ဒံုးပ်ံႀကီးေတြ လာေနၿပီ၊

ခုတေလာ ဒံုးပ်ံပစ္စင္ကားေတြ အပစ္ရပ္ေဒသေတြဆီ ေရာက္လာၾကတယ္ဆိုတာ
ၾကားမိၾကမွာပါ။ စစ္ပြဲႀကီးႀကီး မၾကံဳဖူးတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဒါဟာ
ထူးတဲ့သတင္းပါပဲ။

ဒံုးပ်ံလို႔ၾကားတာနဲ႔ ေၾကာက္ရေတာ့မလိုလို မဟုတ္ရင္လည္း အရင္လက္နက္ေတြလို
ပါပဲ အလကားေတြပါလို႔ မေျပာခင္ နည္းနည္းေတာ့ ပိုဆန္းစစ္ၾကည့္ၾကရင္ ေကာင္း
မလားလို႔ အေတြးေပါက္မိပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ လြယ္ပါတယ္၊ google ထဲ စာလံုး
ရိုက္ထည့္လိုက္ရံုနဲ႔ သိနိုင္တာမ်ိဳးဆိုတာ သိၿပီးသူ၊ ရွာၾကည့္သူေတြရွိနိုင္သလို၊ မသိဖူး
မၾကားဖူးသူေတြလည္း ရွိနိုင္တာမို႔ မိတ္ဆက္သေဘာေလး ေရးလိုက္ရတာပါ။


မိတ္ဆက္ဆိုတဲ့အတိုင္း ဖတ္၊ မွတ္၊ ၾကည့္ဖူးသေလာက္ထဲကပဲ ေျပာသြားပါမယ္။
အခုဒံုးပ်ံေတြဆိုတာကို ခန္႔မွန္းတာမလြဲဘူးဆိုရင္ေတာ့ “ဒံုးပစ္စနစ္” လို႔ ျမန္မာလို
ေယဘုယ်ျပန္ဆိုလို႔ရမယ့္ “Multiple Launch Rocket System” ေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဒံုးက်ည္ ၄ စင္းကေန အစင္း ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္နဲ႔ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ဆက္တိုက္ပစ္
လြတ္နိုင္တဲ့စနစ္ျဖစ္ၿပီး အေျမာက္စနစ္ကို အစားထိုးသံုးစြဲထားတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ပစ္ခတ္ေရာက္ရွိနိုင္မႈ အကြာအေဝးကေတာ့ သတင္းေတြထဲမွာလို မိုင္ ၃-၄၀ ျဖစ္နိုင္
သလို ဒီထက္လည္း ပိုနိုင္ပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ကတည္းက စတင္သံုးစြဲခဲ့ၾကတာ
ျဖစ္ၿပီး လြင္ျပင္မွာတိုက္ခိုက္ၾကရတဲ့ စစ္သည္ေတြအတြက္ အင္မတန္ေၾကာက္စရာ
ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ အာဖဂန္နစၥတန္မွာ ဆိုဗီယက္ေတြဆက္သံုးခဲ့ၿပီး အျခားနိုင္ငံ
ေတြလည္း ထုတ္လုပ္သံုးစြဲၾကပါတယ္။ သံုးစြဲပံုနဲ႔ ထိေရာက္မႈကလည္း နိုင္ငံအလိုက္
ကြာျခားမႈေတြ ရွိၾကတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

အေမရိကန္ထုတ္စနစ္အေၾကာင္းကို တစ္ခါကမွတ္တမ္း ဗီဒီယိုတစ္ေခြမွာ ၾကည့္ဖူး
ခဲ့တာအရ မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ဒံုးက်ည္အလတ္စား ၁၂ လံုးပါတဲ့ သံခ်ပ္ကာ
ကားနဲ႔ ဒံုးက်ည္ျဖည့္အပိုကားတစ္စီး အတူလႈပ္ရွားၾကပါတယ္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ
ဒံုးက်ည္အသစ္ေတြ ျပန္ျဖည့္နိုင္ၿပီး အေစာင့္အေရွာက္နည္းနည္းနဲ႔ အျမန္လႈပ္ရွားကာ
အေဝးက လႈပ္ရွားပစ္ခတ္ရတာျဖစ္ၿပီး ပံုေသပစ္မွတ္ေတြျဖစ္တဲ့ တပ္စခန္းနဲ႔ အကာ
အကြယ္မဲ့တဲ့ ေတာင္ကုန္းလို ေနရာမ်ိဳးေတြအေပၚ ထိေရာက္မႈအေတာ္ရွိပါတယ္။

