R.I.P ကိုNai Pe

     ေတြ႕ ၊ ဆံု ၊ ၾကံဳ ၊ ကြဲရတဲ့ သဘာဝကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ၾကတဲ့ ဘဝမွာ ၊ အျပင္မွာ ဘယ္လိုမွ မဆက္
စပ္ဖူးခဲ့ေပမယ့္ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရတဲ့ ဘေက်ာက္ကေတာ့ သူ႔ရဲ့ရုပ္ခႏၶာကို ထားရစ္ခဲ့ပါၿပီ ။

   စိတ္ဝင္စားစရာအေရးအသားနဲ႔ စံုလင္တဲ့အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ေပါင္းစပ္ၿပီး ၊ ဘေလာ့ဂါအမ်ားစုနဲ႔
စာလိုက္ဖတ္သူ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ေရးသားႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရႏိုင္မယ့္ Nai Pe (ေခၚ)
ဘေက်ာက္ (ေခၚ) အန္ကယ္ႏိုင္ မရွိေတာ့တာမို႔သူခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ပို႔စ္ေတြထဲက က်ေနာ့္ရဲ့ပန္
ၾကားခ်က္ကို တကူးတက ထည့္ေရးေပးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေလးတစ္ပုဒ္ကို အမွတ္တရအေနနဲ႔ ျပန္ေဖၚျပၿပီး ပို႔စ္
ကေလးတစ္ခုအျဖစ္ တင္လိုက္ပါတယ္ ။

R.I.P ပါ ဘေက်ာက္ ။

 ငွက္မသိေတာ့ ဇရက္ကို ဘဲထင္



     ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔ ေရးေဖၚေရးဖက္ မန္းကိုကိုက ကိုၾကီးေက်ာက္တေယာက္ ဗမာျပည္အထက္
ပိုင္းက အေၾကာင္းေတြေရးျပီးရင္ ကရင္ျပည္နယ္ကိုေက်ာ္ျပီး တနသၤာရီတိုင္းဖက္ ေရာက္သြားတာမို႔
ကရင္ျပည္နယ္မွာ ကိုၾကီးေက်ာက္ field ဆင္းတာေလးမ်ားရွိရင္ ေရးပါဦးတဲ့၊ အင္း....ကရင္ျပည္နယ္
မွာ ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔ ဘဓရ မွာလုပ္စဉ္က field ဆင္းဖို႔ အခြင့္အလမ္းမရခဲ့ပါဘူး၊ တေနရာကို field
ဆင္းမယ္ဆိုရင္ ပထမဆုံး ကက(ၾကည္း) နဲ႔ နယ္ေျမေအးခ်မ္းမႈ၊ ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔ လုံျခံဳေရး...အစစ
ညွိနႈိင္းေဆြးေႏြးရတာကိုး၊ ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔ လုံျခံဳေရးအတြက္နယ္ေျမခံ အာဏာပိုင္ေတြက ဘာမွ
စီစဉ္မေပးနိုင္ရင္ ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔ ကိုယ့္သေဘာကို သြားလို႔မရပါဘူး၊ ကရင္ျပည္နယ္မွာက ထုံး
ေက်ာက္ေတာင္ေတြပဲရွိေတာ့ ဓါတ္သတၱဳရွာေဖြရနိုင္ဖို႔ ဆိုတာက သိတ္မေသခ်ာဘူးေလ၊

