ျပည္တြင္းစစ္ထဲက မွန္ကြဲစေလးေတြ (၁ + ၂ + ၃)

      ဒီကေန႔ ျပည္တြင္းစစ္မွာ ေရွ႕ေနာက္မီသူေတြ နည္းလာတယ္ ။

     မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ထပ္တိုးလာတယ္ ။ မသိတာေတြ ၊ မမွီတာေတြ ၊ လစ္ဟာေနတာေတြ ပို

မ်ားလာတယ္ ။ လူတစ္ေယာက္စီမွာ ကိုယ္စီ သိထားတာ ၊ မွတ္ထားတာ ၊ ေမ့လို႔မရတာ ၊ လက္

ဆင့္ကမ္းသင့္တာ ၊ သခၤန္းစာယူစရာေတြ ရွိၾကတယ္ ။ အဲဒီထဲမွာ အခ်ိဳ႕လူေတြကေန ေမ့သြား

ေစခ်င္တာမ်ိဳးလည္း ပါမယ္ ။

     မွတ္မွတ္ရရေလးေတြထဲက ဆက္စပ္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ အပိုင္းစေလးတခ်ိဳ႕ကို ေဝဌလိုက္ပါတယ္ ။

ဒါေတြကေန ကေန႔ က်ေနာ့္ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ရပ္တည္ခ်က္ေတြကို တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ပံုေဖၚထားေပး

တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္ ။

(၁)   ပါတီလိုင္း - မ.ဆ.လေခတ္မွာ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ ရာထူးရွိသူ ပါတီဝန္ထမ္းေတြကို ေနရာခ်ထား

                      တဲ့ လိုင္းခန္းတြဲေတြရွိရာကို ေခၚတဲ့နာမည္ပါ ။ သိသူမ်ားပါတယ္ ၊ ခုေတာ့ စစ္

                      တပ္က ျပန္ယူလိုက္ပါၿပီ ။ ဘားအံၿမိဳ႕ အေရွ႕ေျမာက္ျခမ္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚမွာ

                      ရွိၿပီး စစ္တပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ လမ္းမႀကီးပဲ ျခားပါတယ္ ။

     လိုင္းခန္းေတြထိပ္မွာ ျပည္နယ္ရံုးက ဝန္ထမ္းစာေရးတစ္ေယာက္ ကြမ္းယာဆိုင္ဖြင့္ထားၿပီး

လိုင္းခန္းတန္းေန လူငယ္ေတြနဲ႔ ကေလးေတြ စုရံုးရာ ေဆာ့ကစားရာ ပတ္ဝန္းက်င္ေလးေပါ့ ။

ဆိုင္ေရွ႕ လမ္းတစ္ဖက္ကမ္းက အၾကပ္စစ္သားေတြလည္း လာက်က္စားရာ ေနရာတစ္ခုပါ ။ ပါ

တီနဲ႔ စစ္တပ္အသိုင္းဝိုင္းေတြမို႔ အျခားေနရာေတြမွာ မေျပာျဖစ္တာေတြကိုလည္း ေျပာၾက ၾကား

ၾကရတဲ့ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္ ။

     ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ရက္မွာ က်ေနာ္တို႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ေတြ အမ်ားစုပါတဲ့

လူငယ္ေလးေတြ ကြမ္းယာဆိုင္မွာ စုမိေနပါတယ္ ။ လမ္းတစ္ဖက္ကမ္း စစ္တပ္ကတုတ္က မ်က္

မွန္းတန္းမိေနတဲ့ တပ္ၾကပ္တစ္ေယာက္လည္း ေရာက္ေနၿပီး သူ႕အေတြ႕အၾကံဳကိုေတြ ေျပာျပ

ေနပါတယ္ ။ နယ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရွ႕တန္းေရာက္ဖူးသူမို႔ သူေျပာျပတာေတြဟာ က်ေနာ္တို႔

လို အရိုးခံလူငယ္ေလးေတြအတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလြန္းေနတယ္ ။

     စကားစလိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေလးေတြအတြက္ ပိုစိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသြားတယ္ ။

     "ကခ်င္မေတြက လြယ္တယ္ကြ ၊ သိလား .."

