လူတိုင္းဘဝမွာ အခ်စ္ပိုရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိတတ္ၾကတာ ဓမၼတာ ။
မိဘ ေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟနဲ႔ ခ်စ္သူ လင္မယားေတြထဲက ျဖစ္ႏိုင္သလို ၊ တစ္ေယာက္ထက္
လည္း ပိုႏိုင္တာလည္း သဘာဝ ။
က်ေနာ့္ဘဝမွာလည္း မွတ္မွတ္ရရ တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာဆိုသလို ၊ အခ်ိန္တိုအတြင္း ခ်စ္
ခင္အားကိုးခဲ့ရတဲ့ ဦးေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္ ။ အျမဲတမ္း အနီးကပ္ ေနခဲ့တာမဟုတ္ပဲ
ခဏတာေလာက္ အတူေနခဲ့ခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ့ေမတၱာေတြကို ေပၚလြင္ေအာင္ ျပႏိုင္ခဲ့လို႔ ခုခ်ိန္ထိ အ
မွတ္တရနဲ႔ ျဖစ္ေနရတာပါ ။
က်ေနာ္ငယ္စဥ္က အေပါင္းေဖၚနည္းပါတယ္ ။ အားကိုးအားထားနဲ႔ နည္းေပးလမ္းညႊန္မယ့္
သက္ႀကီးဝါႀကီးေတြလည္း သိပ္မၾကံဳခဲ့ရပါဘူး ။ မိဘကလည္း တာဝန္မေက်ဖူးလို႔ ေျပာလို႔မရ
ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကို အနီးကပ္ မၾကည့္ရႈႏိုင္ခဲ့ပါဘူး ။ မူလတန္း ေက်ာင္းသားဘဝမွာ အေမ့
ကို ည ၉ နာရီေလာက္အထိ ေစာင့္ရင္းက မေနႏိုင္ပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရဖူးတဲ့ ညေတြကို သတိ
ရပါေသးတယ္ ။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၈၈ အေရးခင္းျဖစ္ေတာ့ ပါတီသားေကာင္း မိသားစုအေနနဲ႔ ရြာေပ်ာက္တယ္လို႔
ေျပာလို႔ရတယ္ ။ လူမ်ားစုက ကိုယ့္မိဘရဲ့ အက်င့္သိကၡာေၾကာင့္ ျပႆနာမရွိေပမယ့္ အခ်ိဳ႕
က်ေတာ့လည္း မၾကည္မလင္ ပံုစံေလးေတြနဲ႔ေပါ့ ။ ကိုယ့္မွာလည္း အလုပ္ကမရွိ ၊ အေတြးအ
ေခၚ အျမင္အသိက နတၱိ ။
ဒီလိုနဲ႔ ရြာမွာ စပါးႀကိတ္စက္ေလးေထာင္ထားတဲ့ ဦးေလးက လွမ္းေခၚလို႔ ေရာက္သြားခဲ့
တယ္ ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေနပဲ တစ္ေရးအိပ္ၿပီး ႏိုးႏိုးခ်င္းမွာ “ေပၚတာ” ဆိုလို႔ ထေျပးရ
တာလည္း မေမ့ႏိုင္စရာပါ ။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ဆန္ႀကိတ္ ၊ ဖြဲေရာင္း လေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ရာ
မွာ အရင္က သာမန္ဦးေလးတစ္ေယာက္ အေနထားကေန ပိုပိုသာသာ သံေယာဇဥ္ရွိလာ
တဲ့ ဦးေလးနဲ႔ လက္ပြန္းတစ္တီး ေနခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ။
က်ေနာ့္ဦးေလးဟာ ငယ္စဥ္က ရုပ္ရည္အသင့္တင့္ရွိၿပီး အသင့္တင့္လည္း ေပေတခဲ့ပါ
တယ္ ။ ႀကီးလာတဲ့အခါ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရြာမွာ ျပည္သူ႔စစ္ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္ ။
သူအနားယူတဲ့အခါ က်ေနာ့္အေမကို လက္ပစ္ဗံုး ၆ လံုး ယူလာျပၿပီး “အမ က်ေနာ္ ဘယ္
လိုလုပ္ရမလဲ” လို႔ လာေမးခဲ့ပါေသးတယ္ ။ စိုးရိမ္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္အေမက "ရႈပ္ရႈပ္ရွက္
ရွက္မလုပ္နဲ႔ သြားအပ္လိုက္" ဆိုလို႔ အာဏာပိုင္ေတြဆီ သြားအပ္လိုက္ပါတယ္ ။ က်ေနာ့္
