ဍဳဂ္ပါင္လာ.ဆာ္ - (ေဒါင္ပိုင္လားဆိုင္ဒ္) - ျပည့္စံုပါေစ

Tuesday, September 27, 2011

ဒုကၡၾကားမွာ ျပံဳးစရာ


   ကရင္ျပည္နယ္မွာ ေျပာျပမကုန္တဲ့ ဒုကၡေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနခဲ့ၾကရတာ မရိုးႏိုင္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကား
ရမွာပါ ။ ဒီအထဲမွာ အေကာင္းျမင္ၾကည့္လို႔ ရမွာေလးေတြ ရွိႏိုင္သလို ဒီပို႔စ္မွာေတာ့ လက္လွမ္းမီသမွ်
ထဲက ျပံဳးစရာေလးအခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ႏႈတ္ထားပါတယ္ ။ အမုန္းအဆိပ္ျမက္ေတြၾကားမွာ ေတာရိုင္းပန္း
ကေလးေတြ တစ္ပြင့္စ ႏွစ္ပြင့္စ ေပါက္ေနသလို ကဗ်ာဆန္ဆန္ ျမင္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အပန္း အႏြမ္းေျပ
စရာေလးေတြအျဖစ္ အသံုးခံႏိုင္ပါလိမ့္မယ္ ။

(၁)   ျပည္မတပ္ရဲ့ ေရွ႕တန္းစခန္း ေတာင္ကုန္းတစ္ခုမွာပါ ။
       စခန္းမွာ ေပၚတာ ၅-၆ ေယာက္ ရွိေနပါတယ္ ။ အခ်ိန္ကေလး နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ အလုပ္ ၊
လစာနဲ႔ ခံစားခြင့္ရွိသူေတြအတြက္ မေထာင္းတာေပမယ့္  ေပၚတာေတြအတြက္ေတာ့  သနားစရာ
ေကာင္းေနပါၿပီ ။

   တေန႔ေတာ့ စခန္းမႉးဗိုလ္ႀကီးက ေပၚတာေတြအားလံုးကို ေခၚစုလိုက္ပါတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္တစ္
ခု ခိုင္းပါေတာ့တယ္ ။

   “ေဟ့ မင္းတို႔ေတြ ဟိုးေရွ႕အေတာ္လွမ္းလွမ္းက ေတာင္ကုန္းမွာ မီးခိုးေတြထြက္ေနတဲ့ ရြာကိုေတြ႕
တယ္ မဟုတ္လား”
   “ဟုတ္ကဲ့ ၊ ေတြ႕ပါတယ္ ဗိုလ္ႀကီး”
   “ေအး မင္းတို႔အားလံုး အဲဒီကိုသြားၾက ၊ ငါတို႔စခန္းမွာ စားစရာဆန္မရွိလို႔ နည္းနည္းေပးပါလို႔ သြား
ေတာင္းကြာ”
   “ဟုတ္ကဲ့ ဗိုလ္ႀကီး”

   ဒီလိုနဲ႔ ေပၚတာေတြဟာ ေန႔တစ္ဝက္ခရီးေလာက္ ရွိတဲ့ရြာကိုသြားၿပီး ဆန္ေတြေတာင္းလာခဲ့ပါေတာ့
တယ္ ။ မြန္းလြဲပိုင္းမွာ ဆန္ေတြသယ္ၿပီးျပန္ေရာက္လာၾကတဲ့ ေပၚတာေတြကိုၾကည့္ၿပီး စခန္းမႉးမွာ ပက္
လက္လန္သြားပါတယ္ ။ အမွန္က စစ္သားအေစာင့္ တစ္ေယာက္မွ မထည့္ေပးလိုက္ပဲ ေပၚတာေတြ
ေျပးႏိုင္ေအာင္ တမင္လြတ္ေပးလိုက္တာပါ ။ ရိုးသားတဲ့ ေပၚတာမ်ားခမ်ာ တကယ္ပဲ ဆန္သြားယူခိုင္း
တယ္ထင္ၿပီး ျပန္လာၾကေတာ့ ခက္ၿပီေပါ့ ။

