ဒုကၡၾကားမွာ ျပံဳးစရာ

   ကရင္ျပည္နယ္မွာ ေျပာျပမကုန္တဲ့ ဒုကၡေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနခဲ့ၾကရတာ မရိုးႏိုင္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကား

ရမွာပါ ။ ဒီအထဲမွာ အေကာင္းျမင္ၾကည့္လို႔ ရမွာေလးေတြ ရွိႏိုင္သလို ဒီပို႔စ္မွာေတာ့ လက္လွမ္းမီသမွ်

ထဲက ျပံဳးစရာေလးအခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ႏႈတ္ထားပါတယ္ ။ အမုန္းအဆိပ္ျမက္ေတြၾကားမွာ ေတာရိုင္းပန္း

ကေလးေတြ တစ္ပြင့္စ ႏွစ္ပြင့္စ ေပါက္ေနသလို ကဗ်ာဆန္ဆန္ ျမင္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အပန္း အႏြမ္းေျပ

စရာေလးေတြအျဖစ္ အသံုးခံႏိုင္ပါလိမ့္မယ္ ။

(၁)   ျပည္မတပ္ရဲ့ ေရွ႕တန္းစခန္း ေတာင္ကုန္းတစ္ခုမွာပါ ။

       စခန္းမွာ ေပၚတာ ၅-၆ ေယာက္ ရွိေနပါတယ္ ။ အခ်ိန္ကေလး နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ အလုပ္ ၊

လစာနဲ႔ ခံစားခြင့္ရွိသူေတြအတြက္ မေထာင္းတာေပမယ့္  ေပၚတာေတြအတြက္ေတာ့  သနားစရာ

ေကာင္းေနပါၿပီ ။

   တေန႔ေတာ့ စခန္းမႉးဗိုလ္ႀကီးက ေပၚတာေတြအားလံုးကို ေခၚစုလိုက္ပါတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္တစ္

ခု ခိုင္းပါေတာ့တယ္ ။

   “ေဟ့ မင္းတို႔ေတြ ဟိုးေရွ႕အေတာ္လွမ္းလွမ္းက ေတာင္ကုန္းမွာ မီးခိုးေတြထြက္ေနတဲ့ ရြာကိုေတြ႕

တယ္ မဟုတ္လား”

   “ဟုတ္ကဲ့ ၊ ေတြ႕ပါတယ္ ဗိုလ္ႀကီး”

   “ေအး မင္းတို႔အားလံုး အဲဒီကိုသြားၾက ၊ ငါတို႔စခန္းမွာ စားစရာဆန္မရွိလို႔ နည္းနည္းေပးပါလို႔ သြား

ေတာင္းကြာ”

   “ဟုတ္ကဲ့ ဗိုလ္ႀကီး”

   ဒီလိုနဲ႔ ေပၚတာေတြဟာ ေန႔တစ္ဝက္ခရီးေလာက္ ရွိတဲ့ရြာကိုသြားၿပီး ဆန္ေတြေတာင္းလာခဲ့ပါေတာ့

တယ္ ။ မြန္းလြဲပိုင္းမွာ ဆန္ေတြသယ္ၿပီးျပန္ေရာက္လာၾကတဲ့ ေပၚတာေတြကိုၾကည့္ၿပီး စခန္းမႉးမွာ ပက္

လက္လန္သြားပါတယ္ ။ အမွန္က စစ္သားအေစာင့္ တစ္ေယာက္မွ မထည့္ေပးလိုက္ပဲ ေပၚတာေတြ

ေျပးႏိုင္ေအာင္ တမင္လြတ္ေပးလိုက္တာပါ ။ ရိုးသားတဲ့ ေပၚတာမ်ားခမ်ာ တကယ္ပဲ ဆန္သြားယူခိုင္း

တယ္ထင္ၿပီး ျပန္လာၾကေတာ့ ခက္ၿပီေပါ့ ။

   ဒါနဲ႔ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေနေတာ့ ခုနဗိုလ္ႀကီးက ေပၚတာေတြကို ထပ္ေခၚစုျပန္ပါတယ္ ။ ဒီတစ္ခါလည္း

အရင္တစ္ခါလိုပဲ ထပ္ခိုင္းျပန္ပါတယ္ ။ နည္းနည္းေတာ့ ကြာပါတယ္ ။

   “ေဟ့ မင္းတို႔ ဟိုေန႔ကသြားတဲ့ရြာရဲ့ ဟိုးအေနာက္ဖက္ေတာင္ကုန္းမွာ ရြာတစ္ရြာကို ေတြ႕လားကြ”

   “အင္း .. မေတြ႕ရပါဘူး ဗိုလ္ႀကီး”

   “ေအး နည္းနည္းေဝးလို႔ မင္းတို႔မေတြ႕ရတာ ၊ ဒီေန႔ အဲဒီရြာကိုသြားၿပီး ငါတို႔စခန္းစားဖို႔ ဆန္ေတြသြား

ေတာင္းၾကကြာ ၊ ဘာမွမပါပဲ ျပန္မလာၾကနဲ႔ ၊ ၾကားလား”