မိခင္ဖက္က ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားရဲ့ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခ်စ္ခင္ၿပီး အႀကီးစကား အငယ္နား
ေထာင္ၾကတဲ့ ျပယုဂ္တစ္ခုလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္ ။
တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အရက္ႀကိဳက္တဲ့သူ႕ကို အေမက “ဟဲ့ အေသာင္း ၊ နင္လဲ အရက္ေတြ
ေလွ်ာ့ေသာက္ဦး” လို႔ ၾကံဳတုန္း ေျပာလိုက္ပါတယ္ ။ သူက “ဟုတ္ကဲ့အမ ၊ အခု အရက္သိပ္
မေသာက္ေတာ့ပါဘူး ၊ ထန္းရည္နဲ႔ လွည့္ၿပီး ေလွ်ာ့ေနတယ္” ပါတဲ့ ။ သူအရက္ တစ္ပုလင္း
ေလွ်ာ့ၿပီး ထန္းရည္ တစ္က်ဥ္ေတာက္မက ေသာက္ေနမွာျမင္ေယာင္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ ကေလး
ေတြကေတာ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ႀကိတ္ရယ္ရပါတယ္ ။
က်ေနာ္သူ႕ဆီေရာက္ခ်ိန္မွာ အရက္ေၾကာင့္ က်န္းမာေရး အေတာ္ေလး က်ဆင္းေနတဲ့အ
ခ်ိန္ပါ ။ မိတ္သဂၤဟနဲ႔ လာဟ္လာဘလည္း အက်ဖက္မွာေပါ့ ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုဆက္ခံတဲ့
ေနာက္ေပါက္လူငယ္ ျပည့္သူ႕စစ္ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ၈၈ ဝန္းက်င္မွာ အသတ္ခံခဲ့ရတာမို႔
ဦးေလးကိုေတာ့ လူမုန္းနည္းတယ္လို႔ ယူဆလို႔ရပါတယ္ ။
တစ္ရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဝမ္းကြဲညီအစ္ကိုေတြ သူနဲ႔အတူ ထင္းသြားျဖတ္ၾကပါတယ္ ။
ထင္းျဖတ္တယ္ ဆိုလို႔ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ သြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါ ။ လမ္းမႀကီးေဘး
မွာရွိတဲ့ ေက်းရြာပိုင္အင္ေတာႀကီးမွာ သစ္ငုတ္ေတြကို လႊနဲ႔သြားတိုက္တာပါ ။ အရင္ သူ ျပည္
သူ႕စစ္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္စဥ္က အိမ္မိုးအင္ဖက္ေတြထြက္တဲ့ ဒီအင္ေတာမွာ ၊ လက္မအရြယ္
“အင္”တစ္ပစ္ခုတ္ရင္ေတာင္ ဒဏ္ေငြ ၅၀ သတ္မွတ္ထားခဲ့ေပမယ့္ စစ္တပ္အာဏာရလာခ်ိန္
မေတာ့ ဘားအံဖက္က စစ္သားေတြ စစ္ကားေတြနဲ႔ ေရာက္လာၿပီး အင္ပင္ေတြကို အလြယ္
တကူ ခါးေလာက္ကေန ျဖတ္ယူသြားၾကပါတယ္ ။ ဘယ္သူမွလည္း မတားရဲၾကပါဘူး ။ က်
ေနာ္တို႔က အဲဒီ လက္လႊတ္စပယ္ ျဖတ္ထားခဲ့တဲ့ သစ္ငုတ္ေတြရဲ့ ေအာက္ပိုင္းေတြကို လႊနဲ႔
သြားတိုက္ျဖတ္ယူၾကတာပါ ။ အပင္ေကာင္းေတြကိုေတာ့ လံုးဝမထိျဖစ္ပါဘူး ။
ဒီလိုနဲ႔ ေနလာရာမွာ တစ္ရက္ေတာ့ ေဘးရြာသူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ မဂၤလာေဆာင္ရွိတာနဲ႔ သြား
ဖို႔ျဖစ္လာတယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရင္က က်ေနာ့္ဝမ္းကြဲ ညီအကိုေတြေတာင္မသိတဲ့ ၊ သူအ
ရြယ္ေကာင္းစဥ္ကတည္းက သိမ္းထားခဲ့တဲ့ အုန္းႏွစ္ပင္လံုခ်ည္ကို က်ေနာ္ဝတ္ဖို႔ ထုတ္ေပးပါ
တယ္ ။ သို႔ေပမယ့္ စူ႒လဒ က်ေနာ္ကေတာ့ တစ္ခါမွ မေသာက္ဖူးတဲ့ ေဘာ့ျဖဴေဆးလိပ္ေတြ
ကို မဟားဒရား ဖြာရိႈက္စမ္းသပ္ေသာက္ရင္း မီးပြားေတြက်ၿပီး လံုခ်ည္မွာ အေပါက္ေတြ ျဖစ္
ကုန္ပါတယ္ ။ ဦးေလးကေတာ့ ဘာမွမေျပာပါ ။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အ
မွတ္ရေနဆဲပါ ။
အမွတ္တရ
တစ္ရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္ အမွတ္အရဆံုး ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။
က်ေနာ္နဲ႔ ဦးေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႕အိမ္ေဘးက လယ္ကြင္းကြက္လပ္ေလးထဲ ရပ္ေနၾက
ခ်ိန္မွာ ဦးေလးက ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ ေျပာလိုက္ပါတယ္ ။
“ေက်ာ္ေက်ာ္ ၊ ငါ့တူ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔ ၊ မွားမွားမွန္မွန္ ငါ့တူေတြတူမေတြ
ဖက္က ဦးေလးအျမဲရွိတယ္” ။
အခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ ထူးဆန္းမယ္ မထင္ပါ ။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ထူးပါတယ္ ။ မွန္ကန္
သင့္ျမတ္တဲ့ စကားလို႔ ကင္ပြန္းမတပ္ခ်င္ေပမယ့္ ၊ အားေပးမႈေတြ လိုအပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အ
တြက္ေတာ့ အင္မတန္ အာဟာရေတြနဲ႔ျပည့္ဝတဲ့ ဧရာမစကားႀကီးပါပဲ ။ ဘယ္သူ႕ဆီကမွ ဒီ
လိုမ်ိဳး မၾကားခဲ့ရဖူးသလို ၊ ဘယ္သူ႕ဆီကမွလည္း ထပ္မၾကားရေတာ့တဲ့ စကားေတြပါ ။ ဒါ
ေၾကာင့္လည္း ဒီလိုေျပာခဲ့တဲ့ ဦးေလးဟာ ကေန႔အထိ က်ေနာ့္ ရင္ထဲမွာ စြဲက်န္ေနရစ္တာ
ေပါ့ ။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း သူ႕ကိုေရာ သူ႕မိသားစုေတြကို ဘာမွ လုပ္မေပး ႏိုင္ခဲ့တာ
ေတြကို စိတ္ထဲမွာ အျပစ္ရွိသလို ခံစားေနမိေလာက္ေအာင္ပါပဲ ။
နတ္ဆိုး
ဒီလို ရြာကဦးေလးအိမ္မွာေနေနတုန္း ေနာက္ထပ္ မွတ္မွတ္ရရ အျဖစ္တစ္ခု ၾကံဳျဖစ္ခဲ့ပါ
တယ္ ။
တစ္ရက္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ ဦးေလးတို႔ ရြာျပင္က ကားလမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ အတူလမ္း
ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္ ။ တစ္လမ္းလံုးလည္း လူသူနဲ႔ ကားအသြားအလာ မရွိပါဘူး ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေရွ႕ဖက္က အသားညိဳညိဳ လူေကာင္အသင့္တင့္ထြားတဲ့ ဗမာပံုစံေပါက္
သူ လူလတ္ပိုင္းတစ္ဦး စက္ဘီးတြန္းၿပီး ေလွ်ာက္လာတာနဲ႔ ၾကံဳပါတယ္ ။
အနားေရာက္တာနဲ႔ ဦးေလးက ႏႈတ္ဆက္ၿပီး စကားစလိုက္တယ္ ။
“ဆရာႀကီး ဘယ္ကျပန္လာတာလဲ ၊ ဟိုကိစၥအတြက္ လာလိုက္ၾကေသးတယ္ ၊ က်ေနာ္က
ေတာ့ ဘာမွ မေျပာလိုက္ဘူး”
ႏႈတ္ဆက္ခံရသူမွာ မလံုမလဲ ျဖစ္သြားပံုေပၚပါတယ္ ၊ ၿပီး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္
တယ္ ။
“စိတ္မပူပါနဲ႔ ဆရာႀကီး ၊ ဒါ က်ေနာ့္တူပါ ၊ ကိစၥမရွိပါဘူး” ။
ဒီလူမွာ စိတ္သက္သာရာ ရသြားပံုေပၚေပမယ့္ မ်ားမ်ားစားစား တုန္႔ျပန္မႈ မရွိလွပါဘူး ။
“ေအးဗ်ာ အိႏၵဳဖက္က ျပန္လာတာ ၊ ဘာထူးေသးလဲ ၊ သတိေတာ့ထားေပါ့” ။ စသည္ျဖင့္
ဝတ္ေၾကတန္းေၾက ေျပာသြားပံုပါ ။
မၾကာခင္မွာေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွမေျပာခဲ့တဲ့ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္တစ္ခုကို ဦးေလးက ေျပာျပခဲ့ပါ
တယ္ ။
“ခုနျဖတ္သြားတာ ေထာက္လွမ္းေရးက ႏွစ္ရစ္နဲ႔ဆရာႀကီးေလ ။ ဦးတို႔လုပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥတစ္ခု
အတြက္ ၿမိဳ႕က လိုက္လာတာေတြရွိလို႔ သူ႕ကိုအသိိေပးတာ ။ ဦး ျပည္သူ႕စစ္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္
တုန္းက လူတစ္ေယာက္ဖမ္းမိတာ ဒီနားက သခ်ိဳင္းမွာပဲ ကိစၥတံုးခဲ့တယ္ေလ ။ သူတို႔အမိန္႔နဲ႔
ဦးက ေမာင္းျဖဳတ္ရတဲ့ လူေပါ့ ။ ေနာက္ဆံုး ဦးက ေသသြားတဲ့သူကို မပစ္ခင္မွာ အဲဒီလူက
သူ႕ကိုလႊတ္ေပးရင္ ေငြ ၅၀၀၀ နဲ႔ ေျခာက္လံုးျပဴးတစ္လက္ ေပးမယ္လို႔ ေျပာေသးတယ္ ။ ဦး
က လက္မခံပဲ အမိန္႔အတိုင္း လုပ္ခဲ့တယ္ ။ အဲဒါကို အခု ၿမိဳ႕ေပၚက အစျပန္ေဖၚၿပီး လိုက္ေမး
ေနတာေတြရွိတယ္ ။ ဦးကေတာ့ ဘယ္သူ႕မွ မေျပာပါဘူး” ။
ဟုတ္ပါတယ္ ၊ က်ေနာ့္ဦးေလးဟာ အရက္ေၾကာင့္ အသက္ေသသည္အထိ ဘယ္သူ႕ကိုမွ
ေျပာသြားခဲ့ပံု မေပၚပါဘူး ။ ခုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ ။ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥက ႏွစ္ ၂၅-
-၃၀ ေလာက္ ရွိပါေတာ့မယ္ ။ ေသဆံုးသြားရသူအေနနဲ႔ ေန႔စား ၁၅ က်ပ္ေခတ္မွာ က်ပ္ ၅၀၀၀
ေပးႏိုင္တာ ၊ ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ တစ္လက္ေပးႏိုင္တာေတြေၾကာင့္ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခု
ပဲလို႔ မွတ္ခ်က္ေပးလို႔ေတာ့ ရပါတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဒီကိစၥကို ဘယ္လိုလုပ္သင့္သလဲ ၊ ဘယ္လိုပိုင္းျဖတ္သင့္သလဲ ။
လူ႕က်င့္ဝတ္ကို ေရွ႕တန္းတင္ရမလား ၊ ဥပေဒနဲ႔ အမွန္တရားကို ဦးစားေပးရမလား ။
ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ဦးေလးအတြက္ သစၥာရွိရွိနဲ႔ တစ္သက္လံုး ဖံုးကြယ္သြားသင့္သ
လား ။
က်ေနာ္တို႔နယ္တင္မက က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ လူမသိသူမသိ ျဖစ္ခဲ့
တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ။ လုပ္ခဲ့သူအခ်ိဳ႕ကလည္း ေသသည္ထိ ဖက္တြယ္ၿပီး သိကၡာ
ထိန္း ၊ သမာဓိျမင့္မားသေယာင္ ျပခဲ့ၾကတယ္ ။ အခ်ိဳ႕လည္း တာဝန္အရလို႔ အေၾကာင္းျပ
တယ္ ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္လို႔လည္း ခုတံုးလုပ္တတ္ၾကတယ္ ။ ဘယ္လိုဆိုဆို မရွိေတာ့သူ
ေတြကေတာ့ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ မေျဖရွင္းျပႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး ။ ထာဝရ လူသိမခံရေတာ့မယ့္
ဘဝေတြနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္ခဲ့ၾကရပါၿပီ ။
က်ေနာ္ဟာ သူေတာ္စင္ႀကီး မဟုတ္သလို ၊ ေျခာက္ပစ္ကင္းစင္သူတစ္ေယာက္လည္း
မဟုတ္ပါဘူး ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနသင့္သလား ။
မန္းကိုကို
၁၁ ၊ ၀၇ ၊ ၂၀၁၂
No comments:
Post a Comment