   ဒါနဲ႔ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေနေတာ့ ခုနဗိုလ္ႀကီးက ေပၚတာေတြကို ထပ္ေခၚစုျပန္ပါတယ္ ။ ဒီတစ္ခါလည္း
အရင္တစ္ခါလိုပဲ ထပ္ခိုင္းျပန္ပါတယ္ ။ နည္းနည္းေတာ့ ကြာပါတယ္ ။

   “ေဟ့ မင္းတို႔ ဟိုေန႔ကသြားတဲ့ရြာရဲ့ ဟိုးအေနာက္ဖက္ေတာင္ကုန္းမွာ ရြာတစ္ရြာကို ေတြ႕လားကြ”
   “အင္း .. မေတြ႕ရပါဘူး ဗိုလ္ႀကီး”
   “ေအး နည္းနည္းေဝးလို႔ မင္းတို႔မေတြ႕ရတာ ၊ ဒီေန႔ အဲဒီရြာကိုသြားၿပီး ငါတို႔စခန္းစားဖို႔ ဆန္ေတြသြား
ေတာင္းၾကကြာ ၊ ဘာမွမပါပဲ ျပန္မလာၾကနဲ႔ ၊ ၾကားလား”
   “ဟုတ္ကဲ့ ဗိုလ္ႀကီး”

   ဒီလိုနဲ႔ ေပၚတာေတြ ထြက္လာလိုက္ၾကတာ ေန႔တဝက္ေလာက္မွ ခုနေျပာတဲ့ရြာကို ေရာက္သြားၾက
ပါတယ္ ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာၾကရင္းနဲ႔ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ ထြက္ေျပးဖို႔စိတ္ကူး
ကို ရလာၾကပါတယ္ ။ ဒါနဲ႔ ေရာက္တဲ့ရြာက လူေတြရဲ့အကူညီယူၿပီး ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုယ့္ရြာဖက္သြားလို႔ရႏိုင္
မယ့္ဖက္ကို ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္ ။

   ျပည္မစစ္တပ္ကအမ်ားစုဟာ စိတ္ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းၿပီး လူကိုလူလိုမထင္တတ္ၾကေပမယ့္ အခ်ိဳ႕မွာ
ေတာ့ တတ္စြမ္းဥာဏ္မီသမွ် သူတစ္ပါးရဲ့ ဝန္ထုပ္ေတြကို ေပါ့ေအာင္ၾကံေဆာင္ေပးၾကတာေတြထဲက
သာဓကေလး တစ္ခုလို႔ ဆိုႏိုင္ေကာင္းပါတယ္ ။

-------------------------------------------------------

(၂)   ျမန္မာျပည္ၿမိဳ႕ေပၚမွာေနရင္ ျပည္မစစ္သားမိသားစုေတြနဲ႔ တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္း ဆက္ႏြယ္ၾက
ရစျမဲပါ ။ က်ေနာ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ အေမမြန္ ၊ အေဖက အညာ
သားတပ္ၾကပ္ႀကီးပါ ။ အင္မတန္ရိုးေအးၿပီး ခုထိလည္း တႏိုင္တပိုင္ေမြးျမဴေရးနဲ႔ သမာအာဇီဝျဖစ္ေအာင္
လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနဆဲပါ ။

   သူက ကခ်င္ (၂) လို႔ အမ်ားသိၾကတဲ့ ဘားအံၿမိဳ႕ေတာင္ဖက္စြန္းမွာရွိတဲ့ တပ္ကပါ ။ အရင္က “ဗိုလ္မႉး
တာရွည္ခံ” လို႔ေခၚတဲ့ တပ္မႉးရွိၿပီး၊  KNU က မတိုက္ခ်င္လို႔ ေရွာင္ေနတတ္တယ္လို႔လဲ နာမည္ရွိပါတယ္ ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တခါတရံေတာ့လည္း မေရွာင္ႏိုင္ပဲ တိုက္ပြဲျဖစ္ၾကရတာပါပဲ ။

