဆရာစံ” လို႔ေခၚၾကတဲ့ ကရင္တိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဆက္မေျပး

ျဖစ္ပဲ ၊ စက္ရံုျခံစည္းရိုးရဲ့တစ္ဖက္ ၁၀ ေပေက်ာ္ေလာက္နက္ၿပီး ျခံဳေတြျဖစ္ေနတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ပုန္း

ေနမိခဲ့ၾကပါတယ္ ။

   စာအရင္းခ်ဳပ္ေတာ့ အဖမ္းခံလိုက္ရပါေတာ့တယ္ (အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ေနာင္မွေရးပါဦးမယ္) ။

   သူေဌးက စာရြက္စာတန္းေတြနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ ေငြပမာဏကိုေပးၿပီး ျပန္လြတ္လာႏိုင္ခဲ့ၾကေပမယ့္

သခၤန္းစာ တစ္ခုထပ္ရလိုက္ပါတယ္ ။ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔ ေတြးေခၚ တြက္ခ်က္ ဆံုးျဖတ္လုပ္ကိုင္ဘို႔

ပါ ။

----------------------------------------------------

   အေပၚက အေတြ႕အၾကံဳ ၃ ခုကို ခ်ဳပ္ၾကည့္ရင္ -

(၁) ခရီးလမ္းကို ႀကိဳၾကည့္ ၊ ႀကိဳတင္ေတြးၿပီး တြက္ဆျပင္ဆင္ ၊

(၂) သီးျခား သြားလာလႈပ္ရွား ၊

(၃) သူမ်ားကို အားမကိုးနဲ႔ ၊ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ၊ လုပ္စရာရွိတာကို ျပတ္ျပတ္သားသားလုပ္

- ဆိုၿပီး ထြက္လာပါတယ္ ။ ဒါေတြဟာ က်ေနာ့္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အႏၱရယ္နည္းေအာင္ အေထာက္

အကူေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္ ။

   ဒါေပမယ့္ ယံုၾကည္မႈမ်ားၿပီး တြက္ကိန္းမွားတဲ့အခါမ်ိဳးမွလည္း ဒုကၡေရာက္ႏိုင္ပါေသးတယ္ ။ ကံ ၊

ဥာဏ္ ၊ ဝိရိယေတြရဲ့ အညမည ျဖစ္စဥ္နဲ႔ ေရွာင္လြဲလို႔မရတဲ့ အေၾကာင္းအက်ိဳးတရားေတြလို႔ပဲ ဆိုရ

မလား မေျပာတတ္ပါ ။ ဒါကို ၂၀၀၁ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ၾကံဳလာခဲ့ရပါေတာ့တယ္ ။

-----------------------------------------------------

   ရြာထိပ္က တရုတ္ဆိုင္မွာ ေစ်းဝယ္ၿပီးကာနီးမွာ ရဲႏွစ္ေယာက္ဟာ ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီနဲ႔ ဆိုင္ေရွ႕မွာ

လာရပ္လိုက္ပါတယ္ ။ ဘာကိုမွၾကည့္ၿပီး ဝင္လာတာမဟုတ္ပဲ ၊ လာေနက်ပံုစံနဲ႔ တခါထဲတန္းဝင္လာ

တာ ျဖစ္ပါတယ္ ။ work permit ရွိသူတစ္ေယာက္ရဲ့ ပတ္စ္ပို႔မိတၱဴကို ကိုင္ထားတဲ့က်ေနာ္ကေတာ့

သိပ္စိတ္မပူျဖစ္လိုက္ပါဘူး ။

   ေစ်းဝယ္ၿပီးလို႔ ဆိုင္ျပင္ထြက္လာၿပီး ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္လိုက္တာနဲ႔ ရဲႏွစ္ေယာက္ဟာ အနားေရာက္

လာၿပီး မွတ္ပံုတင္ဆိုၿပီး စလာပါေလေတာ့တယ္ ။ ဒါနဲ႔ အသင့္ပါလာတဲ့ ပါမစ္မိတၱဴကိုထုတ္ျပလိုက္ပါ

တယ္ ။ ဒါေပမယ့္မၿပီးေသးပဲ မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲလို႔ ေမးလိုက္ျပန္ပါတယ္ ။

