ႂကြက္မ်ားႏွင့္ ကခုန္ျခင္း (၂)

#  ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဝက္ေက်ာ္ေလာက္ကပါ ။

   စကၤာပူ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးရံုးထဲကထြက္လာေတာ့ ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ ၁၁ နာရီဝန္းက်င္ေလာက္
ရွိေနၿပီ ထင္ပါတယ္ ။ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴရိုက္ေပးလိုက္တဲ့ ဗီဇာတံဆိပ္တံုးေၾကာင့္ ဝမ္းပဲသာရေတာ့
မလိုလို ။

   ဒါေပမယ့္ ခုနေလးတင္ကမွ ကိုယ့္ကိုဝင္ခြင့္ျငင္းပယ္ခဲ့တဲ့ မေလးရွားဖက္ကိုေတာ့ ျပန္ၿပီးလွည့္မ
ၾကည့္ျဖစ္ဘူး ။ ရွိ မရွိ သိပ္မေသခ်ာေတာ့တဲ့ ၊ ၿမိဳ႕ထဲကိုေျပးတဲ့ ဘတ္စ္ကားကိုပဲ အာရံုႏွစ္ၿပီး ေစာင့္
ေနမိတယ္ ။ လိုင္းကားမရွိေတာ့ရင္ တကၠစီနဲ႔ျပန္ရမယ့္အေရးကို မေတြးဝံ့သေလာက္ပဲ ။ တစ္ကိုယ္
ေတာ္ခရီးမွာ ေငြေၾကးအပိုကုန္ဖို႔ဆိုတာ အင္မတန္ရင္ခုန္စရာပါ ။

   ၁၀ မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ နတ္ဘုရားေတြေစလြတ္လိုက္တာ ဟုတ္ပံုမေပၚတဲ့ ၊ ေနာက္ဆံုး
လိုင္းကားလို႔ထင္ရတဲ့ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးထိုးရပ္လာလို႔ ကုိယ့္လိုေစာင့္ေနၾကသူ ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္
ေလာက္ဟာ ဝမ္းပန္းတသာ အေျပးကေလး တက္လိုက္ၾကတယ္ ။ ေနာက္ထပ္ပူပင္စရာတစ္ခု ထပ္
ဝင္လာျပန္တယ္ ။ MRT မရွိေတာ့ရင္ တည္းခိုေနတဲ့အိမ္ကို ဘယ္လိုျပန္မလဲ ဆိုတာပါ ။ လမ္းတ
ေလွ်ာက္ မီးထိန္ထိန္လင္းသလား ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေမာင္းခဲ့သလဲဆိုတာေတြဟာ မွတ္မွတ္
ရရ ဘာမွမရွိ ၊ စိတ္ထဲမွာ ဗလာျဖစ္ေနတယ္ ။

   ကားဂိတ္ဆံုးေရာက္ေတာ့ လူလာႀကိဳတဲ့ ကားနဲ႔ တကၠစီသံုးေလးစီးဟာ ခဏေလးနဲ႔ျမင္ကြင္းထဲက
ေပ်ာက္သြားၾကတယ္ ။ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ေတာင္ဖက္မွာရွိတဲ့ လမ္းတဖက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိုး
ရိမ္ခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲ ေျမေအာက္ဆင္းတဲ့ရထားဂိတ္မွာ ေသာ့တန္းလန္းခ်ိတ္ထားတဲ့ သံဇကာတံခါးကို
လွမ္းေတြ႕ေနရတယ္ ။

   အားတင္းၿပီး ေဝ့ဝိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္လွမ္းလွမ္းမွာ ပလပ္စတစ္ပိုက္ကြန္စိမ္းေတြအုပ္
ထားတဲ့ ေဆာက္လုပ္ဆဲ တိုက္ျမင့္ႏွစ္လံုးတြဲႀကီးကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ရလို႔ စိတ္နည္းနည္းသက္သာ
သြားတယ္ ။ အဲဒီေနရာဖက္ကိုသြားႏိုင္ရင္ သိထားတဲ့ people park ဆိုတဲ့ ေစ်းဆိုင္တန္းစုဖက္ကို
ေရာက္ေအာင္သြားႏိုင္ၿပီေလ ။ ဒါဆိုရင္ တည္းေနခဲ့တဲ့အိမ္ကို ျပန္သြားလို႔တတ္ၿပီ ။

   ၂၅-၃၀ မိနစ္ေလာက္ ဘယ္ေကြ႕ညာေကြ႕နဲ႔ ခုနကျမင္ေနခဲ့ရတဲ့ ေဆာက္လက္စတိုက္ျမင့္ႏွစ္လံုး
တြဲနား ေရာက္လာတယ္ ။ ေရအိုင္ကေလးေတြကို ေရွာင္တိမ္းရင္း people park ရွိတဲ့ လမ္းမႀကီးဖက္
ကို ေလးေလးကန္ကန္ ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္းမွ သယ္လာတဲ့လက္ဆြဲအိတ္ကို နည္းနည္းေလးမွန္း
သတိရလာမိေတာ့တယ္ ။ ေက်ာပိုးအိတ္လိုေျပာင္းလြယ္ရင္း လမ္းမႀကီးတေလ်ာက္ ေဂၚဇီလာလို
ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိိုက္ခ်ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္ ။

   လမ္းမႀကီးတေလ်ာက္ ကားရွင္းေနရာက ၊ people park ေရာက္ကာနီးေလးမွာ ကားျဖဴျဖဴကေလး
တစ္စီးကို မ်က္လံုးေထာင့္က ရိပ္ကနဲေတြ႕မိလို႔ ေခါင္းကို နည္းနည္းေလးေစာင္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္ ။
ရဲေလးေယာက္နဲ႔ ရဲကားတစ္စီးပါ ။ အတြင္းဖက္က်တဲ့ ရဲႏွစ္ေယာက္က ခါးကိုကိုင္းၿပီးၾကည့္ၾကသလို
ေဘးဖက္ကႏွစ္ေယာက္ကလည္း စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္ေတြအျပည့္နဲ႔ေပါ့ ။ တလမ္းလံုးမွလည္း လူသူ
မရွိသေလာက္ပဲကိုး ။

   မၾကာေသးခင္ကမွ မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ မေလးရွားအဝင္ခရီးေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္ပ်က္ၿပီး ဘာကိုမွ စိတ္
ထဲမထည့္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ကိုယ္ကေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ဆက္ေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္ ။

   မၾကာခင္မွာ ညင္ညင္သာသာေမာင္းထြက္သြားတဲ့ ရဲကားကို ေတြ႕လိုက္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ စိတ္
ကို မဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့ဘူး ။ people park ေက်ာ္ရင္ လမ္းရဲ့ဘယ္ဖက္ကူး ၊ လမ္းၾကားေလးထဲဝင္ရင္
တည္းခိုဖို႔ အခန္းဖြင့္ထားတဲ့ “ကိုဇာနည္ေမာင္” ရဲ့အခန္းကို ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတာပဲ စိတ္ထဲမွာ
တစ္ခုတည္းေသာပန္းတိုင္အျဖစ္နဲ႔ ရွိေနခဲ့တယ္ ။

   အခန္းတံခါးလာဖြင့္ေပးခဲ့တဲ့လူရဲ့ မေလးရွားဝင္လို႔မရခဲ့တာကို အံၾသေနတာနဲ႔ အျခားကိစၥေတြကို
စိတ္ထဲမရွိလွပဲ ၊ မၾကာခင္ စိတ္ေမာလူေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေတာ့တယ္ ။

*          *          *

#   ဘတ္စကားက ေခ်ာင္ဖရားျမစ္ကို ျဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္းကားဂိတ္မွာရပ္လို႔ ကားေပၚကဆင္းလိုက္ခ်ိန္