   ဒါေပမဲ့လဲ လမ္းၾကံဳလို႔ ျမိဳင္ကေလးဘိလပ္ေျမစက္ရုံက ဘူမိေဗဒ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီ ဝင္ရင္း
နဲ႔ သာမည ဆရာေတာ္ဘုရားကိုလဲ ဖူးခဲ့ရ၊ ကရင္ျပည္နယ္ရဲ့ အထိမ္းအမွတ္လို ထင္ရွားတဲ့ ဇြဲကပင္
ေတာင္ကိုလဲ တက္ခဲ့ရတာေပါ့၊ ခုလို တေပါင္းလမွာ ဇြဲကပင္ေတာင္ဘုရားပြဲဆိုတာေတာ့ ကိုၾကီး
ေက်ာက္မွတ္မိတာေပါ့၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ မတ္ေစာက္လွတဲ့ဇြဲကပင္ေတာင္ကို ကရင္မေလးေတြနဲ႔
တေပ်ာ္တပါးတက္ခဲ့နိုင္ေပမဲ့ ခုအရြယ္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစားရမယ္ထင္ပါရဲ့..၊ ကိုၾကီးေက်ာ္
ဇြဲကပင္ေတာင္ကို တက္ခဲ့စဉ္က မေမ့နိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာထဲမွာ ေတာင္ခြတ္လပ္က ေရတံခြန္
ေတာင္္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ စားခဲ့ရတဲ့ ပိႏၷဲသီးပါပဲ၊ အိမ္မာအၾကြပ္သီးကို ခ်ိဳျမေနတာမို႔ ခုထိအမွတ္
ရဆဲပါပဲ၊

     ဇြဲကပင္ေတာင္ကိုတက္ေတာ့ ေတာင္ရဲ့အေရွ႕ဖက္ ခေလာက္နို႔္နယ္ဖက္ကေနတက္ျပီး ျပန္ဆင္း
ေတာ့ ေတာင္အေနာက္ဖက္ျခမ္းမွာရွိတဲ့ ဒုံရင္းနယ္ဖက္ ကိုဆင္းတာေပါ့၊ ခေလာက္နို႔နယ္က ဖားအံ
ကေန သာမညကို သြားတဲ့လမ္း၊ ဖားအံကေနထြက္လိုက္တာနဲ႔ ခေလာက္နို႔နယ္ထဲ တန္းေရာက္
ေတာ့တာပါပဲ၊ ခေလာက္နို႔နယ္ကို ကိုၾကီးေက်ာက္က ငယ္ငယ္ကထဲက လူထုဦးလွရဲ့ ခေလာက္နို႔
ကရင္ပုံျပင္မ်ားစာအုပ္ကို ဖတ္ျပီးကထဲက ေရာက္ဖူးခ်င္ေနတာကလား၊ ခေလာက္နို႔ နယ္သားေတြက
အင္မတန္ ဟာသဉာဏ္ရႊင္ျပီး အရာရာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပဲ ရင္ဆိုင္တတ္ၾကတာမို႔ ကိုၾကီးေက်ာက္က
အလြန္သေဘာက်ေပါ့၊ ခေလာက္နို႔ကို ကရင္လို ခလို လို႔ေခၚသတဲ့၊ ခလို ဆိုတာ ဗမာလိုဘာသာျပန္
ရင္ နတ္ေခ်ာင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရသတဲ့၊ နတ္ေခ်ာင္းအနီးတဝိုက္က ရြာအုပ္စုကို ခေလာက္နို႔နယ္လို႔
ေခၚတာေပါ့၊

     တခါက ခေလာက္နို႔နယ္ ရြာတရြာက ရြာသားတေယာက္က ခေလာက္နို႔နယ္ နိုင္းၾကာရြာမွာအိမ္
ေထာင္က်သတဲ့၊ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ေယာကၡအိမ္လိုက္ေနရသတဲ့၊ ေယာကၡမအိမ္မွာ ေယာကၡမၾကီး
ေတြနဲ႔ အတူထမင္းစားရေတာ့ ရဲရဲမႏႈိက္ဝံ့ရွာဘူးတဲ့၊ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ချမာ ထမင္းမဝတဝနဲ႔ ျပီးလိုက္ရသတဲ့၊
ညလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းကျပန္ဆာလာေရာတဲ့၊ ဒါနဲ႔ သူကတိတ္တိတ္္ေလးထျပီး မီးဖိုမွာ
စားစရာရွာသတဲ့၊ ထမင္းအိုးက ထမင္းက်န္အကပ္အသတ္ေလးကို ခ်စ္ခ်ဳပ္စားေနတုန္း မီးဖိုထဲက
ခ်ိဳးခ်ိဳးခြ်တ္ခြ်တ္အသံၾကားေတာ့ ေယာကၡမအဖိုးၾကီးက သူခိုးထင္လို႔ မီးဖိုထဲ မီးထြန္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
သမက္အသစ္စက္စက္ ျဖစ္ေနသတဲ့၊ သမက္ကလဲ ထမင္းထစားတာ ေယာကၡမနဲ႔မိသြားေတာ့ လန္႔
သြားသတဲ့၊ ဒါေပမဲ့ သူက ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ ထမင္းအိုးကို ေခါင္းစြပ္ျပီး " အေဖေရ ဘီလူးက
ကၾကစို႔လား " ဆိုျပီး ကျပေတာ့ အဖိုးၾကီးက ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရီျပီး " ဆာရင္ ခ်က္စားၾကတာေပါ့
ကြာ " လို႔ေျပာျပီးမီးေမႊးေပးသတဲ့၊ ခေလာက္နို႔မွာ အခ်က္မသိေသးခင္ေတာ့ သမက္မွာသူခိုးအထင္
ခံရပါေရာလား၊

