ခ်ိန္တန္ၿပီလား မေလးရွား

  

   ဇူလိုင္ ၉ ရက္ေန႔မွာ မဲေရြးခ်ယ္မႈတရားမွ်တေရးေခါင္းစဥ္နဲ႔ လူေပါင္းေသာင္းခ်ီၿပီး ကြာလာလန္ပူၿမဳိ႕

ထဲမွာ ဆႏၵျပခဲ့တာ ၾကားသိၾကမွာပါ ။ သံေယာဇဥ္ နက္နက္နဲနဲရွိလွတယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ ဘဝရဲ့ ဆယ္စု

ႏွစ္တစ္ခုနီးနီး အခ်ိန္အကုန္ခံခဲ့တဲ့ ေနရာေဒသမို႔ ေမ့လို႔မရပဲ မၾကာခဏစိတ္ထဲၾကံဳရင္ၾကံဳသလို ျပန္ဝင္

လာတတ္ရာက အခုျဖစ္သြားတဲ့ျဖစ္ရပ္က အရင္သိထားမိတာေတြနဲ႔ တြဲယွဥ္စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္လာ

ပါတယ္ ။

   မေလးရွားလို႔ဆိုရင္ လူေတြရဲ့စိတ္ဝင္စားမႈကို ဆြဲေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းရင္း ေနာက္တစ္ခု

ကေတာ့ မၾကာခင္က ထြက္လာခဲ့တဲ့ ၊ ၾသစေၾတးလ်ရဲ့ ခိုလႈံသူအေယာက္ ၄,၀၀၀ လက္ခံမယ္ဆိုတဲ့

သတင္းေၾကာင့္ဆိုရင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူး ။ အဲဒီသတင္းေၾကာင့္ ယိုးဒယားခိုလႈံရာစခန္းေတြမွာ

တတိယႏိုင္ငံထြက္ဖို႔ မေစာင့္ေနႏိုင္ေတာ့လို႔ မေလးရွားကို သြားခ်င္သူေတြေတာင္ ရွိတယ္လို႔ ၾကား

မိလိုက္ပါေသးတယ္ ။ အဲဒီလိုအေတြးဝင္မိသူေတြ ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္ႏိုင္တဲ့အေရး ေတြးၿပီး ရင္

ေတာ့ေလးပါတယ္ ။

   မေလးရွားအေၾကာင္းေရးမယ္ဆိုေတာ့ သိထားတာေတြက ဟိုတစ္ပိုင္း သည္တစ္ပိုင္းနဲ႔မို႔ ဆက္စပ္

ရတာ အခက္သားပါ ။ ေနာက္ၿပီး အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ လက္ရွိ မေလးရွားေရာက္ေနသူ အမ်ားစု

လိုပါပဲ ၊ က်ေနာ္လည္း ေအာက္ေျခ အလုပ္သမားဘဝမွာတင္ အခ်ိန္ေတြအကုန္မ်ားခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံ့ေရးရာ

ေတြကိုေတာ့ Star သတင္းစာမွာ ပါတာေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံသားမိတ္ေဆြေတြ ေျပာသေလာက္တင္ ကြက္

ကြက္ကေလး သိခဲ့ပါတယ္ ။ ပိုက်ယ္ျပန္႔ၿပီး ေဘးကေနျမင္တဲ့ သံုးသပ္ခ်က္ေတြကိုေတာ့ အဲဒီႏိုင္ငံကို

စြန္႔ခြာခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ သိလာရတာ မ်ားပါတယ္ ။

   ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မေလးရွားလို႔ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ပထမဦးဆံုး အေတြးထဲဝင္လာတာေတြေတာ့ ရွိပါ

တယ္ ။ တဆက္ထဲမွာပဲ ယိုးဒယားက ကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြကို ဆြဲေဆာင္ဖို႔ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ စကား

စုနဲ႔လဲ တြဲၿပီးသတိရမိပါေတာ့တယ္ ။ အဲဒါကေတာ့ “Amazing Thailand” ပါတဲ့ ။

   မေလးရွားမွာလည္း အံၾသကုန္ႏိုင္ဘြယ္ရာေတြ အသင့္အတင့္ ရွိပါတယ္ ။

   ဥပမာ ၂၀၀၇-၂၀၀၈ ေလာက္မွာ အေမရိကန္လုပ္ ဂ်က္တိုက္ေလယာဥ္ႏွစ္စင္းက အင္ဂ်င္ေတြ

ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့တာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ ။ ဂ်က္တိုက္ေလယာဥ္ရဲ့အင္ဂ်င္ဆိုတာ ပဲေလွာ္နဲ႔လဲစားတဲ့ ဒန္ခြက္