မွာ မနက္ ၇ နာရီခြဲ ၈ နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ ။ ျမဘုရားရွိရာနဲ႔ ျမစ္ဟိုးဖက္ ဒီဖက္ကမ္းျဖစ္ေနတဲ့ေနရာ

က ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြရွိရာ ေဆာက္လုပ္္ေရးလုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုကို လာခဲ့တဲ့ခရီးပါ ။ အတူ

ပါလာတာက ေတာင္ငူဖက္က အလုပ္လာရွာတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ။ အခ်ိန္က ၁၉၉၇-၈

ဝန္းက်င္ ။

   ကားဂိတ္ကေန မီတာ ၁၅၀ ေလာက္ လမ္းၾကားေလးထဲဝင္လာလိုက္တာနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေရး

ဝင္းထဲကို ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ ။ အသိရွိရာ တဲကေလးဆီကို ဦးတည္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားခဲ့လိုက္တယ္ ။

ဘယ္သူမွမေတြ႕ရဘူး ။ ေဘးကိုၾကည့္ေတာ့လည္း ေမးရမယ့္သူမေတြ႕မိတာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက

အလုပ္သမားေတြစုေနတဲ့ တဲရွည္ႀကီးဆီ ထြက္လာခဲ့တယ္ ။

   တဲႀကီးအဝင္ဝ မေရာက္ခင္ ေျမာင္းကူးတံတားေလးကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနတံုးမွာ အနီးအနားကလူ

ေတြကိုၾကည့္ရတာ စိတ္ထဲတမ်ိဳးပဲ ။ သူတို႔မ်က္လံုးေတြဟာ တခုခုထူးျခားေနသလိုလို ။

   တဲႀကီးထဲဝင္ၿပီး အလယ္လမ္းမတေၾကာ ေလွ်ာက္မိတဲ့အခါမွာေတာ့ လူ ၃-၄ ေယာက္ကို ေတြ႕မိ

တယ္ ။ ျမန္မာျပည္သားေတြနဲ႔ မတူသလို ၊ မ်က္ႏွာထားေတြဟာလည္း အလုပ္သမားပံုေတြ မေပါက္

ၾကဘူး ။ အလုပ္သမားေတြကိုၾကည့္ေတာ့ တဖက္တခ်က္ကြပ္ပ်စ္မွာ စုစု စုစုနဲ႔ ထိုင္ေနၾကတယ္ ။

သူတို႔ေနာက္ကိုၾကည့္လိုက္မိမွ အေသခ်ာသေဘာေပါက္သြားေတာ့တယ္ ။ အရပ္ဝတ္ေတြျဖစ္ေပ

မယ့္ ခါးမွာေျခာက္လံုးျပဴခ်ိတ္ထားသူက ခ်ိတ္ထားတာမို႔ ဒါဟာ ... လူဖမ္းပြဲႀကီးပါလား ..... လို႔ ။

   ဒိန္းဒလိန္းနတ္တီးလံုးဟာ မဖိတ္ေခၚပဲ ကဆုန္ေပါက္ဝင္ခ်လာတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ “ဟန္ကိုယ့္ဖို႔”

လိုတယ္ဆိုတာကို သတိရွိေနတာေၾကာင့္ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာပဲ ခပ္တည္တည္ဆက္ေလွ်ာက္

လာခဲ့ေတာ့တယ္ ။

   အလယ္လမ္းကလူေတြကို တိမ္းၿပီးေလွ်ာက္လာဆဲမွာ သူတို႔ထဲကတစ္ေယာက္က ေဘးမွာထိုင္

ခိုင္းထားသူေတြကို လွမ္းေမးသံတစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္တယ္ ။ “ဒီႏွစ္ေယာက္ေကာ မင္းတို႔အထဲကပဲ

လားကြ” လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ ေမးခြန္းေလးပါ ။ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးလြယ္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က အိတ္

ႀကီးတစ္လံုးနဲ႔ တသက္တာမွာ အၾကာဆံုးခရီးေတြထဲက ကာလတစ္ခုဟာ စတင္ခဲ့ရေတာ့တယ္ ။

   တစ္လွမ္း .. ႏွစ္လွမ္း ... သံုးလွမ္း ... ကိုယ့္ကိုသိတယ္လို႔ ဘယ္သူမွျပန္ေျဖတာကို မၾကားရဘူး ။

   ဒီလိုနဲ႔ တဲျပင္ကို ထြက္ခဲ့မိၿပီ ။ လမ္းမႀကီးဖက္ ျပန္ပတ္ထြက္ႏိုင္မယ့္ ဘယ္ဖက္လမ္းကို ခ်က္ခ်င္း

ခ်ိဳးၿပီး ေျခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႔ ျမန္ျမန္ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္ ။ မလွမ္းမကမ္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုျဖတ္

ေလွ်ာက္မိမွ ရဲအခ်ဳပ္ကားေတြရပ္ထားတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္ ။ ကားသမားတစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္

စပဲ ေစာင့္ေနၾကတယ္ ။

   မၾကာခင္ ခုနကဆင္းလာခဲ့တဲ့ ကားဂိတ္ကိုျပန္ေရာက္ၿပီး လူစုလူေဝးထဲ ျပန္ေရာႏိုင္ခဲ့တယ္ ။

   ဘယ္လိုခံစားရသလဲေတာ့ မေမးပါနဲ႔ ၊ ပါလာတဲ့ေကာင္ေလးကေတာ့ ေရအေတာ္ေသာက္ေနတာ

မွတ္မိတယ္ ။

*          *          *

#   အခ်ိန္ကေတာ့ ၂၀၀၄ ေလာက္မွာပါ ။

   အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ေမာင္းလာတဲ့ ေယာက္်ားစီးဆိုင္ကယ္တကၠစီ ေနာက္ကစီးၿပီး Yaowarat လို႔ေခၚ

တဲ့ ဘန္ေကာက္တရုတ္တန္းဖက္ သြားေနစဥ္မွာပါ ။

   ဆိုင္ကယ္သမားရဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းက အသံမည္လာတယ္ ။ တရုတ္တန္းမေရာက္ခင္ကေလးမွာပဲ

လမ္းေဘးမွာခဏရပ္ၿပီး ဖုန္းဆင္းေျပာရပါေတာ့တယ္ ။ ေလနည္းနည္းရွည္ေနတာေၾကာင့္ လမ္းေဘး

မွာ ဖင္လွည့္ေခါင္းလွည့္လုပ္ေနတံုး ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ရဲႏွစ္ေယာက္ျဖတ္သြားတယ္ ။ အေနာက္က

တစ္ေယာက္က တခ်က္လွည့္ၾကည့္သြားတယ္ ။ ကိုယ္ကလည္း အျမဲလိုထားခဲ့တဲ့ ဆံပင္တိုတို သပ္
သပ္ရပ္ရပ္ပံုစံမ်ိဳး ညွပ္မထားမိေတာ့ စိတ္ထဲထင့္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္ ။

   မၾကာပါဘူး ၊ ရဲဆိုင္ကယ္ ျပန္လွည့္လာတယ္ ။ လိုရင္း မွတ္ပံုတင္ေတာင္းၾကည့္ေတာ့တာေပါ့ ။

အဲဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ ။ စေနေန႔မွာ ဗီဇာကုန္တဲ့ ပတ္စ္ပို႔မိတၱဴကို ထုတ္ျပလိုက္တယ္ ။ မေႏွးအျမန္

မလွမ္းမကမ္းက ရဲစခန္းကို ေရာက္ရေတာ့တယ္ ။

   ေခၚလာတဲ့ရဲက အဂၤလိပ္စကားေကာင္းေကာင္းမတတ္ ။ ပံုစံတစ္ခုျဖည့္လာၿပီး လက္မွတ္လာထိုး

ခိုင္းတယ္ ။ နားမလည္ေပမယ့္ ထိုးေပးလိုက္ပါတယ္ ။ သူတို႔လက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီကိုး ။

   ဇာတ္လမ္းက မုန္႔ႀကိဳးတစ္ထပ္ ထပ္လိမ္လာတယ္ ။ စခန္းကရဲအရာရွိက ေခၚလာတဲ့ ရဲႏွစ္ေယာက္

ကို သူ႔ရံုးခန္းထဲေခၚၿပီး ဆူေနပံုရတယ္ ။ မၾကာခင္ အသံေတြျမွင့္လာလို႔ အေျပာခံရတဲ့ ရဲတစ္ေယာက္

ကထြက္လာၿပီး တံခါးကိုပိတ္လိုက္တယ္ ။ နည္းနည္းရွက္သြားပံုရတယ္ ။

   မၾကာခင္မွာ ဇာတ္ရည္လည္တယ္ ။ စေနေန႔မွာ ဗီဇာကုန္သူကို လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးက ခြင့္လြတ္

တယ္ ။ တနလၤာေန႔မွာ ဗီဇာသက္တမ္းတိုးဖို႔ ခြင့္ေပးတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ မအူမလည္ရဲက ပတ္စ္ပို႔မိတၱဴ

နဲ႔လည္းျဖစ္ ၊ ဗီဇာလည္းကုန္ပါၿပီဆိုၿပီး စာအုပ္ႀကီးအတိုင္း လုပ္ခ်လိုက္တာ ။ တစ္ကြက္လည္ ျပႆ

နာက အဖမ္းျပတဲ့ပံုစံစာရြက္ကို ျဖည့္ၿပီးသြားတာပဲ ။ ဖမ္းလိုက္ၿပီ ။ လြတ္လို႔မရေတာ့ဘူး ။

   ခုနရဲႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အရာရွိတို႔ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာၾကတယ္ ။ အရာရွိက သူ႕ကို မင္းတို႔သြား

ပို႔လိုက္လို႔ ေျပာလိုက္ပံုပဲ ။ ရဲတစ္ေယာက္က က်ေနာ္တို႔ တာဝန္ခ်ိန္ကုန္ၿပီလို႔ ဆင္ေျချပန္ေပးတယ္ ။

မင္းတို႔ေခၚလာတာ မင္းတို႔ပဲသြားပို႔လိုက္လို႔ အရာရွိကပိတ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ၿငိမ္သြားတယ္ ။

   ရဲစခန္းေနာက္ဖက္ကို သံုးေယာက္သားထြက္လာခဲ့ၾကၿပီး ရဲကားတစ္စီးေပၚ တက္လိုက္ၾကတယ္ ။

အားလံုး ေရွ႕ခန္းမွာတက္လိုက္ၾကၿပီး ကိုယ့္ကို အလယ္ကေပးစီးတယ္ ။ ထြက္ေျပးမွာကို ကာကြယ္

တဲ့ပံုပဲ ။

   ဒီလိုနဲ႔ ၁၀ မိနစ္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္သြားလိုက္တာနဲ႔ ျမန္မာသံရံုးရွိတဲ့ ဆာထြန္ (Sathon) လမ္းမႀကီး

ကိုျဖတ္ၿပီး လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးရံုးဝင္းထဲကို ဝင္လာခဲ့ေတာ့တယ္ ။ ေရွ႕မွာေတာ့ အရင္က အဖမ္းခံရ

သူ တရားမဝင္အလုပ္သမားေတြကို လာေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ I.D.C (immigration detention center) (ေခၚ)

လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး အခ်ဳပ္ႀကီးက ထီးထီးမားမား ရပ္လို႔ေနတယ္ ...... 

မန္းကိုကို

၁၈ ၊ ၀၈ ၊ ၂၀၁၁