ၾကံဳရဆံုရ ဒီငတ .. (အဲ..) ဒီဘဝ၊

source : http://arnoldthemethodical.wordpress.com/

   နိုင္ငံေရးသမားအခ်ိဳ႕၊ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕တို႔နွင့္ စကားစျမည္ေျပာခြင့္ေတြ ၾကံဳခဲ့ဖူး
ပါသည္္။ သူတို႔ေျပာျပသည္မ်ားကို နာၾကားမွတ္သားရရာမွာလည္း ရင္သပ္ရႈေမာစရာမ်ားေေတြပါ။
မွန္သည္၊ အေမွ်ာ္အျမင္ႏွင့္ သာမန္မျမင္နိုင္ေသာ့ သံုးသပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ဝသည္။ ဒါ့ျပင္ ျမန္မာ
ျပည္နွင့္ပတ္သက္လွ်င္ မင္းတို႔လူငယ္ေတြ တာဝန္ဆက္ယူၾကဟု မွာၾကားတတ္ၾကေသးသည္။


  ဤသို႔ျဖင့္ အေျမႇာက္ႀကိဳက္ေသာ က်ေနာ့္မွာ ဖားကိုတု၍ ခရုခုန္ၾကည့္မိေတာ့သည္ ဟူ၍ဆိုရမည္
လားေတာ့မသိ။ နီးစပ္ခင္မင္သူမ်ားကို ကိုယ္ေတြးမိသမွ်၊ ျမင္မိသမွ်မ်ားကို အားမနာ လွ်ာမက်ိဳး
ေျပာျပမိတတ္သည္။ “ဟုတ္တယ္ဗ်၊ မွန္တာေပါ့အကိုေရ” ဟုဆိုလွ်င္ ဂြမ္းဆီထိသည္။ ေနာက္တစ္
ႀကိမ္ထပ္ေတြ႕လွ်င္ ထပ္ေတြးမိသည္မ်ားကို ထပ္ေျပာသည္။ ေရွ႕ကဆိုခဲ့သလို ေထာက္ခံခ်က္မ်ား
ရျပန္ရင္းျဖင့္ ၿပီးသြားျပန္သည္။ ဘာအလုပ္မွေတာ့ ျဖစ္မလာ။ ခုလိုေနာက္ပိုင္း မေတြ႕နိုင္ၾကေတာ့
ေသာအခါမွာေတာ့ ငါတို႔ေတာ့ ဝဋ္ကၽြတ္ေလၿပီဟု ေတြးၾကေလသလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ အီး
ေမးလ္း ဆယ္ခါပို႔လွ်င္ ႂကြက္တြင္းထဲ ေရဆယ္ေပါက္ေလာက္က်သြားသလို ဘာမွျပန္မျမင္ရေတာ့။

  မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ အမွတ္သညာနည္းပါးလွေသာ က်ေနာ့္မွာ ေတြးမိသမွ်ေတြကို လက္ေတြ႕
ဘဝဆီသို႔ ဆက္လက္ကာသယ္ေဆာင္လာမိမွားရင္း မွားေနျပန္ေတာ့သည္။ အမွားမ်ားထဲတြင္
အမွတ္ရစရာ အျဖစ္ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕လည္းရွိသည္။

  လြန္ခဲ့ေသာ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ကျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုမွ
အငယ္တန္းအရာရွိအခ်ိဳ႕နွင့္ စကားဝိုင္းဖြဲ႕မိသည္။ ထိုဝိုင္းတြင္ ေျပာဆိုၾကရင္း စကားေလးတစ္ခြန္း
ေမးျဖစ္သည္။ အျခားေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ ဤကဲ့သို႔ႀကီးမား၍ ကိုယ္ႏွင့္လည္း သက္ဆိုင္သည္ဟု
သေဘာထားေသာ “သူတို႔၏တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕ႀကီးအေၾကာင္း က်ေနာ္ဘာ့ေၾကာင့္ ဂဃနဏ မသိ
ရပါသလဲ” ဟုျဖစ္သည္။ အကုန္အက်ခံထားေသာ ယမကာမ်ား၏မ်က္ႏွာေၾကာင့္ထင္သည္၊ ျပံဳး၍
ေျဖၾကသည္။ “မင္းညံ့လို႔ေပါ့ကြ” ဟူ၏။ အဲ၊ ဟုတ္သည္ပဲ၊ ကိုယ္မွ မရမကလိုက္မစံုစမ္း မိခဲ့သည္ကိုး။

