ခက္ဗမာ



     ပို႔စ္ေခါင္းစည္းၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲဇေဝဇဝါမ်ား ျဖစ္သြားၾကသလား ။
     ဗမာစာ ဗမာစကားခက္လို႔ အတိုဆံုးစကားလံုးခ်ဳပ္ၾကည့္လိုက္တာပါ ။ (ေနာက္ၿပီး မ်က္စိထဲစူးဝင္
စိတ္ဝင္စားသြားေအာင္ ဖန္တီးၾကည့္တာလို႔လည္း သေဘာထားခ်င္ထားလို႔ရပါတယ္) ။
     ဘာလဲ မခက္ဖူးလို႔ျငင္းခ်င္လို႔လား ၊ ဘယ္ရမတံုးဗ် ၊ ကိုယ့္ဘေလာ့နဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ တစ္ဖက္သတ္
ဇြတ္ျငင္းပစ္မွာေပါ့ .. ဟဲ ဟဲ ။

     က်ဳပ္ကေတာ့ ထိုင္း နဲ႔ ဗမာတို႔ရဲ့ စာနဲ႔စကားကို ခက္တဲ့ဖက္မွာမတိမ္းမယိမ္းလို႔ပဲ သေဘာထားတယ္ ။
     ဟုတ္တယ္ေလ .. က်ေနာ္တို႔က ေမြးကတည္းက သိျမင္ၾကားလာၾကရလို႔သာ လြယ္တယ္ထင္ၾကတာ
ကိုး ၊ ပိုက္ဆံေပးၿပီးသင္ခိုင္းရင္ေတာင္ လိုအပ္တဲ့လူေတြကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွဒုကၡခံမသင္ဖူး စိတ္ခ် ။

     ဒါတင္ဘယ္ကပါ့မလဲ ၊ ကိုယ့္နားမွာရွိတဲ့လူေတြကိုေမးၾကည့္ .. သဒၵါေကာေၾကၾကသလားလို႔ …
     အဂၤလိပ္စာသင္ရာမွာသံုးလို႔သာ ကတၱား ၊ ကံနဲ႔ ႀတိယာေလာက္ကိုမွတ္မိၾကတာ ၊ ဒိထက္ပိုၿပီး ဆက္
ေျပာခိုင္းရင္ ျပံဳၿဖီးၿဖီးႀကီးလုပ္ေနၾကမယ့္သူက ဆယ္ေယာက္မွာကိုးေယာက္ေလာက္မရွိရင္ ကံေကာင္း
တယ္မွတ္ ။ သိၿပီးသားေတြမ်ား လာထပ္ေျပာေနရေသးတယ္လို႔ ေျပာခ်င္လို႔လား .. ဘယ္ကမလဲဗ် ..
ေခါင္းစဥ္နဲ႔မဆီ မဆိုင္ေတြပါေလွ်ာက္ေရးဦးမွာ ။ စိတ္ေနာက္ဖို႔သာျပင္ထား ။

     ၾကာေတာ့နည္းနည္းၾကာခဲ့ပါၿပီ ၊ ေတာင္သာၿမိဳ႕မွာ ခဏေရာက္ေနစဥ္တုန္းကေပါ့ ။
     သိကၽြမ္းလာသူေတြထဲမွာ တရုတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ပါလာတယ္ဗ် ။
     တစ္ေန႔ေတာ့ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ရင္း သူကေမးလာတယ္ ..

ဦးႀကီး   ။  ။ “ေဟ့ .. မင္းတို႔ဖားကန္႔က ဘယ္လိုေနသတုန္းကြ ..”
က်ေနာ္ ။  ။ “ဖားအံပါခင္ဗ် ၊ ဟိုကေတာ့ ဒီနဲ႔စာရင္ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္ကေလးမ်ား ေပါတာေပါ့ဗ်ာ ..”
ဦးႀကီး   ။  ။ “ေအး .. ဒါနဲ႔ ဟိုကြာ .. မက္သေနာမွာ ခ်ေနၾကတာေကာ ဘယ္လိုတုန္း .. ၿပီးသြားပလား”
က်ေနာ္ ။  ။ “ဟာ .. မယ္သေဝါပါဗ်ာ ၊ ခုေတာ့လည္း အေတာ္ၿငိမ္သြားပါၿပီ ဦးႀကီးရာ ..”

