မ်က္ရည္စီးေသာ အမုန္းေခ်ာင္းတို႔၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာ

        လူမွန္လွ်င္ “ငါ” ဆိုေသာ အတၱက တြဲကပ္ပါရွိၿပီးျဖစ္သည္။
        ထိုမွတစ္ဆင့္ ထပ္ဆင့္က်ယ္ျပန္႔လာေသာ “ငါတို႔” ဟူသည့္ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္တို႔ ျဖစ္တည္
 လာသည္။ ထိုစိတ္ဓါတ္တို႔ လြန္ကၽြံေလေသာအခါ “ဒါ တို႔ေျပ၊ ဒါ တို႔ေျမ” ဟူ၍ ျဖစ္လာသည္။ “တို႔ေျမကို
 တစ္လကၼမွ အထိမခံဖူး” ဟုေႂကြးေၾကာ္ကာ ကိုယ္တိုင္ ေျခတစ္ခါမွ်ခ်ဖူးဖို႔ရာ မဆိုထားႏွင့္ လွမ္း၍ပင္
 မျမင္ဖူးေသာ နယ္ေျမမ်ားကို ခိုင္မာေသာက်ိဳးေၾကာင္းက်သည့္ သက္ဆိုင္မႈမ်ား မတည္ေဆာက္ႏိုင္
 ပါပဲ ကိုယ္ပိုင္သည္ဟု ယံုၾကည္လာၾကသည္။

       ဤတြင္ ပဋိပကၡအသြင္ေဆာင္လာသည္မွာ မိမိတို႔ပိုင္ဆိုင္သည္ဟု ယံုၾကည္ရာ ထိုထိုေသာ နယ္
 ေျမမ်ားတြင္ ေရွးဦးမဆြကတည္းက ဓားမဦးခ် ေနလာၾကသူမ်ားက ရွိေနႏွင့္သည္။ သယံဇာတႏွင့္
 အျခား အသံုးဝင္ေသာ အရင္းအျမစ္မ်ားလည္း ရွိေနေလသည္။ နယ္ေျမေဒသခံမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ
 ကိုယ္ပိုင္နယ္ေျမမ်ားဟု မွတ္ယူေလေသာ္ သဘာဝႏွင့္ လူ႔က်င့္ဝတ္ကိုဆန္႔က်င္သည့္ လုပ္ေဆာင္မႈ
 မျဖစ္ေလသေလာ။

        ထိုနယ္ေျမမ်ားတြင္ ေနထိုင္ေနၾကသူတို႔သည္လည္း လူသားမ်ားပင္။ သူတို႔အထဲမွ မိမိႏွင့္ဆိုင္
 သည္မ်ားအား ရယူကာကြယ္ရေကာင္းမွန္း မသိသူမ်ားမွလြဲလွ်င္ ျပင္ပမွလူမ်ား၏ စီမံသမွ်ကို ေခါင္း
 ငံု႔ခံေနၾကသည္မွာ အားမတန္၍ မာန္ေလ်ာ့ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ၾကေပမည္။ အေတြးေခၚပညာရွင္တစ္ဦး
 ျဖစ္သူ Weber ၏အဆိုအရ အစိုးရဟူလွ်င္ “သတ္မွတ္ထားသည့္ နယ္ေျမတစ္ဝန္းအတြင္း လက္ရံုး
 အင္အားအသံုးျပဳျခင္းကို တရားဝင္ျဖစ္ေအာင္ ေအာင္ျမင္စြာလက္ဝါးႀကီးအုပ္ အဆိုျပဳရယူထားႏိုင္
 ေသာ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု” ဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ လူသားမ်ားတြင္ရွိသင့္ေသာက်င့္
 ဝတ္မ်ားျဖင့္ ႏိႈင္းယွဥ္၍ခ်ိန္ထိုးလ်င္မူ အပံုအပင္ေသာ ဆင္ျခင္စရာမ်ား ရွိသည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္။

       ကမၻာအႏွံ႔ရွိ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ဆိုသူမ်ားမွ အထက္ပါကဲ့သို႔ေသာ ျပင္ပမွလူမ်ား၏ ဝင္ေရာက္အုပ္ခ်ဳပ္
 စီမံမႈအေျခအေနမ်ိဳးကို “က်ဴးေက်ာ္နယ္ခ်ဲ႕ျခင္း” ဟု တညီတညြတ္တည္း သမုတ္ၾကေလသည္။ သို႔
 ရာတြင္ ထိုမ်ိဳးခ်စ္တို႔၏အလွည့္သို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္မူကား အထက္မွေဝါဟာရကို ဥာဏ္သတိ
 နည္းစြာ ေမ့ေလ်ာ့ၾကေလသည္မွာ သူတို႔ဒဏ္ကို ခံစားၾကရေလေသာ သူမ်ားအတြက္ စိတ္ႏွလံုး ညိွဳး
 ျခံဳးစရာေပ။

        ေခတ္အဆက္ဆက္တြင္ လူသားႏွင့္ သယံဇာတအရင္းအျမစ္မ်ားသည္ အင္အားႀကီး၍ ထိုႀကီး
 ေသာအားကို အသံုးလည္းျပဳခဲ့ၾကသူမ်ားထံ ေရာက္ရွိဆက္သ ခံေနခဲ့ၾကရေပသည္။ စီးပြားေရးပညာ
 ဟူသည္ကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုထားခ်က္တစ္ခုတြင္ ၾကည့္ျပန္လွ်င္ “လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ အဆံုးမရွိေသာ
 ဆႏၵမ်ားကို ေၾကနပ္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္းဖို႔ရန္အတြက္ အကန္႔အသတ္ျဖင့္ ျပန္႔က်ဲတည္ရွိေနသည့္ သ
 ယံဇာတမ်ားကို သံုးစြဲပံုနည္းလမ္းမ်ားအား ေလ့လာသင္ယူျခင္း” ဟု ဆိုထားေပသည္။ ဤသည္ကို
 ၾကည့္လွ်င္ လူသား တို႔၏ ကုန္ခန္းတတ္ေသာ သယံဇာတမ်ားကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ရယူသံုးစြဲၾကရသည့္
 ျဖစ္စဥ္ကို နားလည္ ေပး၍ ရႏိုင္ေသာ္လည္း လူ႔က်င့္ဝတ္သိကၡာပိုင္းအရမူ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္လည္ဆန္း
 စစ္ၾကည့္သင့္ေသာ ျဖစ္ရိုးလုပ္စဥ္တစ္ရပ္ပင္မဟုတ္ေလာဟု ေတြးစရာေပၚလာေပသည္။

        မ်က္ေမွာက္ကာလတြင္လည္း လူသားအရင္းအျမစ္မ်ား၏ အျခားနယ္မ်ားဆီသို႔ စီးဆင္းသြားေန
 မႈႏွင့္ စီးပြားလုပ္ငန္းမ်ား လက္ဝါးႀကီးအုပ္ခံေနရျခင္းမ်ားကို “နယ္ခ်ဲ႕လက္သစ္ဝါဒ” ဟူ၍ အႏွီမ်ိဳးခ်စ္
 ပုဂၢိဳလ္ဆိုသူမ်ားမွ အမည္သညာ တပ္ၾကေလသည္။ ဆင္ျခင္စရာမွာ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ ထိုသို႔ေသာ
 သူမ်ား ျဖစ္ေနၾကၿပီေလာ။ လူမ်ိဳးႀကီးအျဖစ္ ေသြးနားထင္ေရာက္၍ ကိုယ္ထင္လွ်င္ကုတင္ေရႊနန္း ဟူ
 လိုျဖစ္ကာ ကိုယ့္ထက္အင္အားနည္းသည့္ နယ္ပယ္မ်ားမွ လူနည္းစုမ်ားအေပၚ ထင္ရာစိုင္းေနမိၾက
 သေလာ ဆိုသည္မွာ သတိရွိလွ်င္ ေတြးျမင္ႏိုင္စရာပင္။ ထို႔တြင္သာမက ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ကမၻာ့လူ
 မ်ိဳးမ်ားအားလံုးလိုလိုပင္ ေသြးေႏွာေနၾကသည္သာဟု သိပၸံပညာရွင္မ်ားက အတိအလင္းဆိုေနၾက
 ခ်ိန္ဝယ္ မိမိတို႔၏ သမိုင္းအမွန္ကိုမွ် စံုစံုလင္လင္ ခိုင္ခိုင္မာမာမသိရပဲ သူတစ္ပါးကို ကဲ့ရဲ့ျပစ္တင္
 ခြဲျခားခ်င္သူမ်ားကလည္း မီးေလာင္ရာေလအသင့္ ပင့္ေပးၾကသလို ျပႆနာမ်ားကို မီးဇာသဖြယ္
 အသံုးေတာ္ခံၾကေလသည္။

       မေဝးလွေသာ ကာလအပိုင္းအျခားဝယ္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ လူအမ်ားစုတို႔ ဥာဏ္အလင္းမ်ား
 ပိုမိုရရွိ ပြင့္လင္းလာၾကမည္မွာေတာ့ အေသအခ်ာပင္။ ပစၥဳပၸန္ကာလတြင္မူကား ရည္ရြယ္၍ေသာ္
 လည္းေကာင္း၊ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳ၍ေသာ္လည္းေကာင္း ေရတိုအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ အသိေမွ်ာ္ျမင္ နည္း
 ပါးမွန္း မိမိဘာသာမသိႏိုင္ၾကေလသူမ်ား၊ သိလိုေသာဆႏၵမ်ားကိုလည္း လ်စ္လ်ဴရႈခ်ိဳးႏွိမ္ထားသူမ်ား
 ၏ ကုတ္ေသြးစုပ္ အျမတ္ထုတ္မႈမ်ားသည္ကား တားမႏိုင္ဆီးမရ ဆက္ျဖစ္ေနၾကမည္ပင္။ မ်က္ရည္
 မ်ား တသြင္သြင္စီး၍ တစ္သက္တာမဆံုးေသာအမုန္းမ်ား ေတာက္ေလာင္ေနၾကဖို႔ရာ ေသခ်ာေနေစ
 သည္ကေတာ့ ငါႏွင့္ ငါတို႔ဟူသည့္ အတၱစိတ္ေတြဟုဆိုလွ်င္ မမွားတန္ရာ။ ဤေလာကႀကီးဝယ္ မိမိ
 တို႔သာလွ်င္ အယဥ္ေက်းဆံုးေသာသူမ်ားႏွင့္ ေစာင့္ထိန္းအပ္သည့္အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာမ်ားကို
 ေစာင့္ေရွာက္ကြယ္ကာေနေသာ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟု တဖက္သတ္ အေတြးဝင္ ထင္ေယာင္မိမွား ေန
 ၾကသူမ်ားမွ ဤသည္ကို နားလည္သေဘာေပါက္လာႏိုင္ၾကဖို႔ရာကား သံသယႀကီးစြာ ရွိမိေပသည္။


 မန္းကိုကို
 ၁၂၊ ၀၁၊ ၂၀၁၀