   က်ေနာ္နာမည္ကိုေျပာျပလိုက္တဲ့အခါ ရဲႏွစ္ေယာက္က မိတၱဴကိုၾကည့္လိုက္ၾကပါတယ္ ၊ ၿပီးေတာ့

မဲ့ျပံဳးျပံဳးၿပီး “လာ လာ ၊ မင္းစခန္းကိုလိုက္ခဲ့” လို႔ ဆိုပါေတာ့တယ္ ။ တဆက္ထဲမွာ က်ေနာ္ေပးလိုက္

တဲ့ မိတၱဴကိုလည္း လွည့္ျပလိုက္ပါေသးတယ္ ။ စိတ္ထဲမေတာ့ “ဟာ သြားပါၿပီ” လို႔ ေရရြတ္လိုက္မိ

ပါတယ္ ။ ပါမစ္ရွိသူေတြရဲ့ မိတၱဴေတြကို အလဲအလွယ္ နဲ႔ကိုင္ရမိရာက လူေရာကုန္ၿပီး ၊ ေျပာတဲ့နာ

မည္နဲ႔ မိတၱဴထဲကနာမည္ လြဲသြားခဲ့လို႔ပါပဲ ။

   ရဲႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က မေလးလူမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အိႏိၵယႏြယ္ဖြား

တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ ။ ပထမေတာ့ မေလးလူမ်ိဳးကို ေျပာဆိုရတာလြယ္မယ္ထင္ၿပီး စကားေျပာ

ၾကည့္တဲ့အခါ စားေနက်ေၾကာင္ဖားတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနတာ သိလိုက္ရလို႔ ၊ မထူးဘူးဆိုၿပီး လိုက္သြား

ခဲ့ရပါေတာ့တယ္ ။

   ဆိုင္ကယ္နဲ႔ထြက္လာၿပီး မၾကာခင္ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ခဏရပ္လိုက္ပါတယ္ ။ ခြင္ခ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားမႈ

တစ္ခုလုပ္တာပါ ။

   အင္ဒိုနီးရွားေတြပါတဲ့ ဗင္ကားတစ္စီးကိုတားၿပီး အၾကံအဖန္လုပ္ဖို႔လုပ္ရာမွာ ၊ အားလံုး တရားဝင္

အလုပ္သမားေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ မအီမလယ္နဲ႔ လြတ္ေပးလိုက္ပါတယ္ ။ အဲဒီလိုစစ္ေနတုန္းမွာ က်

ေနာ့္ကို ဒီအတိုင္းခ်န္မထားပဲ ဆိုင္ကယ္နဲ႔တြဲၿပီး လက္ထိပ္ခတ္မယ္ဆိုၿပီး လုပ္ေနပါေသးတယ္ ။

သြားသာသြားပါ က်ေနာ္အတူလိုက္ခဲ့ပါ့မယ္ ၊ ထြက္မေျပးပါဘူးလို႔ေျပာေတာ့ ယံုၾကည္သြားပံုရၿပီး ၊

ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတဲ့ သူတို႔ရဲ့ခြင္ဘက္ကို အာရံုလွည့္သြားပါတယ္ ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ရုပ္ပ်က္ဆင္း

ပ်က္ ေျပးလြားရတာမႀကိဳက္လို႔ ၊ ေျပးစရာအေၾကာင္း ဘယ္လိုမွမရွိပါဘူး ။

   အဲဒီကၿပီးတဲ့အခါ pondok polis လို႔ေခၚတဲ့ ၊ သူတို႔ရဲ့ ကင္းစခန္းကို ေခၚသြားပါတယ္ ။ က်ေနာ့္ကို

ေခၚထားၿပီး ၊ ျပန္ေပးဆြဲတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ရႏိုင္သေလာက္ ေငြညွစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားပါၿပီ ။

   ကံၾကမၼာက မ်က္ႏွာသာေပးလာပါတယ္ ။ တာဝန္က်ေနတဲ့ ရဲတစ္ေယာက္ကေန ၊ အထဲမွာလူရွိ

တယ္လို႔ေျပာတာနဲ႔ ခဏတုန္႔သြားၾကပါတယ္ ။ ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ ၊ အင္ဒိုနီးရွားသူေဌးတစ္ေယာက္