မွမဟုတ္တာေနာ ၊ မထူးရင္ေတာင္ ဆန္းေတာ့ဆန္းတာ ေသခ်ာပါတယ္ ။

   ေနာက္ထပ္ မွတ္မွတ္ရရ ထူးဆန္းတာတစ္ခု ရွိပါေသးတယ္ ။ က်ေနာ္ေနခဲ့တဲ့ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္

ႏွစ္ေတြထဲတင္ မာေဒးကား (Merdeka - လြတ္လပ္ေရး) ကြင္းအေရွ႕က Sultan Abdul Samad

Building အေဆာက္ဦႀကီးဟာ မီးႏွစ္ႀကိမ္ေတာင္ ေလာင္ခဲ့ပါတယ္ (Wikipedia မွာေတာ့ တစ္ႀကိမ္

ပဲ ပါပါတယ္) ။ အဲဒီအေဆာက္အဦဟာ သမိုင္းဝင္အေဆာက္အဦျဖစ္သလို ၊ မေလးရွားရင္းဂစ္ေငြ

သန္းေပါင္းမ်ားစြာအကုန္ခံၿပီး ျပင္ထားတာမၾကာေသးရံုမက ၊ အရင္တုန္းက မီးတစ္ခါမွမေလာင္ခဲ့ပဲ

နဲ က်ေနာ္ရွိေနစဥ္အတြင္းက်မွ ၊ ႏွစ္နည္းနည္းပဲျခားၿပီး မီးႏွစ္ခါေလာင္ခဲ့တာ ထူးေတာ့ထူးသလို ခံ

စားမိခဲ့ပါတယ္ ။

   အဲဒီအေဆာက္အဦနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေျပာဖို႔က်န္သြားတာက အဲဒီေနရာဟာ ဖက္ဒရယ္တရားရံုး ၊

တရားရံုးခ်ဳပ္နဲ႔ အျခားတရားရံုးေတြကေန တရားခြင္က်င္းပရာနဲ႔ စာရြက္စာတန္းေတြ သိမ္းဆည္း

ထားရာ ေနရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္ ။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ “မေလး” ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေျပာမွ ရွင္း

သလိုျဖစ္သြားပါတယ္ ။ “အဲဒါ အမႈေဖ်ာက္ခ်င္သူေတြက မီးရိႉ႕လိုက္တာ” တဲ့ ။ ေကာင္းေရာ ။ တရား

ဝင္ေၾကျငာခ်က္မွာေတာ့ ဝါယာေရွာ့ ျဖစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ ။ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြနဲ႔ လူမျပတ္တဲ့ေနရာ ၊

သမိုင္းဝင္ၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ေနရာ ၊ မၾကာခင္ကမွ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ေနရာမွာ မီးႏွစ္ခါေလာင္ေစႏိုင္

ေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို မသိရေပမယ့္ “amazing Malaysia” လို႔သာ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္ ။

   အျခားအံ့ၾသဘြယ္ရာေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္ ။

   ဥပမာ ၊ လက္ရွိဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဟာ မြန္ဂိုလီးယားအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အသတ္ခံရတဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္

သက္ေနေပမဲ့ ႏိုင္ငံေရးမွာ (အလြယ္တကူ) မားမားမတ္မတ္ ဆက္ရပ္ေနႏိုင္တာမ်ိဳး ၊ လက္ရွိအ

တိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ အႏၷဝါအီဗရာဟင္ (Anwar Ibrahim) ကို အရင္ (ဖားတစ္ပိုင္း ငါးတစ္ပိုင္း

အာဏာရွင္) ေဒါက္တာမဟာသီရဲ့ အစီအမံနဲ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဖမ္းဆီးခဲ့စဥ္က ရဲခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္က

လက္သီးနဲ႔ထိုးခဲ့တာမ်ိဳး ၊ လက္ရွိ (လက္ဝါးႀကီးအုပ္) အာဏာရပါတီရဲ့ အစိုးရကိုဆန္႔က်င္ေျပာဆိုတဲ့