  သတိထားမိသည္က ဤေန႔ဤအခ်ိန္သို႔တိုင္ေသာ္လည္း ထိုအဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ပတ္သက္၍ စာတစ္
ေစာင္ေပတစ္ဖြဲ႕မဆိုထားႏွင့္ လက္ကမ္းစာေစာင္ကေလးတစ္ေစာင္ပင္ မျမင္ရဖူးေသး၊ သိသူမ်ား
ကလည္း ဒါေတာင္မသိရန္ေကာ ဆိုတဲ့အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ျပန္ၾကည့္တာသာ ခံရသည္။ ဒီေတာ့ တတ္
နိုင္သည္က စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရံုမွ်သာ။ ကိုယ္လိုလူမ်ား ရွိနိုင္သလို၊ ဤသို႔ေသာအေျခအေနမ်ိဳးကို
အားရေက်နပ္ေနသူေတြလည္း ဒုႏွင့္ေဒး ရွိနိုင္သည္။

  ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ တစ္မ်ိဳး။ NGO အဖြဲ႕တစ္ခုမွာ လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ားအပါအဝင္ တိုင္းရင္း
သားတစ္စုႏွင့္ စကားဝိုင္းဖြဲ႕ကာ အနည္းအက်ဥ္း ေျပာဆိုျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း ယမကာကေလး
ေတာ့ တည္ခင္းေပးလိုက္သည္။ ေျပာေနစဥ္အတြင္း စဥ္းစားမိသည္တစ္ခုကို ခ်ျပၾကည့္သည္က
“refugee ဟူသည္ ခိုလႈံသူသာျဖစ္သျဖင့္ ဒုကၡသည္ဟုမေခၚပဲ ခိုလႈံသူ၊ ခိုလႈံရာစခန္း စသည္ျဖင့္
ေခၚၾကလ်င္ မေကာင္းေပဖူးလား” ဟုပါ။ ေျပာေနရင္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ၾကက္ေပ်ာက္
ဌက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္သည္။ တစ္ေယာက္သာက်န္သည္။ က်ေနာ္မွ အားႀကိဳးမာန္တက္ ဆက္
ေျပာသည္၊ သူကလည္း အားႀကိဳးမာန္တက္ ဆက္ေသာက္သည္။ သူ၏ အလုပ္နွင့္ ဘာသာေရး
ေနာက္ခံက refugee ႏွင့္ပတ္သက္က ျပန္ေဆြးေႏြးနိုင္သည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ ခဏအၾကာဝယ္
အေသာက္ရပ္ၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္ပံုက “က်ေနာ္ကေတာ့ အမူးသမားပဲ၊ ဒါေပမယ့္ refugee ဆိုတာ
အဓိပၸါယ္အမ်ားႀကီး ရွိတယ္၊ အကိုေျပာတာေတာ့ လက္မခံနိုင္ဘူး” ပါတဲ့။ သို႔ျဖင့္ အေၾကာင္းျပခ်က္
တစ္စံုတစ္ခုမ်ား ထပ္ၾကားရမည္လားေစာင့္ေသာ္လည္း ဒါကိုပင္ထပ္ေျပာေနေသာေၾကာင့္ ေမွ်ာ္
လင့္ခ်က္မရွိသည္မို႔ နားလိုက္ရသည္။ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုဖို႔ရာ စိတ္အားထက္သန္မိကာ အဆိုျပဳမိ
ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ အျပစ္တင္မိသည္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ တိုင္းရင္းသားညီအကိုမ်ားအၾကား
ေဆြးေႏြး၍ ျဖစ္နိုင္မည့္သူမ်ား ေတြ႕လာရမည္ဟုသာ ေတးထားလိုက္ရေတာ့သည္။

  မ်ားမၾကာမီကေတာ့ စိတ္မေၾကပဲြႏႊဲမိျပန္ဖို႔ရာ အေၾကာင္းကေပၚလာသည္။ ကိုယ့္တိုင္းရင္းသားမ်ား
အၾကား online forum သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ စသည္ႏွင့္ ေဆာက္ႏွင့္အထြင္းခံရသည္။ ေဆြးေႏြး
ပြဲအစတြင္ မိမိေနာက္ခံကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာၿပီး မိတ္ဆက္လိုက္သည္ႏွင့္ က်ေနာ့္ကိုပြင့္ပြင့္
လင္းလင္း ဆက္ေဆြးေႏြးဖို႔ရာ မည္သို႔ယံုၾကည္ရမည္နည္းဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ အသိမခံဝံ့သူတစ္
ဦးက စေမးေတာ့သည္။ ထားေတာ့၊ ေျပာစရာမ်ားကို ဆက္တင္ျပသည္။ အနည္းအက်ဥ္းဆက္
ေဆြးေႏြးၾကသည္။

