ဍဳဂ္ပါင္လာ.ဆာ္ - (ေဒါင္ပိုင္လားဆိုင္ဒ္) - ျပည့္စံုပါေစ

Monday, January 16, 2012

ၾကားဖူး ဖတ္စ (၁.၅)



     ေယာင္ေနာက္ ဆံထံုးပါၿပီး မသင္းျဖဴ ၾသစေၾတးလ်ကို ေရာက္ခဲ့ရာမွာ ၊ အခုဆိုရင္ ႏိုင္ငံသားခံယူ
ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္အတိုင္းတာကိုေတာင္ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ပါၿပီ ။
     မသင္းျဖဴအေနနဲ႔ ဘဝအတြက္ အဖက္ဖက္က ေတြးေတာၿပီး ၾသစေၾတးလ် ႏိုင္ငံသူအျဖစ္ ခံယူဖို႔
ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္ ။ ဒီမွာတင္ တရားဝင္လာေရာက္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၊ ပတ္စ္ပို႔ကို ျမန္မာ
သံရံုးကို ျပန္အပ္ၿပီး တရားဝင္လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း လုပ္ကိုင္ဖို႔လည္း စီစဥ္လိုက္ပါေတာ့တယ္ ။

     ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာသံရံုးကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ ။
     ေဟာဒီမွာ ပတ္စ္ပို႔ ၊ ျပန္အပ္ပါတယ္ .. ေပါ့ ။

     ဒါေပမယ့္ မၿပီးပါဘူး ။
     သံရံုးဝန္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးက ေလသံခ်ိဳေလးနဲ႔ ေျပာပါတယ္ ။
     "ညီမေရ ၊ ပတ္စ္ပို႔ ျပန္အပ္ဖို႔ ၾသစေၾတးလ်ေဒၚလာ ၂၅၀၀ က်ပါတယ္” တဲ့ ။

     ဟင္ .. ၾကား ၾကားဖူးေပါင္ .. ေတာ္ ။ အခြန္လည္း တာဝန္ေၾကေအာင္ မွန္မွန္ေဆာင္ခဲ့တာပဲေလ ။
     စဥ္းစားရင္း .. မသင္းျဖဴ မ်က္ျဖဴလန္ၿပီး ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ ျဖစ္သြားပါတယ္ ။
     (စိတ္မပူၾကပါနဲ႔ .... စိတ္ထဲက ျဖစ္တာကို ေျပာတာပါ) ။

     ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ … မသင္းျဖဴ စိတ္ကိုတင္းၿပီး အဖိုးအခ မေပးရတဲ့ စကားနဲ႔ပဲ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံ
မႈ လုပ္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္ ။

     “အမရယ္ .. က်မတို႔လည္း အဆင္ေျပတယ္ရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး ၊ အခုလည္း အေဝးကေန က
ေလးေတြ ခ်န္ထားၿပီး လာရတာပါ ၊ အလုပ္လည္းပ်က္ရလို႔ နည္းနည္းေလာက္ ေလွ်ာ့ေပးလို႔ မရဖူး
လား .. ဟင္”
     “ေအာ္ .. ညီမရယ္ ၊ အစ္မတို႔ကလည္း တာဝန္အရပါ ၊ ညီမတို႔လည္း ေနာင္ဆို အမတို႔နဲ႔ ဆက္ဆံ
ေတာ့မွာ မဟုတ္ဖူးေလ ။ မမ်ားပါဘူးကြယ္”
     “တကယ္ကို အဆင္မေျပလို႔ပါ အမရယ္ ၾကည့္လုပ္ေပးပါ”
     “အင္း .. ၂၅၀၀ အဆင္မေျပလည္း နည္းနည္းေလွ်ာ့ေပးေပါ့ကြယ္ ..”
     “……….”
     “……….”

     သည္လို သည္လိုနဲ႔ေပါ့ေလ …

     “ေအးပါကြယ္ ၊ ညီမဖက္က အဆင္မေျပေတာ့လည္း ၁၅၀၀ နဲ႔ပဲ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္
ပါ့မယ္” ဆိုတာနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားခဲ့ရ ပါေလေတာ့တယ္ ။

     ေမးမယ္ဆိုရင္ ေမးခြန္းေတြကေတာ့ တစ္သီတစ္တန္းႀကီးပါ ။
     ဒါေပမဲ့ တစ္ႀကိမ္ပဲ ဆက္ဆံရေတာ့မွာမို႔ မသင္းျဖဴ ၿမိဳသိပ္ထားလိုက္ ပါေတာ့တယ္ ။