   တစ္ရက္မွာေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအေဖတို႔စစ္ေၾကာင္းဟာ KNU စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ပက္ပင္းတိုးၿပီး
တိုက္ပြဲ .. အဲ .. ေျပးပြဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္ ။ တကယ္ကို ေျပးၾကတာပါ ။ ေနာက္ကလည္း KNU တပ္
သားေတြက M16 နဲ႔လိုက္ပစ္ေနပါတယ္ ။ ေျပးရင္းနဲ႔မွ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအေဖဟာ ေနာက္ကိုလည္း
လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ ၊ သူ႕စတင္းေသနတ္ကို ပုခံုးေပၚေနာက္ျပန္တင္ၿပီး ပစ္ရင္းေျပးရင္း လုပ္သြားပါ
ေတာ့တယ္ ။

   သူပစ္ရင္းေျပးေနတဲ့ေနရာကလည္း ေဘးနားရြာေတြက သြားသြားလာလာ လုပ္ေနတဲ့လမ္းေပၚမွာ
ပါ ။ ဒီေတာ့ ေတာင္းပလံုးေတြထမ္းၿပီး သြားလာေနၾကတဲ့ အေဒၚႀကီးေတြက “ဟိတ္ နင္ပစ္တာ ငါတို႔
ကို ထိမယ္ေလ” လို႔ေအာ္ေျပာမွ သတိဝင္လာၿပီး အပစ္ရပ္ ၊ ဆက္ေျပးရာက ဘယ္သူမွလဲ ထပ္ၿပီး
လိုက္မပစ္ေတာ့ပဲ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္ ။

   အဲဒီေန႔က တကယ္ပဲ ထိေအာင္မပစ္လို႔ လြတ္လာတာလား မေသခ်ာေပမဲ့ မိသားစုၾကားမွာ တခါ
တရံ ျပန္ေျပာရင္း အဲဒီတုန္းက အေဒၚႀကီးေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၿပံဳးစရာေလးအျဖစ္ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္ ။

----------------------------------------------------



(၃)   လိႈင္းဘြဲၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက ရြာတစ္ရြာမွာပါ ။
       တိုက္ပြဲျဖစ္ရာက လူကြဲၿပီးထြက္ေျပးလာရတဲ့ ျပည္မစစ္သားတစ္ေယာက္ဟာ ရြာတစ္ရြာကို ေရာက္
လာပါတယ္ ။ တမနက္လံုး ေျပးလႊားလာခဲ့ရလို႔ စစ္သားေလးမွာ အေတာ္လည္း ဆာေလာင္ေနပါၿပီ ။ ဒါနဲ႔
အိမ္တစ္အိမ္ေနာက္ေဖးဖက္မွာ လူရိပ္ေတြ႕တာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ကေန လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္ပါတယ္ ။

   “အမိုး ၊ ဗ်ိဳ႕ .. အမိုး ကၽြန္ေတာ့္ကို ထမင္းေကၽြးပါအံုးဗ်”

   အိမ္ရွင္အဖြားႀကီးက ဗမာလိုသိပ္ၿပီး မေရလည္လွေပမယ့္ နားေတာ့လည္ပါတယ္ ။ မေကၽြးခ်င္ေပ
မယ့္ စစ္သားဆိုေတာ့လဲ ေၾကာက္ေတာ့ ေကၽြးရမွာေပါ့ေလဆိုၿပီး အိမ္ေရွ႕ဖက္ကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ စိတ္က သိပ္မၾကည္လင္ေလေတာ့ ကရင္လိုေတာ့ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔ လုပ္လာပါ
တယ္ ။ ကရင္လို အရွည္ႀကီးေျပာလာတာကို စစ္သားေလးက နားမလည္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးစကား
တစ္စုကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းၾကားမိၿပီး သူနားလည္တယ္လို႔လည္း ထင္လိုက္ပါတယ္ ။ အဖြားႀကီး
ေျပာတဲ့ စကားအဆံုးသတ္က “နယ္ယို သနာပါ့ယာ” လို႔ ျဖစ္ပါတယ္ ။