     စူးစိုက္နားေထာင္ ေနၾကသူေတြကို ဂုဏ္ယူတဲ့ အျပံဳးစစအၾကည့္နဲ႔ ေဝ့ၾကည့္ၿပီး ဆက္ေျပာပါတယ္ ။

     "ကခ်င္ဘက္မွာ ေရွ႕တန္းထြက္ရင္ ေတာထဲမွာ ကခ်င္မေတြကို ေတြ႕လို႔ကေတာ့ ငါတို႔က လိုက္

တာပဲကြ ၊ သူတို႔ကလည္း ငါတို႔ကိုေတြ႕တာနဲ႔ ပါတာေတြ အကုန္ပစ္ခ်ၿပီး ေျပးတာပဲ ။ ငါတို႔လည္း

ဘယ္ရမတုန္း ေတြ႕တာနဲ႔ အီကြစ္မန္႔ေတြ အားလံုးပစ္ခ်ၿပီး လိုက္တာေပါ့ကြ ။ ဒီေကာင္မေတြက

အသားကုန္ေျပးတာ ။ ဒါေပမယ့္ ေျပးလို႔မလြတ္ေတာ့ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ အသားအနာမခံၾကဘူးကြ ။

လွဲခ်ေပးလိုက္တာပဲ ၊ လြယ္တယ္ကြ ။" ..... လို႔ျဖစ္ပါတယ္ ။

     ၿပီးေတာ့ သူ႕ပရိသတ္ေတြကို မိန္႔မိန္႔ႀကီးျပံဳး ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာပါတယ္ ။

     "ဒီဘက္မွာ (ကရင္ျပည္နယ္ဖက္) ေတာ့ မတူေတာ့ျပန္ဘူးကြ ၊ ဒီဖက္က် ေပၚတာေတြနဲ႔ ၾကံဳရ

တာေတြက မ်ားတယ္ ။ တစ္ခါကြာ စခန္းထဲက အခ်ဳပ္ထဲထည့္ထားတဲ့ ေပၚတာကို ခိုင္းဖို႔ေခၚလာ

တာ ၊ ငါ -ိုးမသားေပၚတာကြာ ပစၥည္းထမ္းဖို႔ ႀကိဳးျဖည္ေပးလိုက္တာနဲ႔ ငါ့ကို တံေတာင္နဲ႔တြတ္ၿပီး

စခန္းကုန္းေပၚက လွိမ့္ခ်သြားတာ ေပ်ာက္သြားတာပဲ ။ အဲဒီေနရာက ေတာင္ေစာင္းေခ်ာက္ႀကီးကြ ၊ အနက္ႀကီး ၊ အပင္ေတြနဲ႔ဖံုးၿပီး ေအာက္ကိုေတာင္ မျမင္ရဘူး ။ အဲဒီ မေအ -ိုးလည္း ေသလားရွင္

လား မသိဘူး  ငါလဲ မလိုက္ေတာ့ဘူး ။" ... လို႔ ဆိုပါတယ္ ။

     ဒါဟာ ၁၉၈၀ အေစာပိုင္းႏွစ္ေတြက မွတ္မွတ္ရရ စကားဝိုင္းေလး တစ္ခုပါ ။

     ႏုနယ္ၿပီး ဗလာက်င္းတဲ့ အသိေတြနဲ႔ မရင့္က်က္ေသးတဲ့ အရြယ္မွာ ၾကားသိခဲ့ရတာမို႔ မွား

တယ္မွန္တယ္ ၊ သင့္တယ္ မသင့္တယ္လည္း ေဝဖန္ပိုင္းျခားဖို႔ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး ။

     ခုေနမွာေတာ့ သိလာခဲ့ပါၿပီ ။ မုဒိမ္းမႈ ၊ အဓမၼေစခိုင္းမႈေတြလို႔ နားလည္လာခဲ့ပါၿပီ ။

     သတင္းမီဒီယာေခတ္ မဟုတ္ေသးလို႔ ၊ လူအမ်ားျမင္ကြင္းနဲ႔ ေဝးရာမို႔ ေသနတ္အားကိုးၿပီး

က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတဲ့ မုဒိမ္းမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိခဲ့မယ္ မခန္႔မွန္းႏိုင္သလို သက္ေသျပဖို႔ ခက္ေပမဲ့ ၊

ဒါေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့သေယာင္ ေျပာဆိုေစာ္ကားသူေတြလည္းရွိလို႔ မေရး

ခ်င္ေသာ္လည္း သက္ေသသာဓကတစ္ခုအျဖစ္ ခ်ေရးျပတာပါ ။

     ေပၚတာကိစၥမွာလည္း ရုပ္ရွင္ရံုနဲ႔ ေစ်းထဲေတြ ပိတ္ဖမ္းတာကစလို႔ ေပၚတာေၾကးေကာက္တာ ၊

ဘယ္သူအိမ္က ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ ေပၚတာပါသြားၿပီး ေသသြားၿပီ ဆိုတာမ်ိဳးအဆံုး စာရင္းမရွိ