     ကိုၾကီးေက်ာက္မွာ အိမ္နားနီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္းမတေယာက္ရွိတယ္၊ သူ႔နာမည္က ခင္ခ်ိဳတဲ့၊ သူ႕
အမက မခင္ညိဳတဲ့၊ သူတို႔အေမက ျမင္းျခံေျမာက္လက္က နဘူးအိုင္ဆိုတဲ့ ရြာကမူလတန္းေက်ာင္းမွာ
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး၊ ခင္ခ်ိဳက ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔ ငယ္ငယ္ကေခသူေတာ့ မဟုတ္ေပဘူးဗ်..၊ ကို
ၾကီးေက်ာက္တို႔ငယ္ငယ္က သၾကၤန္ဆိုရင္ အရပ္ထဲက မိန္းကေလးမ်ားက ေရသဘင္မ႑ပ္ေတြထိုး
ျပီး ယိမ္းကၾကတယ္၊ ေယာက်ၤားေတြကေတာ့ အတီးအမႈတ္ေတြနဲ႔ သၾကၤန္အလွျပကားေတြ ထြက္ၾက
တာကိုး၊ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ တိုင္းျပည္ကလဲ စီးပြားေရးေကာင္းတုန္း၊ လူေတြကလဲ စားဝတ္ေနေရး
ေျပလည္ၾကေတာ့ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ အားတက္သေရာ လုပ္နိုင္တာေပါ့၊

     အဲ..ခင္ခ်ိဳက မိန္းကေလး ယိမ္းေတြမွာ ဝင္မကဘူး၊ သၾကၤန္ကားေတြနဲ႔မွ လိုက္ကသဗ်၊ အမယ္..
လိုက္ကေတာ့လဲ သူ႔နာမည္ကို " ခင္ခ်ိဳခ်ိဳေခ်ာခက္ခက္ခိုင္ခန္႔ " လို႔ ေၾကျငာေပးရသဗ်၊ ကေတာ့လဲ
သၾကၤန္ကားတစင္းလုံး သြက္သြက္ခါေနေအာင္ လႈပ္ယမ္းကေနတာမ်ား ဟိုတေလာက လူေျပာမ်ား
တဲ့ ဗီဗာဟိန္း ဆိုတဲ့ အဆိုမ ေလာက္ကေတာ့ ေအးေဆးပဲ၊ သူကဗီဗာဟိန္းထက္ သာတာက ခါး
ေသးရင္ခ်ီ ပဒုမၼဏီေလးခင္ဗ်..၊

     ဗီဗာဟိန္း ကေနတာျမင္ရေတာ့ ကိုၾကီးေက်ာက္ကေတာ့ ငယ္ငယ္က ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ဆိုဗီယက္ျပန္
ဦးေမာင္ေမာင္နဲ႔ အာဇာနည္စန္းစန္း တို႔ ဆပ္ကပ္အဖြဲ႕ကို သတိရမိတယ္၊ ဦးေမာင္ေမာင္ဆပ္ကပ္မွာ
ဂြ်မ္းဘားေတြ ေကာင္းကင္ဘားေတြ၊ ၾကိဳးတန္းေလွ်ာက္ေတြ၊ မ်က္လွည့္ေတြ၊ မ်က္ေစ့ကို အဝတ္စည္း
ျပီး ဒါးေပါက္တာေတြ ျပျပီးရင္ ေခြးလိမၼာ၊ ျမင္းလိမၼာ၊ က်ားလိမၼာ၊ ဆင္လိမၼာ တို႔ အစြမ္းျပတာကိုး၊ ဗီဗာ
ဟိန္း ကေနတာ ဦးေမာင္ေမာင္ဆပ္ကပ္ထဲက ဆင္မၾကီး ကဗ်ာလြတ္ေနသလိုပါပဲ၊ ကိုၾကီးေက်ာက္ျဖင့္
ၾကည့္ရင္းနဲ႔ သားစိတ္မယားစိတ္ေတာင္ ကုန္တယ္..တကယ္ပါပဲ ၊

     ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ေက်ာင္းေတြကလဲ ခနခနပိတ္ေလေတာ့ တခ်ိဳ႕
သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ေက်ာင္းဆရာဝင္လုပ္ကုန္ၾကတယ္၊ ခင္ခ်ိဳကလဲ သူ႔အေမေက်ာင္းက တြဲဖက္ေက်ာင္း
ဖြင့္ေတာ့ တြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာမဝင္လုပ္ေနတယ္၊ ကိုၾကီးေက်ာက္သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကလဲ အဲဒီေက်ာင္း
မွာ ဆရာဝင္လုပ္ေနၾကတယ္၊ ေက်ာင္းေလးက ေျခတန္ရွည္ေက်ာင္းေလး ေဆာက္ထားတာ၊ အေပၚ
ထပ္မွာ အတန္းၾကီးေတြနဲ႔ အေဝးက ဆရာ လူပ်ိဳ ၃ ေယာက္ေနၾကတယ္၊ ေအာက္ထပ္မွာ အတန္း
ငယ္ေတြ၊ ေအာက္ထပ္ကေတာ့ အကာအရံမရွိဘူး၊ ခင္ခ်ိဳတို႔ သားအမိ ၃ ေယာက္က ေအာက္ထပ္မွာ
အခန္းေလးဖြဲ႕ေနၾကတယ္၊ ကိုၾကီးေက်ာက္ကို ေက်ာင္းပိတ္ထားတုန္း သူငယ္ခ်င္းေတြက အလည္
ေခၚၾကေတာ့ ကိုၾကီးေက်ာက္လဲ နဘူးအိုင္ကို အလည္လိုက္သြားတာေပါ့၊

     အဲဒီေက်ာင္းက ဆရာ ဆရာမေတြ အားလုံးက ျမင္းျခံကမ်ားေပမဲ့ ဆရာကိုျမင့္ေဆြကေတာ့ ျမစ္
အေနာက္ဖက္ ေျမာင္နယ္ နဘက္က ၊ နဘက္ဆိုတဲ့ရြာမွာ အေနာက္ဖက္လြန္မင္းတရားၾကီး လက္
ထက္က ေပၚတူဂီလူမ်ိဳး ဇြင္ကာကူ လို႔ေခၚတဲ့ ဖီးလစ္ ဒီဘရစ္တို ကိုရွင္းလင္းျပီး သူ႔ေနာက္လိုက္
ေနာက္ပါေတြကို ေနရာခ်ထားတဲ့ရြာေပါ့၊ေပၚတူဂီေတြလဲ ရြာခံေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေတြက်ကုန္ၾကျပီး
သူတို႔အဆက္အႏြယ္ေတြ က်န္ေသးတာေပါ့၊ သူတို႕က ဘုရင္ဂ်ီဘာသာဝင္ေတြ ဆိုေတာ့ နဘက္က
RC Church ၾကီးဆိုရင္ ဟိုး အေဝးကေန လွမ္းျမင္ရတာကလား၊ ျမင္းျခံမွာေတာ့ သူတို႔အုပ္စုေနတဲ့
ေနရာကို ဘုရင္ဂ်ီဝင္းလို႔ ေခၚတယ္၊ ကိုျမင့္ေဆြက ဘုရင္ဂ်ီဘာသာဝင္၊ မဲမဲ ေထာင္ေထာင္ေမာင္း
ေမာင္းနဲ႔၊