   ဒါနဲ႔ စစ္သားေလးက သူ႕ေသနတ္ကိုေျမွာက္ျပၿပီး ..
   “ဟုတ္တယ္ ေသနတ္ပါတယ္ အမိုး” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္ ။

   အမွန္က “နယ္ယို သနာပါ့ယာ” ဆိုတာက “နင္ဟာ သူေတာင္းစားလား” လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္ ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စစ္သားေလးျပန္ေျပာတာကို နားလည္တဲ့ အဖြားႀကီးက စကားတစ္ခြန္းျပန္ေျပာၿပီး
စစ္သားေလးကို ထမင္းေကၽြးလႊတ္လိုက္ပါတယ္ ။ သူေျပာတာကေတာ့ ..

   “ေအး ေအး ေသနတ္ပါေတာ့လည္း ေကၽြးရတာေပါ့” တဲ့ ။

----------------------------------------------------------

(၄)   ၁၉၈၀ ေက်ာ္ေတြမွာ ျပည္မတပ္ တပ္မ (၉၉) ေျပာင္းသြားၿပီး တပ္မ (၇၇) အစားထိုးဝင္လာခဲ့ပါ
       တယ္ ။

      အဲဒီလိုမဝင္ခင္က ျဖစ္ပါတယ္ ။ ေရွ႕တန္းမွာ ျပည္မတပ္တစ္လွည့္ ၊ KNU တစ္လွည့္ ေနရာယူၾက
တဲ့ ေတာင္ကုန္းေတြ ေဒသေတြ ရွိပါတယ္ ။ တစ္ရက္မွာေတာ့ တပ္မ (၉၉) က စစ္သားတစ္ေယာက္ဟာ
ကင္းေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ သူေဘးကသစ္ပင္မွာ ဒါးေျမွာင္နဲ႔ထြင္းၿပီး လက္ေဆာ့လိုက္ပါတယ္ ။ “တပ္မ (၉၉)”
ေပါ့ ။

   သူတို႔တပ္ထြက္သြားၿပီး KNU တပ္လာစြဲပါတယ္ ။ ျပည္မတပ္ေတြ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ တပ္လာစြဲတဲ့
အခါမွာေတာ့ အေပၚကေျပာခဲ့တဲ့ စစ္သားတစ္ေယာက္ လက္ေဆာ့ခဲ့တာကို ေနာက္တပ္မႉးက ေတြ႕
သြားၿပီး ေနာင္ကို ဘယ္ကင္းသမားမွ လက္မေဆာ့ရဘူးလို႔ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ ထုတ္လိုက္ပါေတာ့
တယ္ ။ ဒီလိုထုတ္ရတဲ့အေၾကာင္းကလည္း ရွိပါတယ္ ။

   အရင္ျပည္မစစ္သား ကင္းေစာင့္တဲ့ေနရာမွာပဲ ကင္းတာဝန္က်တဲ့ KNU တပ္သားတစ္ေယာက္က
“တပ္မ (၉၉)” ဆိုတဲ့ စာတန္းအေပၚမွာ ဒါးေျမွာင္နဲ႔ စာေတြထပ္ထြင္းသြားလို႔ပါ ။

   တပ္ထီး (၁၀၀)” တဲ့ ။


ေရလိုေအး ၊ ပန္းလိုေမႊးႏိုင္ၾကပါေစ ။

မန္းကိုကို
၂၇ ၊ ၀၉ ၊ ၂၀၁၁

7 comments:

  1. ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)September 27, 2011 at 10:28 PM

    ၿပဳံးမိပါတယ္။ ကာယကံရွင္ေတြ ျပန္ဖတ္မိရင္ ပုိၿပီး ၿပဳံးေကာင္းၿပဳံးႏိုင္တယ္။ အန္တရာယ္ရန္စြယ္ေတာထဲေနခဲ့ရေပမဲ့ ျပန္ေျပာျပတဲ့အခါမွာ ရယ္စရာ ၿပဳံးစရာေလးေတြ ျဖစ္လာတတ္တာ သဘာ၀ပါ။

    ခင္မင္လွ်က္

    ReplyDelete
  2. အခ်ိဳ႕ ကာယကံရွင္ေတြလည္း ခုေလာက္ဆို မရွိၾကေလာက္တာ့ပါဘူး သူႀကီးရယ္ ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တို႔နယ္ဖက္ကေတာ့ အဆင္ေျပသလို ျပံဳးေပ်ာ္စရာ ႏွစ္သိမ့္စရာေတြ ရွာေဖြသံုးေဆာင္ ေနရတာပါပဲ ။

    အျခားတစ္ဖက္မွာလည္း ပဋိပကၡေတြက ဆံုးႏိုင္စရာလမ္း မျမင္မိပါဘူး ။
    နမူနာအေနနဲ႔ အေပၚက အျဖစ္တစ္ခုမွာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္ ။ ျပည္မစစ္သားေလးက အေဒၚႀကီးကို “အမိုး” လို႔ ေခၚတဲ့ေနရာမွာပါ ။ (စစ္သားေတြ အပါအဝင္) ျပည္မသားေတြက ကရင္ေတြမွာ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီးဆိုရင္ ေယာက္်ားကို “ဖထီး” နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြကို “အမိုး” လို႔ေခၚၿပီး ရင္းႏွီးမႈ တည္ေဆာက္ခ်င္ၾကတယ္ ။

    သူတို႔ေတြ မမွားပါဘူး ၊ ဒါေပမယ့္ မမွန္ျပန္ပါဘူး ။
    ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ “အမိုး=အေမ”ဆိုတာ “စေကာကရင္” ေတြအတြက္ပဲ မွန္ပါတယ္ ။ အတိုခ်ဳပ္ရရင္ က်ေနာ္တို႔ “ပိုးကရင္”ေတြအတြက္ေတာ့ အေခၚခံရသူေတြက “ေၾသာ္ သူတို႔ မသိရွာၾကလို႔ပဲေလ”လို႔ နားလည္ေပးၾကပါတယ္ ။

    ဒါကိုေထာက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဘာသာ ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ၊ ဓေလ့ထံုးတမ္းနဲ႔ အေျခခံက်တဲ့ အခ်က္ေတြကိုေတာင္မွ သိေအာင္မလုပ္ႏိုင္ၾကပဲနဲ႔ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆိုၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကတာ ၊ ဒီမိုကေရစီရရင္ အားလံုး အဆင္ေျပသြားမွာပါလို႔ ေျပာေနၾကတာေတြေတြ႕ရင္ မ်က္ႏွာဘယ္လို ထားရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ ။
    လူရႊင္ေတာ္ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးလား ၊
    အငိုမ်က္လံုး အျပံဳးမ်က္ႏွာမ်ိဳးလား .. သိပ္မကြဲျပားမိေတာ့ပါဘူး ... :-)

    ReplyDelete
  3. အစအဆံုး တစ္လံုးခ်င္း ေသခ်ာ
    ဖတ္၍ခံစားသြားပါတယ္ဗ်ာ
    ..;p;p;p ေနာက္လည္း လာခဲ့ပါအံုးမယ္
    ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

    (ဒုတိယ)