အင္းမရွိပါပဲ ။ ပ်က္ခဲ့ရတဲ့ ဘဝေတြ ၊ နစ္နာ အညႊန္႔က်ိဳးသြားသူေတြ ၊ အသက္ေပးဆပ္လိုက္ရ

တဲ့ ေထာင္ေသာင္းခ်ီခဲ့တဲ့ လူေတြအတြက္ ဘယ္လိုတာဝန္ယူသင့္တယ္ ၊ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ ကုစား

ရမယ့္ စကားမ်ိဳးေတြ မဟပဲ ၊ တရားေသာစစ္ ဆင္ႏြဲေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္ နာမည္

ခံ စစ္တပ္ကို လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေထာက္ခံၿပီး ကိုယ္နဲ႔မတူ ကိုယ့္ရန္သူလို တိုက္ခိုက္ရႈတ္

ခ်သူေတြေၾကာင့္လည္း ထိန္းညွိႏိုင္ဖို႔ ခုလို ေရးရတာပါ ။

     ဒါေတြဟာ တစ္ခ်ိန္မွာ ဒ႑ာရီေတြလို က်န္ရစ္ခဲ့ေကာင္း က်န္ရစ္ခဲ့ပါလိမ့္မယ္ ။

     ဒါေပမယ့္ လက္ရွိမွာေတာ့ မၿပီးေသးပါဘူး ၊ အေတာမသတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး ။

     သိလာတဲ့လူတိုင္းမွာ လုပ္ႏိုင္တာေလးေတြ ကိုယ္စီရွိၾကပါတယ္ ။

     ေရြးခ်ယ္ၾကဖို႔လည္း တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္ ။

၁၈ ၊ ၀၅ ၊ ၂၀၁၂

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

(၂)   ေကာ့ထမလိန္းရြာ - ဘားအံေတာင္ဘက္ ၁၀ မိုင္အကြာ ဒံုရင္းနယ္က အႀကီးဆံုးရြာ ။ ဘားအံ

                                ကေန ၆ မိုင္ေလာက္သြားရင္ ဇြဲကပင္ေတာင္ ၊ နည္းနည္းဆက္သြားရင္

      ကရင့္ရိုးရာ ဒူေဝဘုရား ၊ ေနာက္ေတာ့ လူသိမ်ားၿပီး အရင္က အပန္းေျဖ ေပ်ာ္ပြဲစားေတြအတြက္

      အသြားမ်ားၾကတဲ့ ေရတံခြန္ ၊ ၿပီးရင္ ဒံုရင္း တြဲဖက္အထက္တန္းေက်ာင္း ေက်ာ္ၿပီးရင္ ေရာက္

      ပါတယ္ ။ ဒံုရင္းလိုင္းဘတ္စ္ကား ဂိတ္ဆံုးရြာေပါ့ ။

အဖိုးရွမ္း (ဖုသိုင့္) - ေကာ့ထမလိန္းရြာမ်က္ႏွာဖံုး လူႀကီးတစ္ဦး ။ ဒံုရင္းတစ္ဝိုက္ လူတိုင္းလိုလိုသိ

                         တဲ့ ေက်ာင္းတကာ ၊ သူပိုင္ခဲ့တဲ့ ရာနဲ႔ခ်ီတဲ့ လယ္ဧကေတြ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္

ေအာက္မွာ လယ္လုပ္သူ လယ္ပိုင္ရမယ္ဆိုလို႔ တစ္စစီ ဆံုးရႉံးခဲ့ေပမဲ့ ပူေဆြးတမ္းတမေနပဲ ရပ္ရြာ

နဲ႔ ႏိုင္ငံအတြက္ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ ပူးေပါင္း ျဖည့္ဆည္းေပးေနခဲ့သူ ။

     အခ်ိန္က ဒံုရင္းနယ္သာမက ေဘးနားက နယ္ေျမေတြကိုပါ အျဖဴေရာင္နယ္ေျမလို႔ သတ္မွတ္

ထားၿပီး မ.ဆ.လ စည္းရံုးေရးလုပ္ငန္းေတြ အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္ေနတဲ့ ၈၀ ေက်ာ္ ကာလမွာပါ။

