အင္း .. ခက္ၿပီ

   ဘားအံၿမိဳ႕ရဲ့ နံက္ခင္းတစ္ခုမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
   ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမႀကီးရဲ့ေဘးမွာ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ မုန္႔တီေရာင္းေနပါတယ္။
   ေရာင္းလာတာၾကာၿပီမို႔လို႔ အနီးအနားက ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြေကာ ေတာကတက္လာတဲ့ (အထူးသျဖင့္
မနက္ပိုင္းေစ်းလာေရာင္းၾကတဲ့ ရြာကလူေတြ) နဲ႔ စည္ကားေနပါတယ္။


   အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေတာသားတစ္ေယာက္က လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း မေျပာမဆို ဆိုင္နဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ
လမ္းေဘးဆင္းၿပီး ေသးထိုင္ပန္းေနပါေတာ့တယ္။

   “ဟဲ့ ဟဲ့ နင္ေသးကို ေဝးေဝးကေလးသြားေပါက္ပါလား”
လို႔အေဒၚႀကီးက လွမ္းေျပာလိုက္ပါတယ္။ စားေနေသာက္ေနတဲ့သူေတြကို မ်က္ႏွာေထာက္ရဦးမွာ
မဟုတ္လား။

   ဒါေပမယ့္ ေသးေပါက္ေနတဲ့သူ ျပန္ေမးလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ အေဒၚႀကီးမွာ စိတ္ဆိုးရလည္းခက္
မဆိုးရလည္းအခက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။

   ဟုတ္တယ္ေလ အဲဒီလူ ျပန္ေျပာလိုက္တာက ..
“ငါ့ရြာကေန ဒီအထိ(ေသး)လာေပါက္တာ မေဝးေသး ဖူးလား” တဲ့။

===============================

   ဒီလိုျပန္ေျပာလိုက္သူကေတာ့ ဘားအံ(ဖားအံ)ၿမိဳ႕ကေန သံုးမိုင္ခြဲေလာက္ေဝးတဲ့ “ခေလာက္ႏို႔ရြာ”
က ရြာသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕နဲ႔နီးနီးနားနားေနေပမယ့္ ဗမာစကားက မရည္လည္၊ ၿမိဳ႕က
ဓေလ့ထံုးတမ္း ယဥ္ေက်းမႈပံုစံေတြနဲ႔ အကၽြမ္းတဝင္မရွိတဲ့သူရဲ့ ရိုးရိုးသားသား တုံ႔ျပန္ခ်က္တစ္ရပ္ပါ။
အထက္အညာမွာ လွေတာနဲ႔ ပခန္းသားေတြ စကားႂကြယ္တယ္ဆိုၿပီး ဟာသပံုျပင္ေတြနဲ႔ နာမည္ႀကီး
တာ လူသိမ်ားေပမယ့္ ေအာက္ျပည္က ဒီရြာကေလးအေၾကာင္းကိုေတာ့ လူသိနည္းပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ရဲ့
ပံုျပင္ေတြဟာ အထက္သားေတြအတြက္ နည္းနည္းၾကမ္း သို႔မဟုတ္ နည္းနည္းေၾကာင္ႏိုင္ပါတယ္။  
ဘားအံနဲ႔ ကရင္ျပည္နယ္သား အေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ့ ပံုျပင္ကေလးေတြနဲ႔ပဲ ၾကမ္းတမ္း
တဲ့ စစ္တံပိုးေအာက္မွာ အပန္းေျဖၾကရပါတယ္။

   ခေလာက္ႏို႔ရြာရဲ့ ပံုျပင္ေတြဟာ တစ္ခ်ိန္က သားသမီးနဲ႔ ေျမးျမစ္ေတြကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမမယ့္အစား
ပံုျပင္ကေလးေတြေျပာၿပီး ဆံုးမတတ္တဲ့ ဦးပန္းေမႊးဆိုသူကေန စခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ စာအုပ္
တစ္အုပ္အေနနဲ႔လည္း ထြက္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္က
ထြက္ခဲ့တာပါ။

   ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳသူမ်ား အေျပာအရ စာအုပ္မထြက္ခင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ရန္ကုန္
ၿမိဳ႕က စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ရြာကလူႀကီး ၃-၄ ေယာက္နဲ႔အတူ ဘုန္းႀကီး
ေက်ာင္းမွာ ေမးျမန္းမွတ္သြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ တေနကုန္ တဟားဟားနဲ႔
ေျပာၾကရယ္ၾကတာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနား ေနသူျဖတ္သြားသူေတြ ၾကားေနခဲ့ရေပမယ့္ စာေရးဆရာ
ျပန္သြားကတည္းက စုပ္စျမႈပ္စေပ်ာက္သြားလိုက္တာ ေမ့ေလာက္မွ စာအုပ္တစ္အုပ္အေနနဲ႔ ျပန္
ေပၚလာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

   ေနာင္ကို အခန္႔သင့္သလို ခေလာက္ႏို႔ပံုျပင္ေတြထဲက အဆင္ေျပႏိုင္မွာေတြ မွတ္မိသေလာက္
ေရး သြားပါမယ္။ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားတဲ့ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြအတြက္ စိတ္ေျပလက္ ေပ်ာက္ေပါ့ဗ်ာ။ “ရယ္ေသာသူသည္ ပါးေရတြန္႔၏၊ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစ၏၊ အာေပါဓါတ္ကို ကဲေစ၍
မိတၱဗလကို အားေပး၏” ဆိုလားပဲ စတုဒီသာက်မ္းထဲမွာ ေျပာထားတဲ့အတိုင္းေပါ့ဗ်ာ။


(မွတ္ခ်က္ ၁ - ဘားအံမွာ မုန္းဟင္းခါး ဆိုတဲ့စကားလံုးထက္ မုန္႔တီလို႔ပဲ အေျပာမ်ားၾကပါတယ္။)
၂၂၊ ၁၀၊ ၂၀၁၀ - (မွတ္ခ်က္ ၂ - မေသခ်ာလို႔ ပံုျပင္စာအုပ္ထြက္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မွတ္မိသမွ် အမွန္
အတိုင္း ေရးမိလိုက္တာ facebook ကေန ကိုယ့္ကို ကန္ထုတ္ခံလိုက္ရတယ္ထင္တာပဲ၊ မိတ္ေဆြတစ္
ေယာက္ရဲ့လင့္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ မန္းကိုကို ရိုးရိုးသားသား ေရးမိပါတယ္ဗ်ာ၊ ေၾကာက္ပါၿပီဂ်။)