ငါ ငါတို႔ သည္ကား ...

     မနက္အိပ္ယာထတာနဲ႔ ေနာက္ေန႔ပို႔ခ်မယ့္ သခၤန္းစာေတြနားေထာင္ဖို႔ရာ စာနည္းနည္း ႀကိဳ

ဖတ္ျဖစ္တယ္ ။ အျမင္အာရံုကို ဖမ္းစားလိုက္တာက အာဆီယံအဖြဲ႕ပါ ။ ဆက္စပ္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕

မိျပန္တယ္ ။

     အာဆီယံ ဘာလုပ္သလဲဆိုတာထက္ အဖြဲ႕ျဖစ္တည္လာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ေခါင္းထဲဝင္

လာတယ္။ အတိုဆံုး အေျဖကေတာ့ “ငါတို႔” ဆိုတဲ့ စိတ္အျမင္ကို တည္ေဆာက္လိုက္တာပဲလို႔

ျမင္လာတယ္ ။

     ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံက ဘာေၾကာင့္မ်ား “ငါတို႔” ဆိုၿပီး စိတ္ထဲျဖစ္လာရံုတင္ေလးအတြက္ အေလး

တႀကီးနဲ႔ အဖြဲ႕စည္း ေထာင္ရေရာလား ၊ ေမးစရာရွိလာတယ္ ။

     ႏိုင္ငံအဆင့္မွာတင္ ၾကည့္ရေအာင္ ။ ၂၀ ရာစုမွာ ကိုလိုနီေတြၿပိဳကြဲၿပီး နယ္နိမိတ္အတိက်နဲ႔

ႏိုင္ငံေတြ ေပၚေပါက္လာခဲ့ၾကတယ္ ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ။ အတိုခ်ဳပ္ကေတာ့ “ငါတို႔” ဆိုတဲ့ ကိုယ္ပိုင္

သ႑ာန္ (identity) ၊ ကိုယ့္နဲ႔ တစ္သားထဲရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ယူဆတဲ့ အဝန္းအဝိုင္းေတြကို စု
စည္း တည္ေဆာက္လာခဲ့ၾကလို႔ပါ ။ က်ေနာ္ ေျပာတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔ ၊ ပညာရွင္ေတြ ေလ့လာသူ
ေတြစကားကို တစ္ဆင့္ခံေျပာတာပါ ။

     ငါ ၊ ငါ့လူမ်ိဳး ၊ ငါ့ယဥ္ေက်းမႈ ၊ ငါ့နယ္ပယ္ ၊ ငါစိုးမိုးပိုင္ဆိုင္တဲ့ ... စသည္ျဖင့္ကေန ကိုယ့္တူရာ

တူရာေတြ ဆြဲစုၿပီး ႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္ ဆိုၾကပါစို႔ ။ ဒါဟာ လူသားတစ္ႏြယ္လံုး လုပ္ေနၾက

တာပါ ၊ တစ္ကမၻာလံုး ျဖစ္ေနတာပါ ။ တားဆီးလို႔ မရပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔မွ ငါတို႔ ၊ ငါတို႔က ပို

ျမတ္ပိုသာတယ္ ၊ ရွိသမွ် ငါတို႔ပိုင္တယ္ ငါတို႔ အကုန္ယူမယ္ ဆိုတဲ့အခါမေတာ့ ျပႆနာ ရွိလာ

တတ္ပါတယ္ ။ လူတိုင္း ဆက္စပ္ေတြးလို႔ရတာမို႔ အက်ယ္မခ်ဲ႕ေတာ့ပါ ။

     ဆက္စပ္ေတြးရင္ ... ငါနဲ႔ ငါ့ေဆြမ်ိဳးေတြဆို ေသြးစကားေျပာတယ္ဆိုၿပီး (စိတ္ထဲက ထင္တာ

ျဖစ္ေပမယ့္) ေစတနာ အၾကင္နာ ပိုတတ္ပါတယ္ ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ၊ ငါ့လမ္းထဲကလူ ၊ ငါ့ရပ္ကြက္

သားဆိုရင္လည္း အျမင္မၾကည္တာေတြ ရွိႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္ေနကေတာ့ နီးတယ္လို႔ ထင္တတ္ၾက

ျပန္ပါတယ္ ။ ငါ့ေပါက္တူးေလး ခဏဌားလိုက္ရမလား ၊ သူ႕ဆိုင္က အေႂကြးေလး နည္းနည္း

ေလာက္ ယူစားလိုက္ရမလား ၊ အိမ္ကပိုေနတဲ့ဟင္းေတြ ေဝမွ်စားမလား ... “မလား” ေပါင္းက

ေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ ။

     ဒီေတာ့ အာဆီယံကေကာ ။

     သူတို႔လည္း အမွန္ေတာ့ အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္ တစ္ရပ္ကြက္သားေတြလိုပါပဲ ။ မတူေပမယ့္ နီး