ေကာ့ထမလိန္းရြာမွာ ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္နဲ႔ လမ္းစဥ္လူငယ္ သင္တန္းေတြကို ၿမိဳ႕နယ္ပါတီယူနစ္က

လာၿပီး ဖြင့္လွစ္ေနတဲ့ ရက္ပိုင္းျဖစ္ပါတယ္ ။ သင္တန္းဆရာေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ေပၚကဧည့္သည္ေတြ အဖိုး

ရွမ္းအိမ္ႀကီးမွာ တည္းခိုေနၾကတယ္ ။

     တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ဧည့္ဝတ္ေၾကတဲ့ အဖိုးရွမ္းအိမ္မွာ လြန္ေျမာက္ၾကတယ္ ။

     တစ္ရက္မွာေတာ့ မထူးျခားလွတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခုု ေရာက္လာျပန္တယ္ ။ ကိုယ္ကသာ မထူး

ျခားဘူးထင္တာ ၊ အမႀကီးတစ္ေယာက္က လာေမးတယ္ ။

     “ဟိတ္ .. ညက ဘာေတြျဖစ္တယ္ နင္သိလား ..” တဲ့ ။

     “ဟင္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ၊ ဘာမွ မသိပါလား ။ ဘယ္သူမွလည္း ဘာမွ မေျပာဘူးေလ ။ အားလံုး

      လည္း ပံုမွန္လိုပါပဲ ၊ ဘာျဖစ္လို႔လည္း ..” ေပါ့ ။

     “ညက စစ္သားေတြေရာက္လာၿပီး အဖိုးကို အတြင္းေရးမႉးအိမ္ ေခၚသြားတယ္ေျပာတယ္ ၊ နင္

      မသိဘူးလား”  လို႔ေမးေတာ့ ကိုယ္လည္း ဘာမွမေျပာတတ္ဘူး ။ အဖိုးလည္း ဘာမွ မျဖစ္သ

လိုပဲ ေနေနတာပဲေလ ။

     အခ်ဳပ္ကေတာ့ - အဲဒီညမွာ ရြာထဲကို စစ္တပ္က စစ္ေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္း ဝင္လာခဲ့တယ္ ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဖိုးရဲ့ ေျမးတစ္ေယာက္က ဧည့္သည္ေတြကို ညအခ်ိန္လိုက္ပို႔ရင္းနဲ႔ ျပန္အလာမွာ

ကေလးဆိုေတာ့ မသိပဲ စစ္ေၾကာင္းကို ဓါတ္မီးနဲ႔ ထိုးမိလ်က္သား ျဖစ္သြားခဲ့လို႔ပါပဲ ။ ကေလး

ေနာက္ကို စစ္သားေတြလိုက္လာၿပီး လူႀကီးဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ အဖိုးလိုက္သြားခဲ့ပါတယ္ ။ ေက်း

ရြာ အတြင္းေရးမႉးအိမ္ေရာက္ေတာ့ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းၿပီး ထိုးႀကိတ္ရိုက္ပုတ္တာ ခံခဲ့ရပါေတာ့

တယ္ ။

     တကယ္ေတာ့ အဖိုးရွမ္းဟာ က်ေနာ့္အဖြားရဲ့ အကိုအႀကီးဆံုးပါ ။ ဒီကိစၥ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အ

သက္ ၇၀ ေက်ာ္ေနပါၿပီ ။ စနစ္ေၾကာင့္ စီးပြားခန္းေျခာက္ခဲ့ေပမဲ့ ေစတနာမပ်က္ပဲ အာဏာပိုင္

ေတြကို တစ္တပ္တစ္အား ေထာက္ပင့္ေပးခဲ့သူ ၊ ၾကားလို႔မွ မေတာ္တဲ့ လုပ္ရပ္နဲ႔ၾကံဳခဲ့တာေတာင္

သူ႕ရဲ့ အစိုးရအရာရွိ တူ တူမေတြအပါဝင္  ဘယ္သူ႕ကိုမွမေျပာပဲ စိတ္ထားျပည့္ဝသူတစ္ေယာက္

ရဲ့ သေဘာကို ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္ ။ အျခားအိမ္သားေတြနဲ႔ ရြာသားေတြသာ ျပန္မေျပာျပခဲ့ရင္ ဘယ္

သူမွ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး ။

     ေအးခ်မ္းတဲ့နယ္ ၊ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ လုပ္ရပ္ ၊ ရပ္မိရပ္ဖ တစ္ေယာက္ျဖစ္တာ ၊ ေက်းရြာ