    ReplyDelete
  4. ဆရာမန္းေရ ဒီလိုမလုပ္နဲ႕ေလ မွားေနယင္မွန္ေအာင္ျပင္ေပးမွေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါ ကြ်န္ေတာ္ၾကံဳျဖစ္ခဲ့ယင္ ပိုးကရင္အေဒၚၾကီးကို ဘယ္လိုေခၚရမွာတုန္းဗ်။ စာဖတ္ရင္းေပ်ာ္သြားတဲ့....စိုးမိုး

    ReplyDelete
  5. @ ဒုတ္ိယလူ
    လာသာ လာခဲ့ပါ ။
    အျမဲတမ္း တံခါးဖြင့္ထားလ်က္ပါ :-)


    @ soemoe
    အင္း .. ကိုစိုးမိုးေျပာမွ ခြက်ေနၿပီ ။
    သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ အေဒၚ ၊ အမိုး စသည္ျဖင့္ ေခၚလို႔ရပါတယ္ ။
    ဗမာျဖစ္လို႔ ဗမာလိုေခၚတာ ျပႆနာ မရွိပါဘူး ။

    က်ေနာ္တို႔ ေခၚပံုေခၚနည္းကို သိခ်င္ရင္ေတာ့ ေျပာျပပါမယ္ ။
    ပိုးကရင္လို အေမကို “မူတံု႔” လို႔ ေခၚပါတယ္ ။ အမ်ားအားျဖင့္ အတိုေကာက္ “တံု႔” လို႔ ေခၚၾကပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ တစိမ္းတစ္ေယာက္က သြားေခၚရင္ ေယာကၡမကို ေခၚသလို ျဖစ္သြားႏိုင္တာေၾကာင့္ အားေတာ့ မေပးလိုပါဘူး :-)

    ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ (အေရွ႕) ပိုးကရင္ အေတာ္မ်ားမ်ားက အေဒၚႀကီးေတြကို ကရင္လို “အေဒၚ”လို႔ အဓိပၸါယ္ထြက္တဲ့ “မူ႕ဂါး/မုဂါ” လို႔ ေခၚၾကပါတယ္ ။ ျပႆနာနည္းနည္းရွိတာက “ဂါ/ဃွာ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးက်ေတာ့ အသံထြက္ျပမွ အဆင္ေျပပါတယ္ ။

    တဖက္မွာလည္း ကရင္ေတြအေနနဲ႔ ေတာ္ရံုကိစၥေတြမွာ နားလည္ေပးၾကတာမို႔ ဘယ္လိုေခၚေခၚ အေရးေတာ့ သိပ္မႀကီးလွပါဘူး ကိုစိုးမိုးရယ္ ။ အေပၚမွာက သူႀကီးမင္း ကိုကိုေမာင္ကို ျမန္မာျပည္ အေျခေနနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး ၾကံဳလို႔ေျပာျပသြားတာပါ ။ ကဲ ႀကိဳက္သလိုသာ ေခၚၾကေစဗ်ား :-)

    ReplyDelete
  6. လာလည္သြားပါတယ္ တကယ္ဘဲ ၇ီ၇ျပံုးမိ၇ပါတယ္။ဒါေပသိဒီလို ၇ီစ၇ာျပံုးစရာေတြ ေနာက္ထပ္မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ.ပါဗ်ာ။

    ReplyDelete
  7. ဟုတ္ပါတယ္ ၊
    လူမစည္းကားသင့္တဲ့ အရပ္ေတြ ရွိသလို ၊
    ထပ္မျဖစ္သင့္တာေတြထဲမွာ အေပၚက အျဖစ္ေတြလည္း ပါတာပါပဲ ။

    ဒါေပမဲ့ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ ၊
    မုဒိမ္းက်င့္ရတာ ၊ လူသတ္ရတာကို ဂုဏ္ေတာင္ယူတတ္တဲ့ စစ္ဘီလူးေတြၾကားမွာ
    တိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ စိတ္ေျဖစရာဆိုလို႔ ဒါေတြပဲ ရွိတာပါပဲ ။

    ReplyDelete