ၾကပါတယ္ ။ နီးစပ္တာကို အခြင့္အလမ္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏိုင္ဖို႔က “ငါတို႔ ၊ ငါတို႔အဖြဲ႕”ဆိုၿပီး အ

ေကာင္ထည္ေဖၚလိုက္ရင္ အေပၚက “မလား” ေပါင္းမ်ားစြာကို သံုးစြဲလာႏိုင္ၾကမွာမို႔ ဒီအဖြဲ႕ျဖစ္

လာေပၚလာတယ္လို႔ ေယဘုယ် ေျပာႏိုင္တယ္ ။ အမွန္ကေတာ့ ယထာဘူတက်တဲ့ စိတ္ထား ၊

ရိုးသားပြင့္လင္းမႈနဲ႔ အျပန္အလွန္ အက်ိဳးတူေစတနာေတြ ထားႏိုင္ၾကရင္ ဘာအဖြဲ႕မွ မလိုဘူးလို႔

လဲ ေျပာလို႔ရတယ္ ။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ လူ႕သဘာဝအရ တစ္လႊာတက္ၿပီး အဖြဲ႕ဖြဲ႕တာကို အျပစ္ျမင္

တာ မဟုတ္ေပမယ့္ ျဖစ္တတ္တဲ့သေဘာကို ျမင္သလိုေျပာတာပါ ။

     ကဲ အာဆီယံျဖစ္ၿပီ ၊ ဗမာလည္း ပါလာၿပီ ၊ ဆယ္ႏွစ္လည္း ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ။ ဒါေပမယ့္ ဗမာက ခု
ထိ အျခား အာဆီယံအဖြဲ႕ဝင္ေတြနဲ႔ စိတ္ေနလည္း မနီး ၊ “ငါတို႔” ဆိုတဲ့ အေနထားလည္း ျဖစ္မ
လာ ။ ဘာ မွားေနသလဲ ။

     ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ လူ႕အဖြဲ႕စည္းအျဖစ္ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ထားတဲ့ လူမႈအစိတ္အပိုင္းကေလးေတြ

ရွိပါတယ္ ။ စစ္တပ္ဟာလည္း တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါ ။ အဲဒီ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းထဲက အားလံုးကို (အ

စစ္အမွန္မဟုတ္ပဲ) ကိုယ္စားျပဳဖို႔ ႀကိဳးစားေလေတာ့ အျခားႏိုင္ငံေတြရဲ့ လူမႈအဖြဲ႕စည္းတစ္စံုလံုးကို

အတိုင္းတာတစ္ခုအထိ ကိုယ္စားျပဳထားသူေတြနဲ႔ အလြမ္းမသင့္တာ သိပ္ေတာ့မဆန္း ။

     ဘယ္ေနရာမွာ သတိထားမိႏိုင္မလဲဆိုေတာ့ ... တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါ စစ္

တပ္အခ်င္းခ်င္းပဲ ေဆြးေႏြးဖို႔ ကမ္းလွမ္းတာမ်ိဳး ၊ အျခားနိုင္ငံက စစ္အႀကီးကဲေတြနဲ႔က် အေတာ္

တန္ အလြမ္းသင့္တာေတြဟာ “ငါတို႔”ဆိုတာနဲ႔ မကင္းပါ ။ လက္တစ္ဖက္ထဲနဲ႔ “ငါ” တစ္ကိုယ္လံုး

ကို ကိုယ္စားျပဳလို႔ မရသလို ၊ ႏိုင္ငံရဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုက “ငါတို႔”ဆိုၿပီး လုပ္လို႔မရတဲ့သေဘာ
ကို ငါတေကာေကာခဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ား လစ္လ်ဴ ရႈခဲ့ၾကတာေတာ့ ေသခ်ာပါ ။

     ထားေတာ့ ။ စစ္ေအးေခတ္မွာ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ အရင္းရွင္ ၊ ခုေခတ္မွာ မြတ္ဆလင္ အဖြဲ႕ေတြအ
ပါဝင္ အစြန္းေရာက္အဖြဲ႕ေတြကေန အၾကမ္းနည္းနဲ႔ လုပ္ကိုင္ၿပီး ႏိုင္ငံတည္ေထာင္ဖို႔ေတြအထိ
ႀကိဳးစားလာခဲ့ၾကတာကို သိၾကမွာပါ ။ သူတို႔လည္း “ငါတို႔” နဲ႔ “သူတို႔” ဆိုတဲ့ အျမင္ေတြကို တည္
ေဆာက္သံုးစြဲခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ ျပႆနာ ဝဲကယက္ေတြထဲမွာ တဝဲလည္လည္ပါပဲ ။ ဒါေတြရဲ့ အ
ရင္းခံကေတာ့ ဘာသာအယူဝါဒေတြကို ဥပေဒျပဳတာနဲ႔ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတြကေန ခြဲထုတ္ဖို႔ႀကိဳး
စားတဲ့ secularism လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္လို႔ ေထာက္ျပၾကပါတယ္ ။ ဒီျဖစ္စဥ္ကေန သခၤန္းစာယူလို႔
ရတာက အရာတိုင္းလိုလိုမွာ တန္ျပန္ဆန္႔က်င္တဲ့ အင္အားစုေတြ ရွိေနတာနဲ႔ ၊ တစ္စုတစ္ဖြဲ႕က
ေန အားလံုးကို အုပ္စီးဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာ ဆန္႔က်င္မႈေတြ ရွိလာႏိုင္ၿပီး လုပ္ပံုကိုင္နည္း
လြဲေခ်ာ္ရင္ အားလံုးပဲ နစ္နာႏိုင္တယ္ ဆိုတာကိုပါ ။

     ဒါနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ေျပာရရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ျပည္မ(ဗမာေတြ)ရဲ့ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းမႈေတြ

ေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားအမ်ားစုရဲ့ တြန္းကန္မႈကို အက်ိဳးတူ ျပန္ရေနတာဆိုရင္ လက္ခံႏိုင္ၾကမ

လား ။

     ခုေနမွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ဦးတည္ေနၿပီ ၊ မၾကာခင္မွာ ဒါမ်ိဳးေတြ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာ့

စိတ္ကူး မယဥ္ေစခ်င္ပါ ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးအရ ေျပလည္စရာ လမ္းစေတြနဲ႔ ပိုနီး

လာေစတာ မွန္ေပမယ့္ ၊ ႏိုင္ငံေရးေျပလည္တာဟာ လူမ်ိဳးေရး ေျပလည္တာလို႔ တစ္ဖက္သတ္

တရားေသမွတ္ယူလို႔ မရပါဘူး ။ တဆက္ထဲမွာ ဗမာ အမ်ားစုနဲ႔ ၿမိဳ႕ေန တိုင္းရင္းသားအခ်ိဳ႕က

ကြဲျပားခြဲျခားမႈေတြ မခံစားမိဘူး ၊ အားလံုးကို ေသြးခ်င္းေတြလို မွတ္ယူတယ္ စသည္ျဖင့္ ေျပာ
ႏိုင္ၾကပါတယ္ ။ ဒါကို ဆန္႔က်င္မေျပာခ်င္ပါဘူး ၊ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕ဘဝကို ငဲ့ၾကည့္ရေအာင္ ။

     ျမစ္ဆံုကိစၥမွာ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲခဲ့သမွ် ကခ်င္ေတြအေတြက္ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ ေျပာ
ၾကသလဲ ၊ ႏႈတ္အားျဖင့္ ကိုယ္အားျဖင့္ ေစာင္မမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိခဲ့သလဲ ။ ကိုေက်ာ္သူနဲ႔ တစ္
ဖြဲ႕ထဲကသာ ဒီကြက္လပ္ကိုျဖည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္ ။ မၾကာခင္က ေလာပိတ ဓါတ္
အားတိုင္ေအာက္မွာ အာဏာပိုင္ေတြ ေထာင္ထားတဲ့ မိုင္းနင္းမိၿပီး ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေသသြား
တဲ့အျဖစ္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္လည္း မွတ္ခ်က္ေပးသူ အမ်ားစုရဲ့ “ငါတို႔” နဲ႔ “သူတို႔” ဆိုတဲ့ သ႑ာန္
ခြဲျခားမႈကို အထင္းသား ျမင္ၾကည့္လို႔ ရပါတယ္ ။ (လင့္)

     ဆီယိုေပါက္ရွာသလို အေသးစိတ္ အျပစ္နာဆာရွာၿပီး ေျပာတာမ်ိဳးဟာ မွားတာေတြ မဟုတ္ေပ

မယ့္ အက်ိဳးမျဖစ္တာၾကာင့္ ခ်န္ထားခဲ့ပါ့မယ္ ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ငါတို႔ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ရွိ
ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ျမန္မာျပည္မွာ လူမ်ိဳးေရးအႀကိတ္အခဲေတြ မေျပလည္ႏိုင္ပါ ။

   အားလံုးကို “ငါတို႔”ဆိုၿပီး စိတ္ထဲထားႏိုင္ၾကတဲ့ ကာလမွာမွ အားလံုးေခ်ာေမြ႕တဲ့

           အက်ိဳးျဖစ္မယ့္ လမ္းတစ္ခုကို အတူေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကမွာပါ ။

     က်ေနာ္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ။ ဒီလို ေမွ်ာ္လင့္သူေတြ မ်ားလာၿပီး လက္ေတြ႕မွာလည္း

အေကာင္ထည္ေဖၚဖို႔ ႀကိဳးစားသူေတြ အင္အားေကာင္းလာတဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ....

မန္းကိုကို

၀၁ ၊ ၀၄ ၊ ၂၀၁၂