ျပည္နယ္ပါလီမန္ထဲက အတိုက္အခံ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို ရဲေတြနဲ႔ အတင္းအဓၶမ ဆြဲေခၚထုတ္

သြားတာမ်ိဳးေတြေပါ့ဗ်ာ ။ မေကာင္းျမင္တယ္လို႔ စြပ္စြဲရင္လဲ ခံရမွာပဲ ၊ သိသာလြန္းတာေတြမို႔ တန္း

ၿပီးသတိရမိတာေတြကို ေျပာတာပါ ။

   ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကမၻာ့အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈစာရင္းမွာ အဆင့္ ၅၆ (၂၀၁၀) မွာရွိေနတဲ့ႏိုင္ငံအတြက္

သိပ္ေတာ့မဆိုးလွဘူးလို႔ ေျဖသာလို႔ရႏိုင္တာေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ ။

   အထူးသျဖင့္ အာဏာရွင္ဆန္တယ္လို႔ အစြပ္စြဲခံရတဲ့ ေဒါက္တာမဟာသီလက္ထက္ ၂၂ ႏွစ္ (၁၉၈၁-

၂၀၀၃) အတြင္းမွာ ႏိုင္ငံတိုးတက္မႈေတြ သိသိသာသာ ရွိခဲ့တယ္လို႔ ေယဘုယ်ဆိုႏိုင္ပါတယ္ ။ သူ႕ရဲ့

အစီအမံေတြေၾကာင့္ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံနဲ႔ အသင့္အတင့္ဆင္တူတဲ့ စက္မႈလုပ္ငန္းငယ္က႑ တိုး

တက္ျဖစ္ထြန္းမႈေတြက သက္ေသခံေနပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အဲဒီစက္မႈလုပ္ငန္းငယ္ေတြကို

ျဖည့္ဆည္းဖို႔ အလုပ္သမားေတြ လိုအပ္လာရာက ၊ ျမန္မာျပည္အပါအဝင္ ႏိုင္ငံျခားသားအလုပ္သမား

ေတြ အေတာမသတ္ ေရာက္လာၾကတာ ေတြ႕သိၾကမွာပါ ။ ခုေတာ့ UNHCR ရဲ့ ၂၀၀၉ ခန္႔မွန္းခ်က္

အရ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား ၅၀၀,၀၀၀ ေလာက္ရွိႏိုင္တယ္လို႔ သိရပါတယ္ ။

   အဲဒီငါးသိန္းကို မ်ားတယ္ထင္ရင္ေတာ့ အင္ဒိုနီးရွားကေနဝင္လာတဲ့ လူအေရအတြက္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္

ၾကည့္လို႔ ရပါတယ္ ။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက အင္ဒိုနီးရွားက လာၿပီးအေျခခ်သူေတြနဲ႔

လာအလုပ္လုပ္ သူေတြ စုစုေပါင္းခန္႔မွန္းေျခ ႏွစ္သန္းေလာက္ရွိတယ္လို႔ မေလးမိတ္ေဆြမ်ားက

ေျပာၾကပါတယ္ ။ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္ရံု စက္ရံုေတြမွာလည္း မေလး-အင္ဒိုမိဘေတြက ေမြးဖြားလာ

သူေတြကို ေတြ႕ရသလို သြားသြားလာလာနဲ႔ အလုပ္လာလုပ္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ ။ သူတို႔

ရဲ့ျပႆနာကေတာ့ ပညာေရးဖက္မွာ အင္မတန္အားနည္းၿပီး ဒါးျပမႈအပါအဝင္ ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္မႈ

အခ်ိဳးမွာ ေဒသခံႏိုင္ငံသားေတြထက္ ျမင့္တာပါပဲ ။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ အင္ဒိုနီးရွားမ်က္ႏွာပံုဆို

ရင္ ရဲေတြရဲ့ အေႏွာင့္အယွက္ေပးတာ အမ်ားဆံုးခံရေတာ့တာပါ ။

   တရားမဝင္အလုပ္သမားခ်င္းအတူတူ တရုတ္နဲ႔ဆင္တဲ့ က်ေနာ္တို႔လိုလူေတြကေတာ့ ကံမ်က္ႏွာ

သာ နည္းနည္းပိုရတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္ ။ ေျပာဖို႔က်န္ခဲ့တာက ၁၉၉၀-၉၁ ေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႔