အတြင္းေရးမႉးအိမ္ ၊ အဖိုးရဲ့ အသက္အရြယ္ ၊ မ.ဆ.လပါတီ သင္တန္းဖြင့္ေနခ်ိန္ စတာေတြကို

ထည့္တြက္ရင္ေတာ့ ဒီျဖစ္ရပ္ ျဖစ္သင့္ မျဖစ္သင့္ ေတြးႏိုင္ၾကမွာပါ ။ အခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ ဘာ

မဟုတ္တာေလးလို႔ ျမင္ေကာင္းျမင္ပါမယ္ ။ အျပစ္ မေျပာလိုပါ ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာမွ

မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး ။

     ဒါေပမယ့္ ကေန႔ ျပန္ေျပာင္းေတြးၿပီး ျမန္မာျပည္ရဲ့ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၊ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာ သဘာဝနဲ႔

အေျခအေနေတြကို ခြဲျခမ္းပိုင္းျဖာၿပီး ျမင္ႏိုင္ဖို႔ရာ က်ေနာ့္ကို အေထာက္အကူတစ္ခု ေပးတာေတာ့

အေသခ်ာပါပဲ ။

၁၉ ၊ ၀၅ ၊ ၂၀၁၂

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

(၃)   အေျဖစကားတစ္ခြန္း 

     ၁၉၈၅ ဝန္းက်င္ ၊ က်ေနာ္ ၁၀ တန္းေလာက္မွာပါ ။

     တစ္ေန႔မွာေတာ့ အားလပ္ခ်ိန္ အင္မတန္နည္းတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့မိခင္နဲ႔ ၾကံဳႀကိဳက္ခိုက္မွာ ရင္ထဲ မမ်ိဳ

သိပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမးခဲ့ဖူးပါတယ္ ။

     “အေမ စစ္တပ္က ေပၚတာဖမ္းတာအပါဝင္ လုပ္ခ်င္တာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနတာ

အစိုးရက ဘာမွမေျပာ မတားဘူးလား” လို႔ပါ ။

     က်ေနာ့္မိခင္ ျပန္ေျဖလိုက္တာကေတာ့ -

     “အေမတို႔ဟာ အစိုးရပဲေပါ့ သားရဲ့” တဲ့ ။

     အဲဒီတဒဂၤမွာ က်ေနာ္ ေတြသြားတယ္ ။ တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း ဆက္ေျပာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အေပၚက အ

ေျဖစကားတစ္ခြန္းထဲကသာ က်ေနာ့္မွတ္ဥာဏ္ထဲ စြဲနစ္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ အမွန္ေတာ့ ဒီအေျဖ

စကားဟာ အေျဖေတြအားလံုးရဲ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္ပဲမို႔ ထပ္ကြန္႔စရာလည္း မရွိေတာ့သေလာက္ပါပဲ ။ တစ္

နည္းအားျဖင့္ စစ္တပ္လုပ္မွ် အစိုးရက ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး ၊ ေျပာလို႔မရဘူးဆိုတာ အတည္ျပဳေပး

လိုက္တာပဲလို႔ နားလည္လိုက္တယ္ ။

     အဲဒီေန႔ကစၿပီး က်ေနာ့္ရဲ့ စစ္တပ္ ၊ ႏိုင္ငံေရး ၊ လူမႈေရးအပါဝင္ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အ

ေတြးနဲ႔ နားလည္မႈေတြ တစ္ဆင့္ခ်င္း စတင္ ေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္ ။

========================

     တစ္ဆင့္ခ်င္း ျပန္ရွင္းပါ့မယ္ ။

     က်ေနာ့္မိခင္ဟာ မ.ဆ.လေခတ္မွာ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ ပါတီဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ပါ ။

     သူဟာ ပါတီကို ရိုးရိုးသားသား ယံုၾကည္ၿပီး သစၥာရွိရွိနဲ႔ တာဝန္ေတြထမ္းခဲ့တယ္ ။ ရပ္ရြာအေရး

အတြက္ နားလည္သေလာက္နဲ႔ တတ္စြမ္းသေလာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး ၊ ေနာက္ဆံုး ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္

ပြဲမွာေတာင္ သူ႕နယ္ထဲမွာ အန္အယ္လ္ဒီကို ႏွာတစ္ဖ်ားေလာက္ေလးနဲ႔သာ ရံႉးနိမ့္ခဲ့ရေလာက္ေအာင္

စည္းရံုးေရးမွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပမယ့္ သမိုင္းရဲ့ မွားယြင္းတဲ့အျခမ္းမွာ အသံုးခ်ခံ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔

မ်က္ႏွာသာ မရခဲ့သူပါ ။

     ပါတီအတြက္ လုပ္ေနစဥ္တုန္းက ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းထဲ ကိုယ့္အရွိအဟုန္နဲ႔ ဟုတ္သလိုလို ရွိ

ေနေပမယ့္ ၊ အျပင္ေလာက ေရာက္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ မဆံုးႏိုင္တဲ့ ခၽြတ္ယြင္း

ခ်က္ေတြကို ျမင္လာခဲ့ရတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့ၿပီ ။ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔ မရေတာ့သလို ၊ စစ္တုရင္

ပြဲထဲက ကိုယ့္ရဲ့ “ပြန္း”ကေလး ဘဝကို ျမင္လာေပမယ့္ သခၤန္းစာေတြ အျဖစ္နဲ႔ပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကေတာ့

တယ္ ။

     အခ်ိဳ႕လည္း မ.ဆ.လ အဖြဲ႕ကဆိုရင္ အျမင္မၾကည္တာေတြ ရွိပါတယ္ ။ သူတို႔ကို က်ေနာ္ အျပစ္

မေျပာပါ ။ မသိ နားမလည္ သတိမျပဳမိသူေတြကို အျပစ္တင္လို႔လည္း တရားလွမယ္ မထင္ပါ ။ ေရ

ငုပ္ၾကည့္မွသာ ငါးေတြရဲ့ဘဝကို သိႏိုင္သလို ၊ ေတာင္ပံခတ္ၿပီး မိုးေပၚပ်ံမွသာ ဌက္ေတြအေၾကာင္းနဲ႔

က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကို ေတြ႕ႏိုင္မွာပါ ။ ထို႔အတူပဲ စစ္တပ္နဲ႔ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးရဲ့ ေရစီးေၾကာင္းထဲ

ေမ်ာပါေၾကနပ္ေနသူေတြရဲ့ အဆိပ္တက္ မာန္ဖီ ရန္ေထာင္တာေတြ ေတြ႕လာျပန္ရင္လည္း သံေဝဂ

ယူစရာေတြ အျဖစ္နဲ႔ နားလည္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဘဝေနာက္ခံမ်ိဳးကို က်ေနာ္ ရလာခဲ့တယ္ ။

=============================

     အထက္က က်ေနာ့္မိခင္ရဲ့ စကားနဲ႔ ျပန္ဆက္စပ္ရရင္ -

     နားလည္မိတာကေတာ့ “အစိုးရဟာ စစ္တပ္ဘာလုပ္လုပ္ ဝင္တားပိုင္ခြင့္ မရွိဘူး ၊ စစ္တပ္ဟာ

အားလံုးရဲ့ အေပၚ ဥပေဒအေပၚမွာ ရွိေနတယ္” လို႔ပါ ။ အဲဒီအရြယ္မွာ က်ေနာ္ဟာ မရင့္က်က္ေသးပဲ

မိဘနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာင္းရိပ္မွာ လံုးဝမွီခိုေနသူပါ ။ ဒါေပမယ့္ - ေပၚတာ ၊ ေပၚတာေၾကး ၊ အရပ္

ထဲရမ္းတာ ၊ ပါတီက စည္းရံုးေရး ဆင္းေနသေလာက္ စစ္တပ္က အႏိုင္က်င့္တာနဲ႔ တစ္ခါတစ္ရံ

ေသဆံုးမႈေတြအတြက္ တာဝန္ရွိတဲ့လုပ္ရပ္ေတြ ရြာေတြမွာလုပ္တာ စသည္ျဖင့္ ထပ္ေမးလို႔လည္း

မထူးေတာ့ဘူးဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္ ။

     က်ေနာ့္မိခင္ရဲ့ အေျဖစကားေၾကာင့္ စစ္တပ္ဟာ အစိုးရရဲ့ အာဏာစက္ မသက္ေရာက္ဘူး ၊ သီး

ျခားရပ္တည္ေနတယ္ ၊ အခြင့္ေရးပိုတယ္ ၊ ဘယ္ဥပေဒမွ အေရးစိုက္စရာ မလိုဘူး စသည္ျဖင့္ အ

တည္ျပဳ ေပးလိုက္သလိုပါပဲ ။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔ သိနားလည္ထားတဲ့ ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္ ၊