     ကိုၾကီးေက်ာက္ နဘူးအိုင္ရြာကို အလည္ေရာက္ျပီး ေနာက္ညမွာပဲ....၊ ည နာရီျပန္ တခ်က္
ေလာက္မွာ ေအာက္ထပ္ကေန အသံနက္ၾကီးနဲ႔ ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္သံၾကားရေတာ့တာပဲ...."
အမေလး.....လာၾကပါအုန္း....သရဲ...သရဲ..မဲမဲၾကီး.." ကုန္းေအာ္သံၾကားေတာ့ ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔
အကုန္လုံး ဝရုန္းသုန္းခပ္ ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းေျပးရတာေပါ့၊ ေအာ္သံ ပိုင္ရွင္က ခင္ခ်ိဳတို႔ အေမ
ဆရာမၾကီး၊ အတူအိပ္ေနတဲ့ ခင္ညိဳတို႔ ခင္ခ်ိဳ တို႔ သမီးေတြလဲ လူးလဲထၾကတာေပါ့..၊ ဆရာမၾကီး
ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲလို႔ေမးေတာ့ " အမေလး....ေျခေထာက္ကို လာဆြဲလို႔ရုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္
ေတာ့ မဲမဲရွည္ရွည္ အေကာင္ၾကီး၊ က်မလဲ ေၾကာက္လို႔ ေစာင္ေခါင္းျမီးျခံဳျပီး ေအာ္ေနရတာ " တဲ့၊
ခင္ခ်ိဳကေတာ့ ေရခပ္ျပီး သူ႔အေမကိုတိုက္ျပီး " အေမ အိပ္မက္ မက္တာေနမွာပါ " တဲ့၊ သူ႔အေမ
ကလဲ " တကယ္ပါေအ...ငါမ်က္ေစ့နဲ႔ျမင္ရတာပါ " တဲ့၊ အဲဒီညက အခန္းထဲမွာ အိပ္ရတာအိုက္လို႔
ဆိုျပီး သားအမိတေတြ အျပင္ထြက္ျပီး ကြပ္ျပစ္ေပၚမွာ တန္းစီအိပ္ေနၾကတာကိုး..၊ ဒါနဲ႔ သူတို႕လဲ
အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ေျပးၾကေရာ၊

     ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔လဲ ဘယ္လိုသရဲပါလိမ့္ေပါ့ ၊ တေယာက္တေပါက္ေျပာရင္း ျပန္အိပ္ၾကတာေပါ့၊
မနက္လင္းေတာ့ ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဒီအေၾကာင္းေျပာေတာ့ ဆရာကိုျမင့္ေဆြက
ျပဳံးစိျပဳံးစိနဲ႔ မ်က္ႏွာပိုးမေသဘူး၊ အဲဒီမွာ သူကဖြင့္ေျပာလာတယ္၊ သူနဲ႔ ခင္ခ်ိဳနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ေနတာကိုး၊
ခါတိုင္း ညည ခ်ိန္းေတြ႔ၾကရင္ ခင္ခ်ိဳအိပ္ယာေဘးက ျပဴတင္းေပါက္ကေန အသာအခ်က္ေပးလိုက္ရင္
ခင္ခ်ိဳက သူ႔အေမမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ထြက္လာေနၾကေပါ့၊

     အဲဒီ ညကမွ သားအမိ ၃ ေယာက္လုံး အခန္းအျပင္ထြက္အိပ္ၾကေတာ့ သူတို႔ ၃ေယာက္က ေမွာင္
ထဲမွာ ပုံပန္းသ႑န္ကလဲ ခပ္ဆင္ဆင္၊ ကိုျမင့္ေဆြကလဲ ခပ္ေထြေထြေလးဆိုေတာ့ သူထင္တဲ့ေျခ
ေထာက္ဆြဲ ႏႈိးလိုက္တာ သူ႔အေမျဖစ္ေနပါေရာလား..၊ မဲမဲရွည္ရွည္ ကိုျမင့္ေဆြကို ေမွာင္ထဲရုတ္
တရက္ျမင္လိုက္ေတာ့ ဆရာမၾကီးချမာ ေအာ္လိုက္ရတာ ငယ္သံမ်ားေတာင္ပါလို႔၊ အင္း...ဒါေၾကာင့္
လဲ ညက ခင္ခ်ိဳေရာ ကိုျမင့္ေဆြေရာ သူမ်ားေတြ စိတ္ဝင္တစားသရဲေၾကာင္းေျပာေနတုန္း ဣေျႏၵရ
ေနၾကတာကိုး ၊ ဆရာမၾကီးလဲ ငွက္မသိေတာ့ ဇရက္ ကို ဘဲထင္ သလို အခ်က္မသိေတာ့ သမက္ကို
သရဲထင္ လိုက္ရရွာသကိုး....။

     ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ဂ်ပန္မွာ ငလ်င္ၾကီးလႈပ္ျပီး ဆူနာမီေရလႈိင္းေတာ့ ျဖစ္ျပီးေနာက္ ကိုၾကီးေက်ာက္
လဲပစိဖိတ္၊ေျမာက္အေမရိက၊ ယူေရးရွား၊ အင္ဒိုဩစေတလ် ေက်ာက္လႊာခ်ပ္ ( plate ) ေတြ စုဆုံရာ
ဂ်ပန္နိုင္ငံနဲ႔ ကိုယ့္field အေတြ႔အၾကံဳေလးနဲ႔ ေပါင္းစပ္ျပီး postေလး တပုဒ္ေလာက္ေတာ့ ေရးၾကည့္
မယ္ဆိုျပီး ေရးလိုက္တာ ဖတ္မဲ့သူေတာ့မသိဘူး..ေရးတဲ့သူကေတာ့ ပညာရပ္ဆိုင္ရာေတြ ေရးရင္း
ပ်င္းလိုက္တာ... ဒါနဲ႔ ေရးလက္စကိုလႊင့္ပစ္လိုက္ျပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အေၾကာင္းအရာေလးပဲ ခုမွတင္
ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ၊

     ကိုင္း..ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ကိုၾကီးေက်ာက္ရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ႏွမေတြကိုေတာ့ ေထာက္ခံမဲေပးလိုက္အုန္း
မယ္၊ ငလ်င္ေတြလႈပ္၊ မီးေတာင္ေတြေပါက္၊ ဆူနာမီေတြ ျဖစ္တာ လူေတြ အရိပ္ေနေနအခက္ခ်ိဳးခ်ိဳး
လုပ္လို႔ ကမၻာၾကီးက ရင္ထုငိုတယ္ဆိုတာဟုတ္ေလာက္သဗ်၊ လူေတြ မေပၚခင္ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ား
စြာက ဒိုင္နိုေဆာေတြကလဲ သစ္ပင္ေတြ အရိပ္မွာေနျပီး အခက္ေတြခ်ိဳးဖဲ့ စားၾကေတာ့..ေဟာ..
ဒိုင္နိုေဆာေတြရွိတုန္းကလဲ ကမၻာၾကီးက ရင္ဘတ္ထုငိုလို္က္လို႔ မီးေတာင္ေတြေပါက္၊ ငလ်င္ေတြလႈပ္၊
ဆူနာမီေတြ ျဖစ္နဲ႔..၊ ေနာက္ဆုံး ဒိုင္နိုေဆာေတြ ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့တာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ခက္တာက ဒိုင္နို
ေဆာေတြက ကဗ်ာမေရးတတ္ေတာ့ ကမၻာၾကီးက ရင္ဘတ္ကို ဘယ္လက္နဲ႔ထုခဲ့သလား၊ ညာလက္
နဲ႔ထုခဲ့သလားဆိုတာေတာ့ မကြဲျပားဘူးေပါ့ဗ်ာ ။ ။


ဘေက်ာက္
၁၈၊ ၀၃ ၊ ၂၀၁၁
(http://penai22.blogspot.com/2011/03/blog-post_18.html)

မွတ္ခ်က္ - သူ႔ဆီမွာက်ေနာ္ သြားေပးခဲ့တဲ့ မွတ္ခ်က္ေလးေတြ အသင့္အတင့္ရွိလို႔ စုစည္းခ်င္ေပမယ့္
               တေလာက ဝဲကိစၥေၾကာင့္ ကြန္မန္႔ေတြျဖ်တ္ထားလို႔ ရွာမရတာနဲ႔ တြဲၿပီးေဖၚျပခ်င္တာကို
               မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ။