လက္တည့္ မတည့္၊ ခ်က္က် မက်၊

     ဖိနပ္နဲ႔ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေပါက္တာဟာ အစဥ္အလာသစ္တစ္ခုလို ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။

     ျမန္မာျပည္သားေတြ အသိမ်ားဆံုးေတြကေတာ့ -

(၁) အီရတ္မွာ အေမရိကန္သမၼတ ရႉးဖိနပ္နဲ႔ အေပါက္ခံရတာနဲ႔
(၂) အေမရိကန္မွာ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး ဦးဥာဏ္ဝင္းကား ဖိနပ္နဲ႔အေပါက္ခံခဲ့ရတာတို႔ ျဖစ္မွာပါ။

အေျဖရွိႏိုင္မလား၊

     ေအာက္မွာ မဇၥၽိမသတင္း႒ာနက ေဆာင္းပါးကေလးတစ္ပုဒ္ကို ျပန္ထည့္ေပးထားပါတယ္။ ရည္ရြယ္
ခ်က္ကေတာ့ အခ်ိဳ႕သူေတြ ဒီေဆာင္းပါးကိုဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၾကေပမယ့္ ေလးေလးနက္နက္
မေတြးမိတာေတြကို ေဖၚထုတ္မိေအာင္၊ အနာဂါတ္အတြက္ အေကာင္းဖက္ကို ဦးတည္မယ့္လမ္းစကေလး
ေတြ ခင္းမိေအာင္ရယ္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဖတ္ၿပီးသားမို႔ ပ်င္းစရာေကာင္းရင္
ေတာ့ အေပၚယံလွ်ပ္ ဖတ္သြားၿပီး ေဆာင္းပါးေအာက္ဆီကို ေက်ာ္သြားႏိုင္ၾကပါတယ္။

ေထာင္းကနဲ ...

     အိပ္ကာနီးမွဗ်ာ ဘေလာ့ေတြလိုက္ၾကည့္မိပါတယ္ ပို႔စ္တစ္ခုသြားေတြ႕မိတာ စိတ္ထဲေထာင္းကနဲ
ျဖစ္သြားလို႔ ေကာက္ေရးလိုက္တယ္။

ေရးမိေရးရာ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ၊

     ခုတေလာ စိတ္ေတြကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ေနတယ္။
     ဒီေတာ့ စိတ္ထဲ စီကာပတ္ကံုးေတြးၿပီး ေရးဖို႔ရာက မလြယ္ဖူး။
     ဒါေပမယ့္ ေခါင္းထဲကို ေတြးစရာေတြက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တိုးဝင္လာေနေတာ့ စာနဲ႔ခ်ေရးမယ္လို႔
ၾကံလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ဘေလာ့နဲ႔ကိုယ္ပဲေနာ။

အင္း .. ခက္ၿပီ

   ဘားအံၿမိဳ႕ရဲ့ နံက္ခင္းတစ္ခုမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
   ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမႀကီးရဲ့ေဘးမွာ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ မုန္႔တီေရာင္းေနပါတယ္။
   ေရာင္းလာတာၾကာၿပီမို႔လို႔ အနီးအနားက ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြေကာ ေတာကတက္လာတဲ့ (အထူးသျဖင့္
မနက္ပိုင္းေစ်းလာေရာင္းၾကတဲ့ ရြာကလူေတြ) နဲ႔ စည္ကားေနပါတယ္။

ေတြး၊ ေဆြးေႏြး၊ အေျဖေပးလို႔ ရႏိုင္မလား

     ကေန႔ အျပင္းအထန္ ေဆြးေႏြး၊ အေျခအတင္ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ ကိစၥတစ္ခုရွိတယ္။ အားလံုးလည္း

သိၾကမယ္။ အြန္လိုင္းေပၚက မိတ္ေဆြမ်ား အားလပ္တဲ့ တနဂၤေႏြမို႔လို႔ မီးခဲတစ္စ ခ်ေပးတယ္္လို႔ေတာ့

မယူဆေစခ်င္ဖူး။ မေျပာမၿပီး မတီးမျမည္ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကိုေတာ့ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္လာတာ

မ်ိဳးေတာ့ မရွိေသးပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့ “ေခါင္းၿမီးျခံဳသင့္၊ မျခံဳသင့္” ဆိုတာပါ။