ျမန္မာျပည္သူျပည္သားခန္႔မွန္းေျခ ၂၀,၀၀၀ ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာပါ ။ အခုေခတ္ မေလးရွားေရာက္

သူေတြ သိခ်င္မွ သိႏိုင္မွာတစ္ခုကေတာ့ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္အထိ ယိုးဒယား-မေလးရွား

နယ္စပ္ကေန ျမန္မာပတ္စ္ပို႔သံုးၿပီး ကားနဲ႔တရားဝင္ ဝင္လာလို႔ရေသးတာပါပဲ ။ လာဟ္ေတာ့ နည္း

နည္းထိုးရတာေပါ့ဗ်ာ ။

   ေျပာရင္းနဲ႔ အေတာ္ေလးေတာ့ လမ္းေခ်ာ္သြားခဲ့ပါၿပီ ။

   ျပန္ေကာက္ရရင္ေတာ့ မေလးရွားဟာ ႏိုင္ငံေရးအရ လမ္းဆံုလမ္းခြဆီကို ေရာက္ေနေကာင္း ေရာက္

ေနေလာက္ၿပီလို႔ လက္ရွိအေနအထားေတြက ျပဆိုေနပါတယ္ ။ လမ္းမခ်ိဳးရင္ေတာင္မွ လမ္းေယာင္

ေယာင္ကေလးေကြ႕သြားဖို႔ ေသခ်ာတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္ ။

   မေလးမွာေနစဥ္ မသိသာေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းသိလာရတာက ဒီႏိုင္ငံဟာ တဝက္တပ်က္ဒီမိုကေရ

စီစနစ္ကို က်င့္သံုးတယ္ဆိုတာပါပဲ ။ အဲဒီမွာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္စဥ္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားတဲ့ အ

လုပ္သမားအခ်ိဳ႕နဲ႔ စကားနည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ေျပာဖူးပါတယ္ ။ သူတို႔ကေနၿပီး အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္အမ်ား

စုကို မိေက်ာင္း (buaya) ေတြလို႔ေခၚခဲ့ၾကတာကို ရုတ္တရက္ေတာ့ အံ့ၾသခဲ့မိပါတယ္ ။ (ျမန္မာအသံုး

အႏႈန္းနဲ႔ကေတာ့ “စားဖားႀကီး” လုိ႔ ဖလွယ္လို႔ရႏိုင္ပါလိမ့္မယ္) ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒါေတြကို အျပစ္

မျမင္မိပဲ  ျမန္မာျပည္ထက္သာတဲ့ စနစ္ရွိတာမို႔လို႔ သေဘာက်ေနခဲ့မိတာေတာ့ အမွန္ပါ ။

   ခုေတာ့ သိလာတာေတြလည္းပိုမ်ားလာၿပီး အျမင္ေတြလည္း ေျပာင္းခဲ့ပါၿပီ ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း

ေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခြင့္ေပးဖို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ေတာင္းဆိုတာ ၊ အေပၚကေျပာခဲ့တဲ့ အတိုက္အခံ

ေတြကို ပါလီမန္ထဲက အတင္းဆြဲထုတ္တာ ၊ ဆႏၵျပမႈေတြကို လံုးဝသည္းမခံတာေတြဟာ တဝက္

တပ်က္ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့စကားစုကို အတည္ျပဳေပးေနတာပါပဲ ။

   တဆက္ထဲမွာလည္း အရင္ကသိေပမယ့္ သတိမထားမိခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျပန္ေပၚလာျပန္

ပါတယ္ ။ ဥပမာ ၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ေဒါက္တာမဟာသီမိုဟာမက္ဟာ သူအာဏာရွိစဥ္က ဇင္ဘာ

ေဘြသမၼတ ေရာဘတ္မူဂါဘီကို ေဒၚလာတစ္သန္းတန္တဲ့ ကၽြန္းသစ္ေတြကို လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တာ

မ်ိဳး ၊  Internal Security Act ကိုသံုးၿပီး အတိုက္အခံေတြကို လိုရင္လိုသလို ဖမ္းထဲ့တာမ်ိဳး ၊ ခုရက္