   “ဟုတ္ကဲ့ ဗိုလ္ႀကီး”

   ဒီလိုနဲ႔ ေပၚတာေတြ ထြက္လာလိုက္ၾကတာ ေန႔တဝက္ေလာက္မွ ခုနေျပာတဲ့ရြာကို ေရာက္သြားၾက

ပါတယ္ ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာၾကရင္းနဲ႔ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ ထြက္ေျပးဖို႔စိတ္ကူး

ကို ရလာၾကပါတယ္ ။ ဒါနဲ႔ ေရာက္တဲ့ရြာက လူေတြရဲ့အကူညီယူၿပီး ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုယ့္ရြာဖက္သြားလို႔ရႏိုင္

မယ့္ဖက္ကို ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္ ။

   ျပည္မစစ္တပ္ကအမ်ားစုဟာ စိတ္ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းၿပီး လူကိုလူလိုမထင္တတ္ၾကေပမယ့္ အခ်ိဳ႕မွာ

ေတာ့ တတ္စြမ္းဥာဏ္မီသမွ် သူတစ္ပါးရဲ့ ဝန္ထုပ္ေတြကို ေပါ့ေအာင္ၾကံေဆာင္ေပးၾကတာေတြထဲက

သာဓကေလး တစ္ခုလို႔ ဆိုႏိုင္ေကာင္းပါတယ္ ။

-------------------------------------------------------

(၂)   ျမန္မာျပည္ၿမိဳ႕ေပၚမွာေနရင္ ျပည္မစစ္သားမိသားစုေတြနဲ႔ တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္း ဆက္ႏြယ္ၾက

ရစျမဲပါ ။ က်ေနာ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ အေမမြန္ ၊ အေဖက အညာ

သားတပ္ၾကပ္ႀကီးပါ ။ အင္မတန္ရိုးေအးၿပီး ခုထိလည္း တႏိုင္တပိုင္ေမြးျမဴေရးနဲ႔ သမာအာဇီဝျဖစ္ေအာင္

လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနဆဲပါ ။

   သူက ကခ်င္ (၂) လို႔ အမ်ားသိၾကတဲ့ ဘားအံၿမိဳ႕ေတာင္ဖက္စြန္းမွာရွိတဲ့ တပ္ကပါ ။ အရင္က “ဗိုလ္မႉး

တာရွည္ခံ” လို႔ေခၚတဲ့ တပ္မႉးရွိၿပီး၊  KNU က မတိုက္ခ်င္လို႔ ေရွာင္ေနတတ္တယ္လို႔လဲ နာမည္ရွိပါတယ္ ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တခါတရံေတာ့လည္း မေရွာင္ႏိုင္ပဲ တိုက္ပြဲျဖစ္ၾကရတာပါပဲ ။

   တစ္ရက္မွာေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအေဖတို႔စစ္ေၾကာင္းဟာ KNU စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ပက္ပင္းတိုးၿပီး

တိုက္ပြဲ .. အဲ .. ေျပးပြဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္ ။ တကယ္ကို ေျပးၾကတာပါ ။ ေနာက္ကလည္း KNU တပ္

သားေတြက M16 နဲ႔လိုက္ပစ္ေနပါတယ္ ။ ေျပးရင္းနဲ႔မွ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအေဖဟာ ေနာက္ကိုလည္း

လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ ၊ သူ႕စတင္းေသနတ္ကို ပုခံုးေပၚေနာက္ျပန္တင္ၿပီး ပစ္ရင္းေျပးရင္း လုပ္သြားပါ

ေတာ့တယ္ ။

   သူပစ္ရင္းေျပးေနတဲ့ေနရာကလည္း ေဘးနားရြာေတြက သြားသြားလာလာ လုပ္ေနတဲ့လမ္းေပၚမွာ

ပါ ။ ဒီေတာ့ ေတာင္းပလံုးေတြထမ္းၿပီး သြားလာေနၾကတဲ့ အေဒၚႀကီးေတြက “ဟိတ္ နင္ပစ္တာ ငါတို႔

ကို ထိမယ္ေလ” လို႔ေအာ္ေျပာမွ သတိဝင္လာၿပီး အပစ္ရပ္ ၊ ဆက္ေျပးရာက ဘယ္သူမွလဲ ထပ္ၿပီး

လိုက္မပစ္ေတာ့ပဲ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္ ။

   အဲဒီေန႔က တကယ္ပဲ ထိေအာင္မပစ္လို႔ လြတ္လာတာလား မေသခ်ာေပမဲ့ မိသားစုၾကားမွာ တခါ

တရံ ျပန္ေျပာရင္း အဲဒီတုန္းက အေဒၚႀကီးေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၿပံဳးစရာေလးအျဖစ္ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္ ။

----------------------------------------------------

(၃)   လိႈင္းဘြဲၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက ရြာတစ္ရြာမွာပါ ။

       တိုက္ပြဲျဖစ္ရာက လူကြဲၿပီးထြက္ေျပးလာရတဲ့ ျပည္မစစ္သားတစ္ေယာက္ဟာ ရြာတစ္ရြာကို ေရာက္

လာပါတယ္ ။ တမနက္လံုး ေျပးလႊားလာခဲ့ရလို႔ စစ္သားေလးမွာ အေတာ္လည္း ဆာေလာင္ေနပါၿပီ ။ ဒါနဲ႔