လို႔ ဆိုပါတယ္ ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုေခၚလာတဲ့ရဲႏွစ္ေယာက္လည္း အၾကံအိုက္သြားပံုရၿပီး အခ်င္းခ်င္း

အတိုင္အေဖါက္နဲ႔ အခ်က္ေပးၿပီး ထြက္လာၾကျပန္ပါတယ္ ။ မနီးမေဝးေနရာေလာက္မွာရွိတဲ့ ၊ လူနည္း

တဲ့ ကုလားလၻက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကိုဝင္သြားၿပီး လၻက္ရည္မွာေသာက္သလိုနဲ႔ ညွိႏိႈင္းမႈစတင္ရပါ

ေတာ့တယ္ ။

   မေလးလူမ်ိဳးရဲကေန အားလံုးကို ဦးေဆာင္လာခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ၊ သူကပဲ “ကဲ မင္းကိုငါတို႔ ဟိုရွာဒီရွာ

မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးကြာ ၊ မင္းဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ထဲ ပါသမွ်ပိုက္ဆံထည့္ၿပီး ငါ့ဆီကမ္းေပးလိုက္”လို႔

ေျပာပါတယ္ ။ က်ေနာ္လည္း ပါသမွ်ရင္းဂစ္ေငြ ၉၅ က်ပ္ကို ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္ ။ တဆက္ထဲ

မွာလည္း မၾကာခင္ကမွ ဒါးျပအတိုက္ခံထားရေၾကာင္းနဲ႔ အခုလည္း သြားကိုက္ေနလို႔ ေဆးခန္းျပဖို႔

ေငြထည့္လာတာပါလို႔ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္ ။

   မေမွ်ာ္လင့္ပဲ အဲဒီရဲကေန က်ေနာ့္ေငြေတြထဲက ၅၀ တန္တစ္ရြက္ကိုယူလိုက္ၿပီး ၄၅ ရင္းဂစ္ကို

ေတာ့ သြားေဆးခန္းျပဖို႔ဆိုၿပီး ျပန္ေပးပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ မၿပီးေသးပါ ။ က်ေနာ္ဌားၿပီးေဆာင္းလာ

ခဲ့တဲ့ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ကို ယူသြားမယ္ဆိုၿပီး လုပ္ပါေလေတာ့တယ္ ။ က်ေနာ္ျပန္ရင္ ဆိုင္ကယ္လည္း

မပါတာမို႔ ဦးထုပ္ႀကီးနဲ႔ဆို ယုတၱမရွိလွတာမို႔ ယူသြားမယ္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပပါတယ္ ။ ၅၀ ဆံုးၿပီးၿပီမို႔

၃၀ ေလာက္ ေပးရတဲ့ ဦးထုပ္ကိုလည္း ပိုင္ရွင္ဆီျပန္ေလ်ာ္မေပးခ်င္ေတာ့ပါဘူး ။ ဒါနဲ႔ တဆက္ထဲ

ေတြးမိတဲ့အတိုင္းကို စကားတစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္း ပစ္သြင္းလိုက္ပါတယ္ ။

“ဟုတ္ပါတယ္  အကိုရယ္ ၊ ေပးလိုက္တာေတာ့ဟုတ္ပါၿပီ ၊ ဒီဦးထုပ္က အေဟာင္းႀကီးပါ ၊ ရွက္စရာ

ႀကီးပါဗ်ာ” ။

   ရဲႏွစ္ေယာက္ရဲ့မ်က္ႏွာကို မွတ္မိပါေသးတယ္ ၊ ရုပ္ရွင္ေတြထဲက ငို၍မရ ျပံဳး၍မရေသာမ်က္ႏွာေပး

ေတြနဲ႔ လူရႊင္ေတာ္ေတြလိုပါပဲ ။ က်ေနာ္မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ပါတယ္ ။ ဒိေနာက္မွာေတာ့ မေလး

ရဲကေနၿပီး အီးမွန္တဲ့ မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ကို ျပန္ထိုးေပးရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္

သြားၾကပါေတာ့တယ္ ။

   က်ေနာ္ကေတာ့ “သြား” ေဆးခန္းဆီဦးတည္တဲ့ အျပန္ခရီးလမ္းကို စေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ပါေတာ့တယ္ ။

မန္းကိုကို

၁၈ ၊ ၀၇ ၊ ၂၀၁