     ေငြလက္ခံရလိုက္တဲ့ အခိုက္တန္႔ကေလးမွာေတာ့ သံရံုးဝန္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးရဲ့ မ်က္ႏွာမွာ နကို
အျပံဳးထက္သာလြန္တဲ့ သိသာထင္ရွားၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ရွိလွတဲ့ အျပံဳးတစ္ခုဟာ ထပ္ဆင့္ ပြင့္လန္း
လာခဲ့တယ္ဆိုတာကို ၊ ဘဝရဲ့ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ျမင္ကြင္းေလးတစ္ခုအျဖစ္ မသင္းျဖဴဟာ သူ႕မိတ္ေဆြေတြ
ကို  ျပန္ေျပာျပခ်င္ လွပါေတာ့တယ္ ။

၁၆ ၊ ၀၁ ၊ ၂၀၁၂

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ဘားအံကအျဖစ္ကို ျပန္ၿပီး တန္းျမင္လိုက္မိတယ္ ။
   ေစ်းထဲမွာ ဆိုင္ေပါက္ေစ့ အလႉေငြေတြ လိုက္ေကာက္ေနပါတယ္ ။
   အလႉေငြဆိုေပမဲ့ မထည့္မေနရ ၊ ေကာက္တာကလည္း အစိုးရတာဝန္ယူရမယ့္ စစ္ျပန္ဒုကၡိတေတြအတြက္ပါ ။
   ဘယ္လိုဆိုင္ အမ်ိဳးအစားကေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ေသာင္းဆိုၿပီး ေကာက္သြားတာမ်ား တကယ့္အမိန္႔ရ ဒါးျပေတြလိုပါပဲ ။
   ၿပီးေတာ့ လာေကာက္တဲ့လူက ဆိုင္ရွင္ကို ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ေသးတယ္ ။
   ညွိလို႔လည္း ရပါတယ္ .. တဲ့ ။)

==========================================

ၾကားဖူး ဖတ္စ (၁)





     ဆရာညိဳတစ္ေယာက္ ၾသစေၾတးလ်ကို ေရာက္ေနခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ ။
     အလုပ္အကိုင္လည္း အဆင္ေျပ ၊ ေနထိုင္လို႔လည္း ေကာင္းတာေၾကာင့္ တစ္ဖက္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့
အိမ္ပိုင္ကေလးကို ေရာင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္ ။

     ဒီမွာတင္ ျမန္မာျပည္သားတစ္ေယာက္ရဲ့  အရိုးစြဲေနတဲ့ ထံုးစံအတိုင္း သံရံုးသြားရမွာကို အေတာ္
ရြံ႕ေနတာေၾကာင့္ ပိန္လိန္ၿပီး ေန႔ေရႊ႕ညေရႊ႕လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဝင္ေငြေခ်ာေနတဲ့ အလုပ္ကို
ပစ္ၿပီး သြားရမွာရယ္ ၊ စားရိတ္စက ကုန္မွာေတြအပါဝင္ ပင္ပန္းမွာေတြကိုလည္း တြက္ေနရေၾကာင့္
အိမ္အေရာင္းဝယ္အတြက္ သံရံုးကေနတစ္ဆင့္ပဲလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္ ။

     သံရံုးေရာက္ေတာ့ ေကာင္စစ္ဝန္ကိုယ္တိုင္ ထြက္ေတြ႕ပါတယ္ ။
     ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ လာတာလား ၊ တကၠစီနဲ႔လားလို႔ ေမးၿပီး စာခ်ဳပ္ေတြကို ျပင္ဆင္ဖို႔နဲ႔ လက္မွတ္ထိုး
ဖို႔ရာ အခ်ိန္နည္း နည္းယူရမွာမို႔ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ နားနားေနေန ေစာင့္ေနပါဦးလို႔ ေျပာပါတယ္ ။
ေစာင့္ေနရတာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ပိုၿပီးပူပင္လာပါတယ္ ။
ေစာင့္ေနတုန္းမွာ ေကာ္ဖီေသာက္မလား ၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္မလားလို႔ ရံုးဝန္ထမ္းတစ္ဦးက လာ
ေမးျပန္ပါတယ္ ။ "ဒုကၡပဲ ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဝန္ေဆာင္ခေတြ ေပးေနရဦးမလဲ မသိဖူး" ဆိုၿပီး ေနာက္
တစ္မ်ိဳး ပူပင္လာျပန္ပါတယ္ ။

     ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္အၾကာႀကီး မေစာင့္လိုက္ရပဲ အိမ္ေရာင္းစာခ်ဳပ္ကို အၿပီးသတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ ။

     ဒါနဲ႔ကိစၥၿပီးေတာ့ ေကာင္စစ္ဝန္ကို “ဝန္ေဆာင္မႈအတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား က်သင့္ပါသလဲ ခင္ဗ်”
လို႔ ေမးလိုက္မိပါေတာ့တယ္ ။ သူျပန္ေျပာတဲ့ စကားေၾကာင့္ ဆရာညိဳတစ္ေယာက္ အံ့အားသင့္သြား
တယ္ ။

     “မေပးရပါဘူး ခင္ဗ်ာ ၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ႏိုင္ငံသား/သူေတြကို က်ေနာ္တို႔က လိုအပ္တဲ့ဝန္ေဆာင္မႈ
ေတြကို အျပည့္အဝ ေပးရမွာပါ” တဲ့ ။

     ဒါလည္း မၿပီးေသးပါဘူး ။ ေကာင္စစ္ဝန္ကေန ဆက္ၿပီးေတာ့ ေျပာလိုက္တာက -
     “ခဏေနပါဦး ။ က်ေနာ္တို႔ တကၠစီ ေခၚေပးပါ့မယ္ ။ ကားေရာက္လာမွ ျပန္တာေပါ့” တဲ့ ။

     ဆရာညိဳအေနနဲ႔ ဒီလို အဆင္ေျပေျပ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ရိုး အမွန္ပါ ။ ဒါဟာ အိပ္
မက္လည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး ။ တစ္ကယ္ကို ျဖစ္ခဲ့တာပါ ။ 
     အဲ .. ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီး ေပးမိသြားသလား မသိဖူး ။

     စိတ္ေတာ့ မရွိပါနဲ႔ဗ်ာ ၊ က်ေနာ္ ေျပာဖို႔တစ္ခု က်န္ခဲ့လို႔ပါ ။
     အေပၚကေျပာခဲ့တာဟာ “ေတာင္အာဖရိက” သံရံုးအေၾကာင္းပါ ။

၁၄ ၊ ၀၁ ၊၂၀၁၂

5 comments:

  1. :( အဲဒီလို ဂရုစိုက္လဲ ေနတတ္ပါဘူး..။ ဆူဆူေအာင့္ေအာင့္၀န္ထမ္းေတြနဲ႕ ေနသားက်ေနျပီ..။

    ReplyDelete
  2. အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ေနတတ္ေအာင္ ေနရေတာ့မွာပါ ။
    မေျပာင္းလဲခင္ကတည္းက မဆူမေအာင့္တဲ့ ျမန္မာသံရံုး ဆက္ဆံေရးေလးတစ္ခု ထပ္ေဆာင္းေရးထည့္ ေပးလိုက္ပါဦးမယ္ :-)

    (ေနာက္ထပ္ အမွတ္စဥ္ေတြမွာေတာ့ ခုဟာေတြနဲ႔ မဆိုင္တဲ့ သခၤန္းစာယူစရာ အခ်ိဳ႕ကို ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတယ္ )။

    ReplyDelete
  3. စကား တစ္ခုၾကားဖူးပါတယ္..ဘာတဲ့ Customer is always wrong ဆိုလား..။

    ReplyDelete
  4. ေျပာတတ္ပါဘူး ဒါတြတ္ရယ္ ..
    Customer is wrong, anyway and everyway. ဆိုလား ဘာဆိုလားပါပဲ ။

    "တရားခံတစ္ေယာက္ဟာ သူ အျပစ္မရွိေၾကာင္း သက္ေသမျပႏိုင္မခ်င္း အျပစ္ရွိတယ္" ဆိုတဲ့ အာရွတန္ဖိုးနဲ႔ နည္းနည္းမ်ား ဆင္တူေနသလား သိပါဘူးဗ်ာ :-)

    ReplyDelete
  5. အဲ.. အခုမွဘဲ သူျပံဳးတဲ့အခ်ိန္သိေတာ့တယ္..။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဆူေအာင့္ရင္ "၀ပ္"... ျပံဳးရင္ "ေျပးးးးးးးးး" လို ့ ေတာင္ သတိေပးရေတာ့မယ္..။ :) Btw, ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးတာကေတာ့ "တရားခံတစ္ေယာက္ဟာ သူ အျပစ္မရွိေၾကာင္း သက္ေသျပခြင့္မရွိေအာင္ကို အျပစ္ရွိတယ္" ဆိုလားဘဲ..။

    ReplyDelete