ပိုင္းမွာ ေတာင္းဆိုၾကသလို မဲမသမာမႈေတြ အမွန္တကယ္ ရွိေနတာေတြပါ ။

   ထပ္ဆင့္ၿပီး ရုပ္ဆိုးေစတာကေတာ့ တာဝန္ရွိသူေတြရဲ့ ေျဗာင္ျငင္းတတ္တဲ့  အေလ့ေတြပါ ။

   အမ်ားျပည္သူသိသြားတဲ့အခါမွာ ၊ မူဂါဘီကို လက္ေဆာင္ေပးတာဟာ ဘာမွားလို႔လဲလို႔ မဟာသီ

က ေျပာခဲ့ပါတယ္ ။ ပါလီမန္ရဲ့ အတည္ျပဳခ်က္မရွိပဲ အလြတ္သေဘာေပးခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ခုထိလက္ဖ်ား

နဲေတာင္ အတို႔မခံရေသးပါဘူး ။ မဲမသမာမႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း မဲေပးတဲ့ကာလမွာ အာဏာရပါတီ

က ဘတ္စ္ကားႀကီးငယ္နဲ႔ အျခားေနရာက သူတို႔ပါတီဝင္ေတြကို  ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပရာဆီ (ghost

vote ထည့္ဖို႔) ေခၚလာရာက သတင္းႀကိဳရတဲ့အတိုက္အခံေတြက လမ္းပိတ္ထားလို႔ ျပႆနာျဖစ္ၿပီး

သတင္းစာေတြထဲမွာ ပါတဲ့အထိေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ “ပါတီဝင္ေတြကို ေလ့လာေရးခရီး ေခၚသြား

တာပါ” လို႔ ေျဗာင္ျငင္းပါတယ္ ။ ေနာက္တစ္ခု ေတြ႕မိတာကေတာ့ ၾသစေၾတးလ်က ရုပ္ျမင္သံၾကား

အစီအစဥ္တစ္ခုမွာပါ ။ တာဝန္ရွိတဲ့လူ တစ္ေယာက္ကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရာမွာ မေလးရွားမွာ ခိုလံႈခြင့္

ေတာင္းခံသူ (asylum seeker) တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူးလို႔ ျငင္းသြားတဲ့အကြက္ကို ခုထိျမင္ေယာင္

တုန္းပါ ။ လူလိမ္မ်က္ႏွာဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ေတာင္ ေတြးေနမိခဲ့ပါေသးတယ္ ။

   အဆံုးသတ္ အတိုခ်ဳပ္ကေတာ့ ၊ မေလးလူမ်ိဳးေတြကို ပထမဦးစားေပး အခြင့္အေရးေတြေပးၿပီး ၊

တဖက္ကလည္း အလုအယက္အာဏာျမဲဖို႔လုပ္ရင္း ၊ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေအာင္ မွ်လုပ္ဖို႔ႀကိဳးစား

ေနတဲ့ မေလးရွားႏိုင္ငံဟာ ၊ စိန္ေခၚမႈေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရပါတယ္ ။ ဘာသာေရးအစြန္း

ေရာက္မႈ ၊ လူမ်ိဳးေရးနဲ႔ အခြင့္အေရးမညီမွ်မႈ ၊ အာဏာနဲ႔လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ လူအခ်ိဳ႕လက္ထဲ ပိုပိုမိုမို

ေရာက္ခဲ့တာေၾကာင့္ လက္ေဝခံစီးပြားေရးသေဘာသဘာဝ ထြန္းကားလာခဲ့မႈ ၊ ေဒါက္တာမဟာသီ

လက္ထက္မွာ အာဏာကန္႔သတ္ခဲ့တဲ့ ဘုရင္ေတြရဲ့အခန္းက႑ ေတြကစၿပီး အေၾကာင္းရင္းစံုကို

ဟန္ခ်က္ညီေအာင္လုပ္ရတာဟာ လြယ္တဲ့ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ။

   တဖက္မွာလည္း ပညာတတ္မ်ားၿပီး အသိဥာဏ္ပညာ တိုးပြားလာတဲ့ ၊ အသင့္အတင့္ ခ်မ္းသာ

ႂကြယ္ဝလာတဲ့ မေလးရွားဟာ ၊ ေခတ္နဲ႔အညီ စီးဆင္းေမ်ာပါဖို႔ တာစူေနပါတယ္ ။ ဒါကိုဟန္႔တားဖို႔ ၊

လမ္းလြဲေအာင္လုပ္ဖို႔ဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ခက္ခဲႀကီးမားသလဲ ၊ ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္

မလဲဆိုေတာေတြကေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ ။

မန္းကိုကို

၁၂ ၊ ၀၇ ၊ ၂၀၁၁