ေအာင္ပြဲအလီလီခံေနတဲ့ တပ္မေတာ္ ၊ ျပည့္သူ႕သားေကာင္းေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ တပ္မေတာ္ ၊

တရားေသာစစ္ ဆင္ႏြဲေနတဲ့ တပ္မေတာ္ ၊ တိုင္းျပည္ကို လြတ္လပ္ေရး ရယူေပးခဲ့တဲ့ ျပည္ပအႏၱ

ရာယ္ေတြကေန ကာကြယ္ေပးေနတဲ့ ေသာင္းက်န္းသူ အဖ်က္သမားေတြကို အျမစ္ျပတ္ေခ်မႈန္းေန

တဲ့ ဖခင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ အစဥ္အလာေကာင္းတဲ့ တပ္မေတာ္ဆိုတဲ့ ပံုရိပ္

ဟာ စတင္ မႈန္ဝါးလာခဲ့ပါတယ္ ။

     အသက္ရြယ္ ထပ္ရလာၿပီး ႏိုင္ငံျပင္ပနဲ႔ ထိေတြ႕လာတဲ့အခ်ိန္ ၊ သိခြင့္ ၾကားခြင့္ မရွိခဲ့တဲ့ မီဒီယာ

နဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ၾကံဳလာရတဲ့အခ်ိန္မွာ - ျမန္မာျပည္ကို စစ္တပ္ကအုပ္စီးထားတယ္ ၊ တိုင္းရင္းသား

ေတြရဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ပိတ္ပင္ခံထားရတယ္ ၊ တိုင္းရင္းသားေတြေနတဲ့ နယ္ေတြမွာ နယ္ခံေတြကို

အသံုးျပဳၿပီး ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ ငါးၾကင္းေၾကာ္တဲ့ပံုစံနဲ႔ ပုန္ကန္သူေတြကို ေခ်မႈန္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္ ၊ ႏိုင္

ငံရဲ့ ခၽြတ္ခ်ံဳက်မႈမွာ တာဝန္ရွိတယ္ - စသည္ျဖင့္ ျမင္လာပါတယ္ ။

     ဒီကေန႔မွာေတာ့ ေရွ႕တန္းနဲ႔ နယ္ဖက္ေဒသေတြမွာသာ မဟုတ္ပဲ ၿမိဳ႕ေပၚမွာပါ လူသတ္ေနတဲ့ ၊

အာဏာကို တမ္းတမ္းတပ္မက္ေနတဲ့ ၊ လိမ္ညာဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့ ၊ ကေလးစစ္သားနဲ႔ တပ္ေျပးေတြ

ေပါမ်ားတဲ့ ၊ ဖံုးဖိမရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြအေပၚ က်င့္ၾကံခဲ့မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ စစ္တပ္ဆိုတာ ေပၚ

လြင္လာခဲ့ပါၿပီ ။ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ အေရးပါခဲ့ေပမယ့္ အဓိက အခန္းက႑ကေန ပါခဲ့သလားဆို

တာလည္း ေမးစရာေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ ။ အဆိုးဆံုးက တည္ေထာင္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုပါ

အႀကိမ္ႀကိမ္ ထပ္သတ္ေနခဲ့တဲ့ အမဲစက္ႀကီးေတြက အထင္ရွားမို႔ ကိုယ္က်င့္နဲ႔ သိကၡာပိုင္းမွာ ကုန္း

ေကာက္စရာ အင္မတန္ နည္းေနတဲ့ဘဝမွာ ေရာက္ေနတာ ထင္ရွားလာခဲ့ၿပီ ။

     ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ရပ္မေနခဲ့ပါဘူး ၊ စစ္တပ္က ႏိုင္ငံကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာဟာ ပုဂံစ

တည္ကတည္းကလား ၊ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ စႀကိဳးစားခ်ိန္ကလား ၊ ဦးေနဝင္း အာဏာစသိမ္းခ်ိန္

ကလား ဆိုတာေတြကို ပိုင္းျခားေတြးလာသလို ၊ ၁၉၈၈ ကစတဲ့ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရဲ့ သက္ေရာက္မႈ

ေတြကိုပါ ေရာစပ္စဥ္းစား ပိုင္းျခားဖို႔ ႀကိဳးစားလာခဲ့ပါၿပီ ။ ဒါေတြရဲ့ေနာက္မွာ လူမ်ိဳးေရး ၊ လူမႈေရး ၊

ဘာသာေရး ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ေဒသစြဲေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ ေရာယွက္ သက္ေရာက္ေနသလဲ