     တမင္လုပ္ေျပာတာမဟုတ္တဲ့ တရုတ္ႀကီးကို စိတ္ဆိုးရလည္းခက္ခက္ပါ ။

     ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္သားမြတ္ဆလင္ပါ ။
     သိကၽြမ္းလာၿပီးေနာက္ပိုင္း သူေျပာတဲ့စကားလံုးအခ်ိဳ႕ကို သတိထားမိတယ္ ။ “ေျပစာ” တဲ့ ၊ “အိုဗာ
စီး” တဲ့ ။ ပထမေတာ့ ဘယ္ကေငြေခ်ျဖတ္ပိုင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံျခား(oversea)ဖုန္းေတြအေၾကာင္း လာလာေျပာ
ေနပါလိမ့္ေပါ့ေလ ။ ေနာက္မွ ဆက္စပ္ေတြးၿပီးသေဘာေပါက္သြားတယ္ ။ သူေျပာခ်င္တာက “ေျပစာ
= visa” ၊ “အိုဗာစီး = overstay” ကိုးဗ် ။ ကိုယ့္မိတ္ေဆြကို ေတာသားလို႔ေတာ့ မေျပာရက္ခဲ့ပါဘူးဗ်ာ ။

     သူမ်ားေတြကို ေျပာမယ့္သာေျပာတာ ကိုယ္လည္းတခါတရံျဖစ္တတ္တာပါပဲ ။
     က်ေနာ္တို႔(ပိုး)ကရင္ေတြမွာ သိသာတဲ့စကားဝဲတာေတြရွိပါတယ္ ။ ဥပမာ “ျမန္ျမန္ျပန္” ဆိုရင္ “ေျမာင္
ေျမာင္ေျပာင္” လို႔အသံထြက္တတ္ၾကပါတယ္ ။ “နင္” ဆိုရင္ “နီင္” ၊ “ဆံု” ကို “ခ်ံဳ” စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ ။
မွတ္မိတာတစ္ခုက လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးမွာ လုပ္အားေပးတုန္းက ရြာေတြမွာ မွတ္ပံုတင္လိုက္လုပ္ေပးရာ
မွာ “သန္း” ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ “ေသာင္း” ဆိုတာကို ကရင္အခ်င္းခ်င္းေတာင္ အသံမဖမ္းတတ္ေတာ့လို႔
ထင္ရာစာလံုးပဲ ေရးထည့္ခဲ့ၾကတာေတြကိုပါ ။

     ဆက္စပ္ၿပီး ဘားအံသားေတြေျပာေလ့ရွိတဲ့ ဇာတ္လမ္းတိုကေလးတစ္ခုသတိရတယ္ ။
     ဘားအံမွာ “ေရႊထံုေမာင္” ဆိုတဲ့ အေအးဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိတယ္ ။ သူ႔ဆီက သံဗူးေဖ်ာ္ရည္ကို လူႀကိဳက္
မ်ားၾကတယ္ ။ လူငယ္ေတြဆို အဲဒီေခတ္မွာနာမည္ႀကီးတဲ့ ကိုင္ဇာရဲ့ “ကိုယ္ရံေတာ္တပ္မႉးေလး” သီခ်င္း
စာသားကိုေတာင္ “ေရႊထံုေမာင္သံဗူးေလး” ဆိုၿပီး ဖ်က္ဆိုရေလာက္ေအာင္ပါပဲ ။ (က်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႕ကလည္း
ကရင္ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ဆိုေပမယ့္ ေတာၿမိဳ႕ႀကီးသာသာေလာက္ဆိုေတာ့ ဂလိုပဲရွိမေပါ့ဗ်ာ) ။

     တစ္ေန႔ေတာ့ ဒီဆိုင္မွာ ကရင္တစ္ေယာက္နဲ႔ မြန္တစ္ေယာက္ဆံုၾကတယ္ ။ အသံဝဲတဲ့မြန္ကေန
sparkling မွာတဲ့အခါ “စ-္ပ-္ကရင္” ျဖစ္သြားတယ္ဆိုပဲ (ပေစာက္ထည့္ဖတ္ေပးပါ) ။ ဒီမွာတင္ ကရင္
ကလည္း အားက်မခံ ဆိုင္းပုဒ္ေပၚေရးထားတဲ lemon ကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး အသံဝဲဝဲနဲ႔မွာလိုက္ပါတယ္ ။
“လီ-မြန္ ၊ လီ-မြန္” တဲ့ဗ်ား (“-” ေနရာမွာ ဝစၥႏွစ္လံုးေပါက္ေတြ ျဖည့္ဖတ္ေပးၾကပါ) ။