  ရက္အနည္းငယ္ရေသာအခါ အဖြဲ႕တြင္ပါဝင္ေသာ္လည္း ဝင္မေဆြးေႏြးသူတစ္ဦးက “ဒီလို စကား
ႀကီး စကားက်ယ္ေတြက ေတြ႕ဖူးထားၿပီးသားပါ” ဟုဝင္၍ ၾသဘာေပးသည္။ ကိစၥမရွိေသးပါ။
ေနာက္ဆံုးတစ္ဦးကေတာ့ မေဆြးေႏြးေသာ္လည္း ဝင္ေရာက္ေရးသားခ်က္ကပိုရွင္းသည္။ သူဆို
သည္က “အားလံုးမွာ ေဆြးေႏြးဖို႔ရာ equal right ရွိသည္၊ lecture ေပးသလိုမလုပ္ပါႏွင့္၊ က်ေနာ္
စခဲ့ေသာ ဤေဆြးေႏြးပြဲကို မည္သို႔ပင္အေျပာခံရေစ မစြန္႔ခြာသင့္္” ဟုျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ ဥာဏ္
မမွီေတာ့ပါ။ ကိုယ့္အခြင့္အေရး (right) ကို အသံုးမျပဳသူတစ္ဦးက ေအာက္က်ိဳ႕၊ အသနားခံတင္
ျပခ်က္မ်ားကိုသာ ဖတ္ခ်င္သည္ပဲလား။ စိတ္ထဲေတာ့ သိပ္မေသခ်ာပါ။

  ေသခ်ာသည္ကေတာ့ တစ္ခုရွိပါသည္။ ထိုအရာမွာ ျခံဳငံုၿပီးေျပာရလွ်င္ “တိုင္းရင္းသားမ်ား၊ ျမန္မာ
ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားသည္ အခ်ိဳ႕ေသာအရာမ်ားနွင့္ မထိုက္တန္ေသးပါ” ဟုျဖစ္သည္။ ဤစကား
သည္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားနွင့္ သူတို႔၏လက္ကိုင္တုတ္မ်ားအေနျဖင့္ေတာ့ အလြန္နားဝင္ပီယံျဖစ္မည့္
စကားစုျဖစ္ပါသည္။ အမွန္ကေတာ့ ေငါ့ေျပာေသာ စကားမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ လူသားတစ္ဦး
ျဖစ္သျဖင့္ ခံစားမႈမ်ားကို ေဒါသသံျဖင့္ ဖြင့္ထုတ္ျခင္းမွ်သာပါ။

  တဆက္တည္း အထက္ပါစကားနွင့္ ဆန္႔က်င္သည့္ ရင္တြင္းမွ စကားအခ်ိဳ႕ကိုလည္း ဆိုခ်င္
ပါေသးသည္။ အရွည္မခ်ဲ႕လိုသျဖင့္ လိုရင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ “တိုင္းရင္းသားမ်ားအပါအဝင္
ျမန္မာျပည္သားမ်ားသည္ လက္ရွိသူတို႔ရရွိေနၾကေသာ ဘဝအခြင့္အေရးမ်ားထက္ သာလြန္ေသာ
အေနအထားမ်ားနွင့္ ထိုက္တန္ပါသည္၊ လူသားတစ္ဦးစီ၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ညီေသာ အခြင့္အေရး
မ်ားကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုတင္ေျမႇာက္ထားေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားထံမွ ယခုထက္ပိုမိုရရွိသင့္ၾကပါသည္၊
သူတို႔၏ မသိရွိမႈမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မည္သည့္အရာကိုမွ မဆံုး႐ံႉးေနေစသင့္ပါ၊ အျပစ္ဟူ၍
ျဖစ္မေနေစသင့္ပါ” ဟုဆိုခ်င္ပါသည္။

  ထိုမွ်ျဖင့္လည္း ရပ္မေနလိုပါ၊ ဆက္သတိေပးလိုသည္က လူအမ်ားသိသင့္သိထိုက္သည္မ်ားနွင့္
မိမိတို႔၏ အခြင့္အေရးမ်ားရွိသည္ကို သိရွိၾကေလေအာင္ သိထားၿပီးသူမ်ားႏွင့္ သတင္း၊ စာနယ္ဇင္း
မ်ားတြင္ တာဝန္ရွိၾကပါသည္။

  တာဝန္သိလ်င္ တာဝန္ရွိပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ တာဝန္ရွိသည္ကို အက်ဥ္းမွ်သိမိေသာ ကံေကာင္းသူ
ေမာင္ရွင္ က်ေနာ့္မွာ ယခုဖတ္မိသူမ်ားကို ႏွမ္းတစ္ေစ့စာ ပက္ျဖန္းလက္ကမ္းလိုက္ရပါေၾကာင္း … ။


မန္းကိုကို
၁၅၊ ၀၇၊ ၂၀၁၀

- ဟစ္တိုင္ - http://hittai.net/?show=rm&fileid=16&t=home13&id=13 - မွာလည္း သြားဖတ္နိုင္ၾကပါတယ္။
- စာေကာင္းေပမြန္တစ္စုအေနနဲ႔ ေရးသားထားတာ မဟုတ္ပါ၊ အေတြ႕အၾကံဳအခ်ိဳ႕ကို ထင္ျမင္တာကေလးေတြနဲ႔
  ေပါင္းစပ္ၿပီး တင္ျပထားရံုပါ။