ဒီမယ္ ဒီမယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ၾကားဖူးသလား၊
ႏိုင္ငံအတြက္ အိုးအိမ္စည္းစိမ္မက အသက္ပါေပးခဲ့ၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ
အေၾကာင္းေကာ သိဖူးသလား။
သူတို႔နည္းတူ စြန္႔လြတ္အနစ္နာခံခဲ့ၾကတဲ့ အညတရေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္
ရွိခဲ့တာကိုေကာ သတိထားမိသလား။
အခု ျမန္မာျပည္မွာ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြ လိုေနတယ္။
ေငြေၾကး အခြင့္အေရးနဲ႔ ရာထူးေတြ ရဖို႔ေတာ့ မရွိေပမယ့္ ကိုယ္စိတ္ဒုကၡေတြနဲ႔
အတူ လူမသိသူမသိ သူရဲေကာင္းအျဖစ္နဲ႔ အသက္ေပးရေကာင္း ေပးရႏိုင္တယ္။
စစ္သားဆိုရင္ လက္နက္မဲ့ေတြကို ပစ္ဖို႔အမိန္႔ေပးတဲ့သူကို ျပန္ပစ္ရဲတဲ့သူေတြ
လိုေနတယ္။
ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းေတြဆိုရင္ ရာဇဝတ္သားမဟုတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားအပါအဝင္
လူေတြကို မဖိႏွိပ္ပဲ မသိမသာတမ်ိဳး၊ သိသိသာသာတမ်ိဳး ကူညီဖို႔ လိုေနတယ္။
အရပ္သားဆိုရင္လည္း ကိုယ့္ဆႏၵမပါပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့သူေတြကို အာဏာဖီဆန္
ရဲတဲ့သူေတြ လိုေနတယ္။
လူဆိုး လူမိုက္လို႔ အေခၚခံရမယ္၊
အမိန္႔မနာခံတဲ့လူဆိုၿပီး အေရးယူခံရမယ္၊
အားနည္းသူေတြဆိုၿပီး အႏိွပ္စက္ ခံရမယ္။
ေက်းဇူးတင္ မခံရႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္လံုမယ္၊
လူေတြမသိေပမယ့္ ဘုရား သိၾကား သိတယ္၊
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ တိုင္းျပည္ႀကီးအတြက္ လိုအပ္တဲ့ေျပာင္းလဲမႈမွာ အုတ္တစ္ခ်ပ္
သဲတစ္ပြင့္ ျဖစ္မယ္။
ဘယ္လိုလဲ၊
သတၱိရွိရဲ့လား၊
အသင့္ရွိရဲ့လား၊
ေအာင္ပြဲဟာ ရယူရဲတဲ့ သူေတြအတြက္ပဲ။
၁၉၊ ၁၁၊ ၂၀၁၀
အေနာ္လည္း လူမိုက္ျဖစ္ေအာင္ က်င့္ၾကည့္ေနတယ္။ မလြယ္ဘူးဗ်။ မုိက္ပီဆုိရင္ ေျပာမယ္ေလ၊ ဘယ္မွာ စာရင္းေပးရမလဲ။
ReplyDeleteမိုက္ၿပီဆိုရင္ လက္သာတို႔လိုက္ဆရာ၊ ဆရာ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္ရွိတယ္၊ ဆရာသာ ေရွ႕ကေန ရင္ေကာ့ၿပီးခံ :-)
ReplyDeleteမတူတာကို မတုပါနဲ႔ ဆရာရယ္၊ ကိုယ္သန္ရာမွာသာ မိုက္ပါ။
ကိုယ္က ဥာဏပိုင္းမွာ အားသန္တာကို ကာယသမားနဲ႔ သြားၿပီး (ကာယအပိုင္းမွာ) သြားယွဥ္ရင္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာေပါ့။ ဥာဏသမားေတြမွာ ပညာေနာက္ခံျပဳၿပီး အမွန္ေတြကို ေျပာတာဟာလည္း မိုက္တာတစ္မ်ိဳးလို႔ ယူဆလို႔ ရပါတယ္ဗ်ာ။
ဘယ္လိုပဲဆိုဆို လုပ္ေဆာင္မႈတိုင္းမွာ အနည္းဆံုး ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ အေျခခံေလာက္ေတာ့ ေတြးႏိုင္ဖို႔ လိုတာမို႔ လူမိုက္ေတြအားလံုး မလုပ္ခင္ေတြး၊ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ အစြမ္းကုန္မိုက္ ၾကဖို႔သာ ေမွ်ာ္လင့္ရပါေတာ့တယ္။