ဆိုတာေတြလည္း စိတ္ဝင္စားလာခဲ့ၿပီ ။ ဒါေတြမက အက်ိဳးေနာက္ အားက်ိဳးမာန္တက္ လိုက္ေမႊ

တာထက္  အေၾကာင္းရင္းခံေတြကို ရွာေဖြၿပီး လက္ေတြ႕က်မယ့္ အေျဖေတြရွာဖို႔ ေတြးလာခဲ့ၿပီ ။

     ဒီ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာတဲ့ ေျပာင္းလဲလာမႈမွာ ပထမဆံုး လမ္းစေဖၚေပးခဲ့တဲ့ အေျဖစကားကိုေတာ့

မေမ့ေသးပါဘူး ၊ ေနာင္လည္း ေမ့မယ္လို႔ မထင္ပါဘူး ။

     ဒီအေျဖကပဲ ကေန႔ အားနည္းသူ ၊ ဖိႏွိပ္ခံရသူ ၊ မတရား အလုပ္ခံရသူ ၊ အကူညီလိုေနသူေတြ

ကို ေထာက္ပင့္ေပးဖို႔ အေျခခံစိတ္ေတြ အုတ္ျမစ္ခ်ေပးခဲ့သလို ၊ အမွား ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ လြဲေခ်ာ္မႈေတြ

ရွိခဲ့ ရွိေနဆဲ က်ေနာ့္အတြက္  အားမေလ်ာ့ေအာင္လည္း သတိေပးေနပါတယ္ ။

     ဒီလိုေရးျပလို႔ က်ေနာ္ စစ္တပ္ကို ဖဲ့ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးတယ္ ထင္ေကာင္းထင္မယ္ ။

     ျဖစ္ခဲ့ၿပီးတာေတြကို က်ေနာ္အပါဝင္ သက္ေရာက္ ခံစားရသူအားလံုးက ေမ့လို႔ရမယ္ေတာ့

မဟုတ္ပါဘူး ။ ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြရွိေပမယ့္ လက္ေတြ႕က်မယ့္ ၊ ေျပ

လည္ႏိုင္မယ့္ ၊ အထိအခိုက္ အနည္းဆံုးျဖစ္မယ့္ ၊ သင့္တင့္မွ်တၿပီး ျဖစ္သင့္တဲ့ တရားေတြနဲ႔

လည္း အနီးစပ္ဆံုး အေျဖေတြကို ရွာေဖြေဖၚထုတ္ သံုးစြဲဖို႔က ပိုအဓိက က်ပါတယ္  ။ စစ္တပ္ရဲ့

အဆိုးေတြကို တိုက္ခိုက္ေဝဖန္ေနဖို႔ထက္ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္လိုေျပေလ်ာ့ေအာင္

လုပ္ရမလဲဆိုတာ အေျဖရွာရပါမယ္ ။ သူ႕ရဲ့ အေရးပါေနေသးပံုကိုလည္း ေမ့ထားလို႔ မရပါဘူး ။

လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ပိုင္းက ဦးသူရေရႊမန္းေျပာသြားသလို "စစ္တပ္မပါတဲ့လႊတ္ေတာ္ျဖစ္ဖို႔ ေစာေသး

တယ္" ဆိုတာမ်ိဳးဟာ မႀကိဳက္ေပမယ့္ လက္ခံရမယ့္ စကားမ်ိဳးပါ ။

     ျပည္တြင္းစစ္ကို အေျခခံၿပီး အျမင္နဲ႔ အေတြ႕ၾကံဳတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေဝမွ်တာပါ ။ ဒါမ်ိဳး အမ်ားစုက

လက္ခံၿပီး ပူးေပါင္းလုပ္မွသာ ေအာင္ျမင္မွာပါ ။ လက္ရွိမွာ ေဒၚစုက ကခ်င္ကိစၥမ်ိဳးကို ေရငံုေန

တာဟာ အင္မတန္ အားေလ်ာ့စရာေကာင္းေပမယ့္ ေစာင့္ေနလို႔ အက်ိဳးျဖစ္မယ့္ အရာမ်ိဳးမဟုတ္

လို႔ ကိုယ္စြမ္းသမွ် ကိုယ္လုပ္ၾကဖို႔သာ ရွိပါတယ္ ။ အလုပ္ေကာင္းမွ ကံေကာင္းၾကပါလိမ့္မယ္ ။

မန္းကိုကို

၂၂ ၊ ၀၅ ၊ ၂၀၁၂