မိုင္ ၇-၈၀ ကေန မိုင္ရာေက်ာ္ေရာက္တဲ့ အမ်ိဳးအစားေတြရွိၿပီး အီရတ္စစ္ပြဲတုန္းက
“သံမဏိကြန္ယက္” ရယ္လို႔ အီရတ္တပ္သားမ်ားက အမည္ေပးထားခဲ့ၾကပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ဒီဒံုးက်ည္ေတြဟာ ပစ္မွတ္ေရာက္ကာနီး ေလထဲမွာ
ေပါက္ကြဲၿပီး ဗံုးဆံေတြကို မိုးသီးမိုးေပါက္ေတြလို ရြာခ်ေစတတ္တာမို႔ အကာအကြယ္
မရွိပဲ လြတ္ေျမာက္နိုင္ဖို႔ရာ မလြယ္ကူလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သံမဏိျပားအပါးစားေတြကို
ေဖာက္ထြင္းနိုင္တာမို႔လည္း ရန္သူေတြရဲ့ အေပါ့စားယာဥ္ေတြကို ဖ်က္ဆီးနိုင္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ အခုျဖန္႔က်က္လာတဲ့ ဒံုးက်ည္ေတြက ေျမာက္ကိုရီးယားကဆိုေတာ့
အခ်က္အလက္ အတိအက်ရဖို႔ေတာ့ ခက္မယ္ထင္ပါတယ္။ (စြမ္းရည္မွာလည္း
ေလွ်ာ့တြက္လို႔မရသလို ပိုတြက္ဖို႔ရာကလည္း သူတို႔ရဲ့ ခိုင္မာတဲ့ ေနာက္ခံသိပ္မရွိျပန္
ပါဖူး။) ယွဥ္ထိုးၾကည့္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္တံုးက သံုးခဲ့တဲ့ဒံုးလြတ္
ယာဥ္တစ္စီးဟာ ေဘာ္လံုးကြင္း တစ္ကြင္းစာကို ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေၾကေစတယ္
လို႔ ဆိုထားတာရွိပါတယ္။

ေဝဖန္မႈအေနနဲ႔ ထည့္ေျပာရရင္ေတာ့ အင္အားအလံုးအရင္း ရွိနိုင္မယ့္တိုင္းရင္းသား
စခန္းေတြကို အရင္လို လူအေျမာက္အမ်ား အေသခံမတိုက္ေတာ့ပဲ ဒီဒံုးက်ည္ေတြကို
အသံုးခ်နိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခက္အခဲေတြကေတာ့ စခန္းငယ္ေတြဆိုရင္ ကုန္က်
စရိတ္နဲ႔မမွ်လို႔ မသံုးနိုင္တာမ်ိဳး၊ ေျမာက္ကိုရီးယားရဲ့ နည္းပညာအရ ပစ္မွတ္တိက်မႈမွာ
အားကိုးလို႔ အျပည့္အဝမရနိုင္တာမ်ိဳး၊ ပထဝီေျမအေနအထားအရ အသံုးျပဳလို႔ မရနိုင္
တာမ်ိဳး၊ အေစာင့္အေရွာက္ နည္းပါးတာမို႔ အေဝးကေနပဲ လႈပ္ရွားရတာမ်ိဳးေတြ ရွိနိုင္
ပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲဆိုဆို ငါးပ်ံတစ္လွည့္ ဗံုလံုတစ္လွည့္ တိုက္ခိုက္ေသေၾကေနၾကရမယ့္

ျပည္တြင္းစစ္ပြဲေတြကို မျမင္လိုတာကေတာ့ အလိုခ်င္ဆံုးေတြထဲက ဆႏၵတစ္ခုပါ။

source : http://www.army-technology.com/

source : httpwww.militaryphotos.net

မန္းကိုကို

၂၇၊ ၀၆၊ ၂၀၁၀