     ဘာသာစကားအခက္အခဲနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ခေလာက္ႏို႔ရြာမွာလည္း ေျပာစမွတ္ရွိပါ
တယ္ ။ မ-ဆ-လ ေခတ္ကေပါ့ဗ်ာ ၊ ခေလာက္ႏို႔ရြာမွာ ေက်းရြာေကာင္စီဖြဲ႕ေတာ့ ေကာင္စီစာေရးရာ
ထူးကို ဘားအံၿမိဳ႕မွာ အလယ္တန္းအထိသြားတက္ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကိုခန္႔လိုက္ၾကပါတယ္ ။
ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ သံုးမိုင္ေလာက္ပဲေဝးေပမယ့္ ဗမာစကားကို သိပ္မေရလည္ၾကေတာ့ ဗမာေက်ာင္းေနဖူး
သူကို အားကိုးၾကမယ္ေပါ့ဗ်ာ ။

     ဒါနဲ႔တစ္ေန႔ေတာ့ ၿမိဳ႕ကလူႀကီးေတြဆင္းလာၿပီး မလုပ္စဖူး ခေလာက္ႏို႔မွာ အာဇာနည္ေန႔က်င္းပ
မယ္ဆိုၿပီး စီစဥ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ ။ အခမ္းအနားမႉးကေတာ့ ကံေကာင္းသူေမာင္ရွင္ ေကာင္စီစာေရး
ေပါ့ ။ စာေရးႀကီးမွာ အခမ္းအနားမစခင္ကတည္းက ပြဲမဝင္ခင္ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ရေလသေပါ့ ၊ ေရွ႕က
ေန“တိုင္”ေပးရမယ့္ စကားေတြကို ပါးစပ္ကတတြတ္တြတ္နဲ႔ေပါ့ ။

     ကဲ အခမ္းအနားစပါၿပီ ။ ထံုးစံအတိုင္း ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို အေလးျပဳတာနဲ႔ စၾကတာေပါ့ ။

     “ႏိုင္ငံေတာ္အလံအား .. အေလးျပဳ ….. ေနျမဲ ..”

     အဆင္ေျပသြားပါတယ္ ၊ အဆင္ေျပဖို႔လည္း ႀကိဳတင္တြက္ဆၿပီး “ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ” ဆိုတာ
ႀကီးကို တမင္ျဖဳတ္အတိုခ်ဳပ္ထားခဲ့တာေလ ။ ဒုတိယအဆင့္အေနနဲ႔က်ေတာ့ …

     “က်ဆံုးေလၿပီးေသာ .. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ ………………………………………………....”

     ခက္ၿပီ နည္းနည္းရွည္တာနဲ႔ စာေရးႀကီးမွာ စကားစ ရွာမရေတာ့ပါဘူး ။
     ခဏေလာက္က်ေတာ့ တတ္သမွ်မွတ္သမွ် ႏႈတ္ကထြက္လာပါေတာ့တယ္ ။

     “သူ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ………………………………………………………. ေခါင္းၿငိမ့္ ..”

     ၿမိဳ႕ကလာတဲ့လူႀကီးအမ်ားစုက ဒီနယ္သားေတြမို႔ ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ နားလည္ခြင့္လြတ္ေပးၾကပါတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ မၿပီးေသးပါဘူး ။ အေလးျပဳေခါင္းၿငိမ့္ထားတာ တစ္မိနစ္ေက်ာ္လာေပမယ့္ “ေနျမဲ” ဆိုတဲ့စကား
သံက ထြက္မလာႏိုင္ေသးဖူး ။ မ်က္လံုးလွန္ၿပီးၾကည့္တဲ့သူကလည္းၾကည့္ၾကတဲ့အခါ ေခၽြးေတြျပန္ေနတဲ့
စာေရးႀကီးကိုေတြ႕ရတယ္ ။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ပြင့္လင္းသြားရွာတယ္ထင္ပါရဲ့ ၊ အ
သံထြက္လာတယ္ …

     “ေခါင္း .. ေထာင္ …”

     ကဲ မွတ္ပလား ။



မန္းကိုကို
၁၂၊ ၀၃၊ ၂၀၁၁