အိမ္တစ္အိမ္ေနာက္ေဖးဖက္မွာ လူရိပ္ေတြ႕တာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ကေန လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္ပါတယ္ ။

   “အမိုး ၊ ဗ်ိဳ႕ .. အမိုး ကၽြန္ေတာ့္ကို ထမင္းေကၽြးပါအံုးဗ်”

   အိမ္ရွင္အဖြားႀကီးက ဗမာလိုသိပ္ၿပီး မေရလည္လွေပမယ့္ နားေတာ့လည္ပါတယ္ ။ မေကၽြးခ်င္ေပ

မယ့္ စစ္သားဆိုေတာ့လဲ ေၾကာက္ေတာ့ ေကၽြးရမွာေပါ့ေလဆိုၿပီး အိမ္ေရွ႕ဖက္ကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္ ။

ဒါေပမယ့္ စိတ္က သိပ္မၾကည္လင္ေလေတာ့ ကရင္လိုေတာ့ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔ လုပ္လာပါ

တယ္ ။ ကရင္လို အရွည္ႀကီးေျပာလာတာကို စစ္သားေလးက နားမလည္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးစကား

တစ္စုကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းၾကားမိၿပီး သူနားလည္တယ္လို႔လည္း ထင္လိုက္ပါတယ္ ။ အဖြားႀကီး

ေျပာတဲ့ စကားအဆံုးသတ္က “နယ္ယို သနာပါ့ယာ” လို႔ ျဖစ္ပါတယ္ ။

   ဒါနဲ႔ စစ္သားေလးက သူ႕ေသနတ္ကိုေျမွာက္ျပၿပီး ..

   “ဟုတ္တယ္ ေသနတ္ပါတယ္ အမိုး” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္ ။

   အမွန္က “နယ္ယို သနာပါ့ယာ” ဆိုတာက “နင္ဟာ သူေတာင္းစားလား” လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္ ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စစ္သားေလးျပန္ေျပာတာကို နားလည္တဲ့ အဖြားႀကီးက စကားတစ္ခြန္းျပန္ေျပာၿပီး

စစ္သားေလးကို ထမင္းေကၽြးလႊတ္လိုက္ပါတယ္ ။ သူေျပာတာကေတာ့ ..

   “ေအး ေအး ေသနတ္ပါေတာ့လည္း ေကၽြးရတာေပါ့” တဲ့ ။

----------------------------------------------------------

(၄)   ၁၉၈၀ ေက်ာ္ေတြမွာ ျပည္မတပ္ တပ္မ (၉၉) ေျပာင္းသြားၿပီး တပ္မ (၇၇) အစားထိုးဝင္လာခဲ့ပါ

       တယ္ ။

      အဲဒီလိုမဝင္ခင္က ျဖစ္ပါတယ္ ။ ေရွ႕တန္းမွာ ျပည္မတပ္တစ္လွည့္ ၊ KNU တစ္လွည့္ ေနရာယူၾက

တဲ့ ေတာင္ကုန္းေတြ ေဒသေတြ ရွိပါတယ္ ။ တစ္ရက္မွာေတာ့ တပ္မ (၉၉) က စစ္သားတစ္ေယာက္ဟာ

ကင္းေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ သူေဘးကသစ္ပင္မွာ ဒါးေျမွာင္နဲ႔ထြင္းၿပီး လက္ေဆာ့လိုက္ပါတယ္ ။ “တပ္မ (၉၉)”

ေပါ့ ။

   သူတို႔တပ္ထြက္သြားၿပီး KNU တပ္လာစြဲပါတယ္ ။ ျပည္မတပ္ေတြ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ တပ္လာစြဲတဲ့

အခါမွာေတာ့ အေပၚကေျပာခဲ့တဲ့ စစ္သားတစ္ေယာက္ လက္ေဆာ့ခဲ့တာကို ေနာက္တပ္မႉးက ေတြ႕

သြားၿပီး ေနာင္ကို ဘယ္ကင္းသမားမွ လက္မေဆာ့ရဘူးလို႔ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ ထုတ္လိုက္ပါေတာ့

တယ္ ။ ဒီလိုထုတ္ရတဲ့အေၾကာင္းကလည္း ရွိပါတယ္ ။

   အရင္ျပည္မစစ္သား ကင္းေစာင့္တဲ့ေနရာမွာပဲ ကင္းတာဝန္က်တဲ့ KNU တပ္သားတစ္ေယာက္က

“တပ္မ (၉၉)” ဆိုတဲ့ စာတန္းအေပၚမွာ ဒါးေျမွာင္နဲ႔ စာေတြထပ္ထြင္းသြားလို႔ပါ ။

   “တပ္ထီး (၁၀၀)” တဲ့ ။

ေရလိုေအး ၊ ပန္းလိုေမႊးႏိုင္ၾကပါေစ ။

မန္းကိုကို

၂၇ ၊ ၀၉ ၊ ၂၀၁၁